Βρέχει φωτιά (ή… βρωμιά;) στη στράτα μου!

Σε μία πολύ καλή συζήτηση της «Καλύβας Ψηλά στο Βουνό» (που… κρύφτηκε προσωρινά λόγω υπερβολικών σχολίων) συζητήσαμε ένα καινούργιο βιβλίο που προσπάθησε να ξεσκεπάσει τη μιζέρια μερικών αρνητικών στοιχείων της νεοελληνικής νοοτροπίας, δηλαδή κυρίως το εξής ένα: Τη “θυματοποίηση” (από την πλευρά του θύματος που… αυτο-λιβανίζεται). Σε αυτό εδώ το blog υπάρχουν κριτικά κείμενα σχετικά με το ίδιο βιβλίο, π.χ. ΕΔΩ.

Σε αυτό το κείμενο (που πρωτοεμφανίστηκε στην Καλύβα Ψηλά στο Βουνό) θα αποτολμήσω μία σύντομη ανάλυση ενός δημοφιλούς ελληνικού “κλασσικού” άσματος. (Μερικοί ίσως δυσανασχετήσουν, αν το τραγούδι αυτό τους αρέσει. Ζητώ συγνώμη εκ των προτέρων…).

Αναλύω αυτό το τραγούδι μέσω ενός «αντιφωνητή» που ζει στο 2007 (αντί πολλές δεκαετίες πριν) και απαντάει στους στίχους με έναν (συνήθως πεζό και σαρκαστικό) τρόπο που αντανακλά σημερινές συνθήκες και αντιλήψεις:

Βρέχει φωτιά στη στράτα μου
φωτιά που μ’ έχει κάψει

Σιγά βρε θηρίο, σιγά… μη βάλεις φωτιά και σε κάνα καλτσόν!

Για τα φτωχά τα νιάτα μου
κανένας δε θα κλάψει

Ε, ναι! Με… 700 ευρώ το μήνα, κανείς! Κάτσε λοιπόν εκεί που είσαι, με τη… μαμά!

Η ζωή, η ζωή εδώ τελειώνει

Μπά; ΕΤΣΙ σου είπανε; Κι εσύ… ρε μαλάκα τους πίστεψες;

σβήνει το καντήλι μου

Γιατί ρε φίλε; Κόπηκε το ρεύμα; ή απλώς… έσβησε το PC;

κι η ψυχή, η ψυχή σαν χελιδόνι

Ε, είσαι και πολύ οικολόγος, αισθηματίας και ιδεαλιστής, να ‘ούμε! (άααλααα….)

φεύγει απ’ τα χείλη μου

έεε… Έτσι εύκολα, σου φεύγει απ’ τα χείλη κι η ψυχή σου ακόμη; Τι λες, ρε φίλε;

Κύμα πικρό στην πλώρη μου
και τα πανιά σκισμένα

Εεε… ας πρόσεχες! ΠΟΙΟΣ σου είπες να κάνεις… κρουαζιέρα με σκάφος (νοικιασμένο απ’ το μπαμπά);

Ούτε αδελφός αγόρι μου
δε νοιάστηκε για σένα

Αφού είναι ΚΑΦΡΟΙ αγόρι μου. Από… νεοέλληνες, περιμένεις συμπαράσταση; Αφού ο ένας τρώει τον άλλον. Ευρωπαίους τους πέρασες;

Η ζωή, η ζωή εδώ τελειώνει
σβήνει το καντήλι μου
κι η ψυχή, η ψυχή σαν χελιδόνι
φεύγει απ’ τα χείλη μου

Εεε Αφού ΤΟΟΟΣΟ πολύ επιμένεις, ΠΕΣΤΟ ΞΑΝΑ!!! (malaka….)

(τέλος σχολιασμού)

Θα ήθελα τώρα (εκτός από το γέλιο σας) να δώστε λίγη… προσοχή στο ενδεχόμενο, ΟΛΟΣ αυτός ο συναισθηματισμός, δημιούργημα μιας εντελώς ΑΛΛΗΣ εποχής, και ενός ηλικιωμένου σήμερα στιχουργού (του Λευτέρη Παπαδόπουλου) ΟΛΟΣ λοιπόν αυτός ο παλιός συναισθηματισμός (μιας άλλης εποχής) που όμως διαιωνίζεται σήμερα και ζεϊμπεκίζεται και αυτο-δικαιώνεται ποικιλοτρόπως (λες και αποτελεί… εθνικό ύμνο της Αιώνιας Κακομοιριάς) να είναι πλέον, στη ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ, ΠΕΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑ ΣΚΑΡΤΟΣ, ΒΡΩΜΕΡΟΣ, και ΒΡΥΚΟΛΑΚΙΑΣΜΕΝΟΣ.

Τόσο πολύ… νεκρόφιλα κανιβαλικός μάλιστα, που… επειδή ακριβώς δεν ισχύουν τίποτε από αυτά με τα οποία αυτο-λυπάται και εκστασιάζεται αυτοκαταστροφικά (πια)… γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έχει την νέα επιτακτική ανάγκη να δημιουργεί τον πόνο τον οποίο εξυμνεί, δίνοντας στους σημερινούς νεοέλληνες ψευδαισθήσεις ΗΡΩΪΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ.

Ο “ηρωισμός” που στηρίζεται στο φθόνο και στη μνησικακία, προφανώς δεν είναι καν αρκετός. Για να “φτιαχτεί” ο (σημερινός) ζεϊμπέκης νεοέλληνας (σαν… προσομοίωση, τώρα πια πρέπει να γίνει παρατηρητής του πόνου κάποιων ΑΛΛΩΝ, π.χ. μέσω τηλεοπτικής κανιβαλικής μπιγκ-μπραδερικής πώρωσης… ώστε να… ψηθεί και να προετοιμαστεί σωστά για το ίδιο του το “γλέντι”!

Αν διαφωνείτε, δεν βρίσκω το λόγο να συνεχίσω το θέμα, μέσα σε αυτό το blog. Αν -πάλι- καταλαβαίνετε καλά τι εννοώ, τότε κάθε άλλο δικό μου σχόλιο περιττεύει!