Λέει κάπου (panosz.wordpress.com/2006/11/27/zeimbekies) ο Πάνος Ζέρβας τα εξής:
1) …με αφετηρία τον Διονύση Χαριτόπουλο, το ζεϊμπέκικο, ένας παραδοσιακός λαϊκός χορός, πάει να μετατραπεί (στη φαντασία κάποιων διανοούμενων) σε υψηλή ιερατική πράξη, στην οποία έχει δικαίωμα πρόσβασης ένας πολύ μικρός αριθμός ανδρών -μυστών, με συγκεκριμένο ιστορικό του βίου και δυσπρόσιτες προδιαγραφές ατυχίας / δυστυχίας/ απογοήτευσης/ γκαντεμιάς στη ζωή.
Εμ, δυστυχώς ένας «μυστικισμός της ατυχίας / δυστυχίας/ απογοήτευσης/ γκαντεμιάς» είναι εκ φύσεως ΠΟΛΥ βλαβερός, σε μία εποχή Επιτάχυνσης όλων των διαδικασιών και πόλωσης όλων των συναισθημάτων. ΚΑΛΥΤΕΡΑ λοιπόν να… ΕΚΛΕΙΨΟΥΝ αυτοί οι «μύστες της γκαντεμιάς», μπας και δει επιτέλους… προκοπή, αυτός ο βυθισμένος ατην ατυχία, τη δυστυχία, απογοήτευση και γκαντεμιά ταλαίπωρος τόπος!
2) Λες και δεν υπάρχουν και χαρούμενα ζεϊμπέκικα – ύμνοι στη χαρά και στον τυχερό έρωτα!
ΟΧΙ. Δεν νομίζω να υπάρχουν. Ακόμη και αν υπάρχουν, έχουν ΣΙΓΟΥΡΑ αντιφατικά μηνύματα και κρυμμένα αρνητικά συναισθήματα. Η ίδια η φύση αυτού του είδους της Μουσικής Κλίμακας και Αρμονίας επινοήθηκε για να εκφράσει αρνητικά συναισθήματα (μαζί με κάποια «καψούρικα» σουλτάνων που θαυμάζανε παλλακίδες). Λυπάμαι, αλλά ΤΙΠΟΤΕ από όλα αυτά δεν με συγκινεί προσωπικά, αλλά ΟΥΤΕ και συγκινεί τα εκατομμύρια τουριστών που επισκέπτονται τη χώρα μας κάθε καλοκαίρι (πλην μιας μειοψηφίας που θέλει να «μάθει να χορεύει όπως οι ιθαγενείς» και πολύ γρήγορα το ξεχνάει γυρίζοντας σπίτι τους)…
Συμφωνεί με την άποψη (ότι ΔΕΝ υπάρχει χαρούμενο ζεϊμπέκικο) και η Composition Doll, η οποία ωστόσο –αντίθετα με μένα- θαυμάζει τους άντρες που χορεύουν ζεϊμπέκικο. (Βέβαια είναι γυναίκα, και ίσως της αρέσει να μας… σώζει! χεχε)
3) Αν αφαιρέσουμε τις αναπόφευκτες φύρες, η κόκκινη γραμμή που αγγίζει όλους αυτούς τους χορευτές είναι η υπέρβαση, το πέρασμα σε άλλο επίπεδο. Για να σηκωθούν να χορέψουν, ξεπερνάνε τον εαυτό τους – με τη βοήθεια του αλκοόλ, του τραγουδιού, της παρέας, της ατμόσφαιρας. Και τότε, μπαίνουν ολόκληροι σε άλλη διάσταση – η περιγραφή της οποίας δεν είναι του παρόντος.
Χμ… Εκ φύσεως… πολύ ατελής αυτή η «υπέρβαση» σήμερα, κατάλληλη κυρίως για… σαραντάρηδες (και ΑΝΩ) με ΠΟΛΛΑ παραπανίσια κιλά, ανίκανους πια να πετάξουν (είτε σε άλλες διαστάσεις είτε σε… αυτές εδώ), οπότε το ζεϊμπέκικο τους προσφέρει μια ΜΕΡΙΚΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ, μία πολύ-πολύ μικρή ανακούφιση, μιας ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗΣ ότι (δήθεν) πετάνε. Γιατί… αν πετούσανε πραγματικά, θα συναντούσαν αργά ή γρήγορα τον τρόπο που ο… υπόλοιπος πλανήτης «πετάει» σήμερα, πιο ανάλαφρα, με περισσότερες διαστάσεις, μέσω του trance (πλανητικού χορού του 21ου αιώνα)…
Ε, ας χρεωθώ ότι «δεν καταλαβαίνω» ένα ΤΟΠΙΚΟ έθιμο. Ας το χρεωθώ αυτό, σαν μειοψηφία στη χώρα που έχει το έθιμο, ένα έθιμο όμως που ΟΛΟΣ ο υπόλοιπος πλανήτης δεν εκτιμά ούτε και «καταλαβαίνει». Εμ, σιγά τώρα μην κάνουμε και… εξαγωγές Υπαρξιακού Πόνου, «ατυχίας, δυστυχίας, απογοήτευσης και γκαντεμιάς». Μερικές «έξυπνες βόμβες» πολύ γρήγορα θα μας φέρουν στά ίσα μας (και στα καταφύγια θα χορεύουμε… trance, όπως οι… Ισραηλινοί στις ντίσκο, δίπλα από επικίνδυνες εμπόλεμες ζώνες).
Αααχ, και να μαθαίνανε trance οι Ελληνες και οι… Αραβες! Ισως να βλέπανε ΚΑΙ αυτοί (επιτέλους) προκοπή! 🙂
OMADEON 
Μερικά links στο ίδιο θέμα ίσως μπούν αργότερα. Εχω πολλή δουλείά όμως, τώρα, και διακόπτω το γράψιμο για να τελειώσω το TRANCE REMIX του αθάνατου ΥΜΝΟΥ του Μίκη Θεοδωράκη «Ενα το Χελιδόνι» (που θέλει κάτι μικρο-επεμβάσεις για να ακουστεί σε Club σήμερα το βράδυ… ΑΝ επιτραπεί κάτι τέτοιο από τους -συνήθως «κολλημένους» φιλοσκυλάδες DJ-)…
μισός και παραπάνω αιώνας η βιομηχανία επιμένει να προτρέπει στην απογοήτευση
η κόλαση… το ψέμα… η αυταπάτη … τα δηλητήρια …
50 + χρόνια βιομηχανικών επαναλήψεων,
2+ γεννιές γαλουχούνται με μαθήματα για προσήλωση στη «μέσα μου κόλαση» …
ώστε κι οταν ο διπλανός … ο εαυτός, φωνάζει, η κόλαση μεσα μας να μας κρατήσει κουφούς,
50+ χρόνια καλλιέργεια αλλά … άξιζαν, κορυφαία η απόδοση,
η εκπαιδευση στην απογοήτευση ούτε και τώρα φαίνεται πως είναι δόλια?
ούτε κι όταν οι μύστες πεθαίνουν πρώτοι.
«μέσα μου κόλαση» και βιομηχανία ψυχής, η μία τρέφει την άλλη,
οι δύο όψεις στο ίδιο νόμισμα : αποχή απο την ιστορία
έτσι είναι Δήμο, _έτσι ακριβώς_!!!
Προ ολίγου μάζευα δυνάμεις, έχοντας πολλά να κάνω, με μια γλυκειά όμως, εντελώς νέα αίσθηση ότι κάποιοι κόποι ετών _δεν_ πήγαν τελικά χαμένοι.
Αντιστάθηκα: Μέχρι τέλους αρνήθηκα το «χορό της απογοήτευσης», έμαθα να τον κριτικάρω ΠΙΟ γλυκά, να απαγγέλω μέσα μου Ελύτη, ανάμεσα στα «άααλαα» και τα «όοοπααα» της αενάως αυτο-δοξολογούμενης αρνητικότητας. Και κάποια στιγμή, αντί να «φύγει σαν χελιδόνι από το στόμα μου» η ψυχή μου, ένα χελιδόνι εικονικό κάθισε δίπλα μου, και ακολούθησαν άλλα, πολλά άλλα ανάμεσα στα «άαααλααα». Εχουμε ΗΔΗ νικήσει, Δημήτρη. Δεν είμαστε πια λίγοι αλλά πολλοί. Νέες γενιές που έμαθαν τη χαρά, έστω και μειοψηφικά δημιουργικές, ήρθανε ήδη και μας δικαίωσαν, σεβόμενες ακόμη και τον πόνο, ακούγοντας κάθε κόλαση, και συμπονώντας την, αντί να την υιοθετούν σαν κάτι αναπόφευκτο.
Αυτοί οι νεαροί Ισραηλινοί που χορεύουν trance την ώρα που δίπλα τους πέφτουνε πύραυλοι, οι ίδιοι που (αν και μειοψηφία) σήκωσαν τα πλακάτ κατά του πολέμου ρισκάροντας να χαρακτηριστούν προδότες, κι αυτοί οι Πέρσες τρανσάδες και χιπχοπάδες που δουλεύουν μυστικά κάτω από τη μύτη των μουλάδων και γράφουν ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ αριστουργήματα χαράς, σε πείσμα κάθε μαυρίλας, ΟΛΟΙ αυτοί, είναι πλέον μαζί μας. Ανεπαίσθητο ένα δάκρυ ανεβαίνει στο μάτι μου και πέφτει σαν κρύσταλλο, αλλά δεν είναι πια δάκρυ λύπης, είναι δάκρυ _χαράς_. Διότι -τελικά- τα καταφέραμε. Νικήσαμε τη «βιομηχανία ψυχής» μέσω των δικών μας τεχνικών εξοπλισμών, π.χ. κάνοντας στούντιο το σπίτι μας, νικήσαμε σε πολλά επίπεδα, έστω και πολύ λίγοι, έστω και ανάμεσα στα σκουπίδια. Είμαστε μία ΥΠΕΡΒΑΣΗ, μία νέα μετάλλαξη, που δεν έχει πια επιστροφή. Διότι, όπως είπε ο ΜΕΓΑΣ Οδυσσέας Ελύτης (για τη δική του γενιά, την ακόμη πιο παλιά) εκφράζοντας έτσι και μία έμμεση αλλά ΣΑΦΗ προφητική Ευχή (που ΕΓΙΝΕ πραγματικότητα σήμερα):
«Μεγαλώσαμε όλοι μας ανάμεσα σε πολέμους και επαναστάσεις
Το σημάδι της σφαίρας που ΔΕΝ έπεσε ποτέ
εξακολουθεί να προκαλεί το θάνατο».
ε, τώρα πια,Το σημάδι αυτό της «σφαίρας που δεν έπεσε ποτέ» ξεπεράστηκε!
(Εστω εν μέρει, μειοψηφικά, ή στη λούφα, πάντως _ξεπεράστηκε_).
Και για να εξελιχτεί ένας Ζωντανός Οργανισμός (ή το πνεύμα μας) ΔΕΝ απαιτούνται ηχηρές πνιγηρές πλειοψηφίες, αλλά ΜΙΑ ΕΣΤΩ, σωστή και πραγματική ΘΕΤΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ.
Αντιστεκόμενοι τόσο στη «μέσα μου κόλαση», όσο και στη «βιομηχανία ψυχής», δημιουργούμε την πρώτη ΕΙΣΟΔΟ της συλλογικής μας κουλτούρας (και της μουσικής που τη συνοδεύει) στην ίδια την ΙΣΤΟΡΙΑ.
Αλλά ποτέ πια, κόλαση, και -ιδίως- ποτέ πια «κόλαση του Εγώ χωρίς τους άλλους». Το μπλογκ σου συμπληρώνει αυτές τις (βαρύγδουπες ίσως) σκέψεις με περαιτέρω αποσταγμένες αφαιρετικές λεπτομέρειες.
«ΕΚΕΙΝΟΣ που θα πει «να γεννηθεί ΓΥΜΝΟ ΕΝΑ ΡΟΔΟ» και θα γεννηθεί
Εκείνος θα έχει μεσ’ στα στήθια του ΕΚΑΤΟ ΑΙΩΝΕΣ
μα θα είναι ΝΕΟΣ
Νέος σαν την πρώτη δροσιά της ημέρας»
(…)
(Ελύτης, από μνήμης -ίσως με κάποια λάθη)
Ειπώθηκε (έμαθα) από πολλούς…. μαυριλο-αυτοδοξολογούντες:
Αρχίδια πατέρα, ενίοτε…
Τα σκότωσες όλα με τη μία,
ηττοπαθή μαζοχιστή επιδειξία,
με τη… μαλακία της απελπισίας
που δεν έμαθες ποτέ σωστά να ονειρεύεσαι
(ώστε να ΥΛΟΠΟΙΕΙΣ τα όνειρα…)
Ειπώθηκαν όμως και πολλά άλλα (άαααλαααα…), π.χ.
στο άρθρο του Χαριτόπουλου, και αλλού:
http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=720
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Ytalk&act=details&id=453
Φυσικά και ξεκίνησε σαν Φαλλοκρατικός χορός, και μάλιστα… αδίστακτων αιμοσταγών «πολεμιστών», υπηκόων του Αλλάχ (και της Πατριαρχικής Εξουσίας) που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να σφάζουν και να βιάζουν (γυναικόπαιδα). Ας ΜΗΝ το ξεχνάμε αυτό (ή μήπως δεν ήταν οι «ζεϊμπέκ» οθωμανοί πολεμιστές);
Λόγω γοητείας της εξουσίας, οι ραγιάδες τους μιμήθηκαν, ποθώντας να πάρουν τη θέση τους. Και ο χορός αυτός εκφράζει την ΜΑΥΡΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ των αλλεπάλληλων ταπεινώσεών τους, ως ραγιάδες (υποτελείς σουλτάνων που τους βιάζανε ενίοτε τις αδελφές ή τις μανάδες)…
Προσέξτε όμως: ΣΗΜΕΡΑ συμβαίνει κάτι που έχει πολύ σημαντικές ομοιότητες, με την παλιά εκείνη Οθωμανική Εποχή. Δηλαδή η συνέχιση των ταξικών δομών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέσα στην (βαθύτατα διεφθαρμένη και αναξιοκρατική) σύγχρονη Νεοελληνική Κοινωνία. Τα ΝΕΑ συναισθήματα «μαυρίλας» που εκφράζει το σημερινό ζεϊμπέκικο, εντάσσονται στη Βιομηχανική και ΜΑΖΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ (π.χ. ΜΑΖΩΝΑΚΙΚΗ!!!) της «Εσώτερης Κόλασης» που εντείνεται σήμερα, καθώς το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αυξάνει, ενώ η… Οικονομική (πλέον) Εξουσία συνεπάγεται και… Ερωτική Φαλλοκρατική Εξουσία. Δηλαδή, πολύ απλά, οι ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ραγιάδες (της «γενιάς των 700 ευρώ») μέσω του (π.χ. Μαζωνακικού) νεο-ζεϊμπέκικου (και ολίγον σκυλο-τέκνο) εκφράζουν τη βαθειά ταπείνωσή τους από τους άντρες-με-λεφτά (στους οποίους συρρέουν οι περισσότερες… γυναίκες). Ετσι το νεο-ζεϊμπέκικο εκτονώνει αυτά τα νέα συναισθήματα απελπισίας, στους λίγους άντρες που τα εκφράζουν. Ομως αυτό είναι δευτερεύον σχετικά φαινόμενο, απλή βαλβίδα εκτόνωσης, αφού οι άντρες δεν είναι -τελικά- και σε τόσο άσχημη θέση πια (λόγω της αυξανόμενης ιλιγγιωδώς «απελευθέρωσης» _και_ των δύο φύλων μετά το έτος 2000 -περίπου- στην Ελλάδα)…
Ε, απολύτως αναπόφευκτο είναι (σήμερα) το να το χορεύουν ΚΥΡΙΩΣ γυναίκες. Διότι σήμερα έχουμε ήδη… πνιγεί στο (εικονικό) κλάμα από τα απογοητευμένα συναισθήματα (κυρίως) γυναικών σε… Ελληνικά _σήριαλ_. Οι άνδρες περιορίζονται συνήθως στην απογοήτευση της χυλόπιτας (ή της ανεκπλήρωτης καψούρας) οπότε είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ φυσικό να… τσιφτεντελίζονται οι άντρες (προσπαθώντας να… οικειοποιηθούν τη Γυναίκα που δεν απόκτησαν, διότι «μίμηση ίσον έλεγχος» στην ψυχολογία) ενώ θα… ζεϊμπεκίζονται οι γυναίκες (οι μόνες που έχουν σήμερα την… πολυτέλεια της Απόλυτης Επιλογής στον έρωτα, άρα και των «υψηλών συναισθημάτων απελπισίας» που συνοδεύουν τις δικές τους… παραληρηματικές υπαρξιακές εξάρσεις).
Θα το θυμηθείτε αυτό: Οι γυναίκες θα ζεϊμπεκίζονται, και οι άντρες θα… τσιφτεντελίζονται, ενώ αμφότερα τα φύλα, θα… αυτο-ψυχοπλακώνονται ,χωρίς κανένα _πραγματικό_ λόγο, μόνο-και-μόνο για να νοιώθουν «σπουδαίοι και σπουδαίες», μπροστά σε… ακροατήριο. Και όλα αυτά… ΕΡΗΜΗΝ της Πλανητικής Θετικής Ενέργειας, που στερούνται αμφότεροι, πίνοντας το ίδιο τους το αίμα, μακαρίως μέσα στο Πολιτιστικό Γκέτο τους (της Σκυλελλάδας). Απόδειξη, ότι _έτσι_ είναι η κατάσταση, είναι -βεβαίως- το σκυλάδικο, που έχει ΟΛΑ τα προηγούμενα ψυχοπαθολογικά χαρακτηριστικά, ΧΩΡΙΣ τη «γνήσια απελπισία», που είχαν οι αρχικοί παλιοί-καλοί ORIGINAL ζεϊμπεκο-ραγιάδες παραλίγο-αυτόχειρες…
και, η βιομηχανία είναι διεθνής, η ελληνικός πόνος είναι η εγχώριο παραγωγή του διεθνούς «η αλήθεια είναι στις στάχτες μου»
Ετσι ακριβώς, φίλτατε Δήμο. Έργοστάσιο Διαχείρισης Ελληνικών Κολάσεων, μέσω… βελτιστοποίησης του αυτο-κανιβαλικού Πόνου, σε πλανητικό επίπεδο αυξανόμενης Γκετοποίησης των Τοπικών Πολιτισμών, δηλαδή το ΑΚΡΙΒΩΣ αντίθετο της παρα-φιλολογίας της δήθεν «αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση».
Τα σύγχρονα συστήματα μάρκετιγκ είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΙΚΑΝΑ (π.χ. CRM / ERP/ OLAP) να βελτιστοποιήσουν τις πωλήσεις μουσικής σε ΚΑΘΕ χώρα με «τοπικοποίηση», όπως ακριβώς και οι… Ελληνοποιήσεις λογισμικού. Αυτό είναι όμως κάτι που συμβαίνει ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ, λόγω της βελτιστοποίησης των κερδών που εμπεριέχει ο καπιταλισμός. ΔΕΝ είναι «συνομωσία» κάποιων «ύποπτων πλανητικών κέντρων» (μυθεύματα που κάνουν τους καπιταλιστές παραγωγούς μουσικής να γελάνε πολύ)…
Η μόνη αντίσταση είναι φυσικά ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ κουλτούρας πέρα από τον καπιταλισμό, ένα όραμα που γεννήθηκε στις εμπνεύσεις μικρού αριθμού μουσικών δημιουργών (όπως ο Robert Miles) και παραμένει αυθόρμητο σήμερα που ο ΚΑΘΕΝΑΣ μπορεί να γράψει «επαγγελματική πλανητική μουσική» στο ίδιο του το σπίτι, με ελάχιστο κόστος.
Η δε μουσική βιομηχανία, ΔΕΝ έχει «πονηρά κίνητρα» πέραν των ΚΕΡΔΩΝ της. Οπότε σπεύδει να αφουγκραστεί ΟΛΕΣ τις νέες τάσεις, για να τις _ελέγξει_…
Το παράδοξο όμως είναι, ότι η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ της ανθρωπότητας είναι υπαρκτό (λανθάνον για τους πολλούς) φαινόμενο, όπως και ΚΑΘΕ είδος συλλογική συνειδητότητα (είτε λαού είτε π.χ.παρέας). Επομένως, αντί της συνομοσιωλογίας, θα έπρεπε να μιλάμε για ΜΑΖΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ. Η ίδια η ανθρωπότητα… σκοτώνει τον εαυτό της, όταν συντονίζεται με αρνητικές Ενέργειες, είτε τοπικά είτε πλανητικά.
Μία τοπική _θετική_ κουλτούρα όμως, σήμερα ΔΕΝ μπορεί να παραμείνει ΜΟΝΟ τοπική, λόγω (του νέου «ορίζοντα») της πλανητικής επικοινωνίας. Η πρόκληση είναι να φτιάξουμε τέχνη που να μιλάει σε ΟΛΟΥΣ τους λαούς του κόσμου, ΧΩΡΙΣ υπακοή στους.. διαχειριστές της κουλτούρας των λαών του κόσμου. Αν μη τι άλλο… γιατί η ΦΥΣΗ του Νου είναι η Υπέρβαση, η Ενοποίηση, η άνοδος σε μία «κορυφή του ψηλότερου βουνού», το οποίο (σαν _ορίζοντας_) καθορίζεται από τα επικοινωνιακά ΜΕΣΑ της _κάθε_ εποχής. Και σήμερα, αυτός ο ορίζοντας έχει γίνει _πλανητικός_, λόγω του Διαδικτύου… (όπου «το καλό διώχνει το κακό ή χειρότερο» μέσα στα πλαίσια της ΑΜΙΛΛΑΣ των πολιτιστικών δημιουργημάτων ΟΛΩΝ των λαών σε άμεση επικοινωνία -τώρα πια).
Στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια διατυπώνεται μία ακατάπαυστη… σκυλο-μουρμούρα, μια αυτο-επιβεβαιωνόμενη Εθνική Γκρίνια, κατά των «μουσικών σκουπιδιών» που παράγει (δήθεν) η Παγκόσμια Μουσική Βιομηχανία, μία ηττοπαθής γκρίνια που δεν παύει να μας διαβεβαιώνει ότι η ντόπια (σκυλο-)παραγωγή μουσικής είναι Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΟΛΩΝ του πλανήτη, ενώ η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΛΑΤΡΕΙΑ του ζεϊμπέκικου, του ρεμπέτικου (και δε συμμαζεύεται) αποτελειώνει τον Πονηρό «Πλανητικό Εχθρό» των ΔΗΘΕΝ «εμπορικών σκουπιδιών» που ακούνε… όλοι οι άλλοι λαοί, πλην (βεβαίως) Ημών των Ορθοδόξων Απογόνων της φυλής των ΕΛ (χεχε)…
Και αυτή η ηττοπαθής σκυλοκλαψούρα της ακατάπαυστης γκρίνιας και απόρριψης των πάντων (εκτός Ελλάδος και Σκυλελλάδος) ΧΑΝΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ, γιατί δεν μπορεί καθόλου να απολαύσει το ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΑΥΜΑ, της Πολιτιστικής Επανάστασης στη Μουσική του 21ου Αιώνα, μιας Επανάστασης που είναι ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ, ΤΟΣΟ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ, ώστε… αντί να «υπακούει στις δισκογραφικές εταιρείες», οι εταιρείες παρανοούν ότι θα… κλείσουν, και… τρέχουν (σαν σκυλάκια) πίσω από τους (καλύτερους ανάμεσα σε) _αμέτρητους νέους μουσικούς_, ώστε να τους αγοράσουν, να πουλήσουν τα έργα τους και να… κονομήσουν.
Ε, ΝΑΙ, βεβαίως και ΕΧΟΥΝ κίνητρο το κέρδος, όλες αυτές οι γιγάντιες εταιρείες. Ομως, η ποιότητα ΔΕΝ «έπεσε», αντίθετα ανυψώθηκε ιλιγγιωδώς!!! Το μόνο πρόβλημα αυτής της Επανάστασης είναι η συνεπαγόμενη ΥΠΕΡΦΟΡΤΩΣΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ, ΤΟΣΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ταλέντων, ΤΟΣΩΝ ΠΟΛΛΩΝ νέων τραγουδιών…
Αλλά… το να κλειστεί, μαζοχιστικά και… μαζωνακικά ή σφακιανακικά στον εαυτό της, η ντόπια σκυλαδοκουλτούρα μας, συκοφαντώντας ΟΛΟ τον… ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΠΛΑΝΗΤΗ ότι «δεν νιώθει τα υψηλά της αισθήματα», είναι το ΙΔΙΟ ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΟ και ΨΕΥΔΟΛΟΓΙΚΟ με τα Κηρύγματα του… Χουντόδουλου, για την Ανωτερότητα των Ορθόδοξων Ελλήνων (και του «ΕλληνοΧριστιανικού Πολιτισμού» γενικότερα). Δηλαδή, κοντολογίς… Αρχίδια Πατέρα!
Ο πλανήτης εξελίσσεται, η Ελλάδα μαλακίζεται…
(όταν δεν… κοπιάρει ΜΑΖΙΚΑ, ξένα _νέα ρεύματα_, π.χ. εκείνα των δεκάδων ξένων… ΜΗΝΥΤΩΝ του ΦΟΙΒΟΥ, ο οποίος… κατα-σκύλεψε το ξένο trance, για να δημιουργήσει νέο Ελληνικό ρεύμα, το Φοίβειο ΣκυλαδοΤέκνο)… (κι όμως, ΚΑΛΕΣ οι ενορχηστρώσεις του, ΚΑΛΑ ορισμένα κομμάτια του, σε σχέση με άαααλλαααα) 😉
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ (για σένα Δήμο, ιδιαιτέρως)…
Τα φαινόμενα με τα οποία ασχολούμαστε, της διαχείρισης του πόνου της «μέσα μας κόλασης» κλπ. είναι (σε πολύ μεγάλο βαθμό πλέον) ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΑ, σε πλανητικό επίπεδο. Η νέα μουσική που ακούγεται διεθνώς, δεν αποτελεί πλέον έκφραση κολάσεων αλλά ηδονιστική γιορτή χαράς, ή φιλοσοφική (πρόωρη βέβαια) ενατένιση (μέσω μουσικής) μίας Ουτοπίας που ίσως υλοποιηθεί κοινωνικά στο Μέλλον, αλλά στο παρόν εκφράζει την ΥΠΕΡΒΑΣΗ του παλιού επικοινωνιακού κόσμου, μέσα σε καταιγισμούς από ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ. Για πρώτη φορά συμβαίνει αυτό, το να εκστασιάζεται η ανθρωπότητα με ΤΟΣΑ πολλά θετικά μουσικά στοιχεία, που ο μόνος τους (νέος) κίνδυνος είναι η σύνδεσή τους με ναρκωτικές ουσίες. Αυτός ο μοναδικός κίνδυνος όμως, είναι υπερβάσιμος ΚΑΙ αυτός, μέσω του απλού γεγονότος, ότι η νέα Πλανητική Μουσική είναι ΤΟΣΟ πολύ καταιγιστικά θετική (για νου και για σώμα) ώστε… ΑΡΚΕΙ με το παραπάνω, εντελώς από μόνη της, για να μας… φτιάξει. Δεν είναι τυχαία η εμφάνιση νέων χορευτικών κομματιών trance που εξυμνούν (τώρα πια) τις… ΕΝΔΟΡΦΙΝΕΣ, δηλαδή τις ΕΝΤΕΛΩΣ ΦΥΣΙΚΕΣ «ορμόνες απόλαυσης» που παράγει κάθε υγιής (και μη-γκαντέμης) ανθρώπινος εγκέφαλος… 🙂
μ άρεσε παρα πολύ το τελευταίο κομμάτι, το ‘συμπέρασμα». Και αυτό με τις ενδορφίνες ακόμη περισσότερο.
Απ ότι δείχνει η πραγματικότητα, απ την ώρα που άρχισε να δημοσιοποιείται η εργασία απο το κόσμο άμεσα και ανεξέλεγκτα, άρχισε να παράγεται νέο ιστορικά πρωτοφαντο περιεχόμενο και νέοι πρωτοφαντοι τόποι κριτικής. Κι ο κύκλος 1.η δημοσιοποίηση εργασίας 2.επικοινωνιακή διάδραση 1.δημοσιοποιηση 2. … τί άλλο παρά χαρά φέρνει. Το βλεπουμε στα αρκετά ελληνικά sites kai blogs.
Παρ ολα αυτα, η δημοσιοποίηση, δεν καταργεί, το τύπο της προηγούμενης παραγωγής.
Θα ήμουν πολύ ρομαντικός να δεχτώ πως θα έχουμε εξάπλωση αυτοπροσδιορισμού απο το γεγονός κάποιων παραδειγμάτων. Μειοψηφία όπως λες.
Η ισχύς του χρήματος και της γραφειοκρατίας, δεν βρίσκεται μόνο στη κονόμα, αλλά στη διαμόρφωση σιωπηρων καταναλωτών. Ο πολιτισμός της «θλιψης», που προωθείται με πρόγραμμα τουλάχιστον τα τελευταία 50 χρόνια, εξυπηρετεί τη παραγωγή σιωπηρων καταναλωτων, παράγεται μεσα στην επίσημη δημόσια εκπαιδευση των σχολών, είναι ένας πολιτισμός που η μεγάλη του επιτυχία βρίσκεται στην εσωτερίκευση που στο αποκορύφωμα της ακυρώνει κάθε ανθρώπινη σχέση. Επιτυχία για τους διαχειριστές, τραγική αποτυχία για τον κόσμο.
Στη δεκαετία 50 μιλάγανε για τη κατασταλτική ισχύ της αισθητικής του πεσιμισμού. Μα μετα τα 70 μπορούμε να μιλάμε για πολιτισμό της θλιψης. Η παραμονή μέσα στη σιωπή του εαυτού, μία κόλαση στο τέλος, οπου κάθε διανθρώπινη σκεψη προ-ακυρώνεται. Οι άνθρωποι απωθουνται. Τα ναρκωτικά είναι απλώς το κερασάκι στη τούρτα.
Αυτο λοιπον, θα ήθελα να δω, κατα πόσο μπένοντας μέσα στο πολιτισμό της ακύρωσης, μπορεί μιά έκφραση που αρχίζει να δημοσιοποίει τον εαυτό της , αν ΑΝ πράγματι αρχίσει να ακυρώνει τη τεχνολογία της αυτο-καταστολής, της αναπαραγωγής της θλίψης, του πνευματικού θάνατου. Πολλά παραδείγματα βρίσκω στο http://www.myspace.com οπου η δημόσια ανταλλαγή, οπου η χρήση του δίκτυου περιορίζεται σε ανταλλαγή έτοιμων εργασιών. Η κουβέντα απουσιάζει, κάθε άλλο παρα για απελευθερωτική χρήση δικτύου πρόκειται.
Πολύ σημαντική η απάντησή σου Δήμο, και… ειλικρινά καλύτερη από αυτή που περίμενα. Αφ’ ενός λόγω της… ώρας και ημέρας. Εγώ μάλιστα έμπλεξα με κάτι δουλειές, έγραψα και 2-3 κείμενα και… αποδιοργανώθηκα λιγάκι,
π.χ. με κάτι αστείο που έγραψα στην «Καλύβα του Πάνου», στη συζήτηση «Το κάψιμο του Ιούδα»:
http://panosz.wordpress.com/2007/05/04/judas/#comment-11007
Αφ’ ετέρου γιατί .. δεν περίμενα να είσαι _τόσο_ «μέσα» στα πράματα αυτά!
Ε, δεν υπάρχει πιο ευχάριστη έκπληξη νομίζω, από το να σε καταλαβαίνουν κάποιοι άλλοι… περισσότερο από όσο νομίζεις. Και με αυτή την ευκαρία, συμπληρώνω όσα είπες με μερικά πετραδάκια ακόμη: Τέτοιες ευχάριστες εκπλήξεις επικοινωνιακότητας (έστω ιδεών, δεν έχει σημασία) είναι ακριβώς αυτό που αποκλείεται, όπως ανέλυσες, από τον πολιτισμό της θλίψης, της παθητικής και σιωπηλής κατανάλωσης. Διότι -προφανώς- η κουλτούρα της «σιωπηλής θλίψης» (εκείνης που ξεσπάει κάποια στιγμή μέσω ζείμπεκιών κλπ) υποτιμάει την ίδια τη χαρά της επικοινωνίας του _απροσδόκητου_, ή την ανάλαφρη αίσθηση ότι ΔΕΝ είμαστε μόνοι, ότι ΑΝΘΡΑΚΕΣ οι θησαυροί της δήθεν βαθυστόχαστης, «ώριμης» απομόνωσης (του διανοητή ή του περιθωριακού, και άλλες παρεμφερείς… μπαρούφες). (Αθελά μου έγινα πια τόσο επικοινωνιακός τύπος ώστε ίσως να αποτελεί «πρόβλημα»). Αλλά… η λύση _δεν_ είναι η απομόνωση, είναι ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ, με βάση την απλή λογική διαπίστωση ότι ΔΕΝ μπορεί να σκέφτεσαι κάτι που να μην το σκέφτονται την ΙΔΙΑ στιγμή, και αμέτρητοι άλλοι. Το ιντερνέτ, λοιπόν, μας δίνει τη δυνατότητα να τους… βρούμε, όλους αυτούς, κάποια στιγμή. Και μάλιστα σε πραγματικό χρόνο να διαπιστώσουμε ότι… ΔΕΝ είμαστε πια «προϊόντα για κατανάλωση», ούτε «περιγραφές νεκρής φύσης» (κλπ.) αλλά… ζωντανοί οργανισμοί, ψυχές που δεν σταματούν να υπάρχουν επειδή αποσύρονται ή επειδή σιωπούν, κ.ο.κ.
Ας ασχοληθώ όμως και με τα ενδιαφέροντα που είπες, όσα… προφτάσω:
Και… όχι μόνο! Για παράδειγμα, στη μουσική γίνεται χαμός από όλα αυτά. Μάλιστα αυτή η δημιουργική αναγέννηση ξεκίνησε από τη μουσική, από ανθρώπους που θέλανε να συζητήσουν δημιουργικά θέματά τους, και ΟΧΙ να… μονομαχήσουν με πολιτικούρες (αν και σαφέστατα όπως βλέπεις, ΟΛΑ όσα λέμε _είναι_ ΠΟΛΥ πολιτικοποιημένα, με μία _καινούργια έννοια_)…
Στο «myspace», που είναι τεράστιο, και έγραψεςσεβαστές και σημαντικές επιφυλάξεις (και… ΚΑΛΑ κάνεις) η ίδια η _Υπερφόρτωση Πληροφορίας_ έχει καταστεί μέγα πρόβλημα, πια. Παρ’ όλα αυτά, επειδή εκεί όλοι είναι… ίσοι, δηλαδή «αστέρια – DJ’s » όπως ο Ρόμπερτ Μάϊλς συνυπάρχουν μαζί με άγνωστους, .. γι’ αυτό ακριβώς το λόγο χρειάζεται να ψάξει κανείς πιο προσεκτικά, π.χ. στα σχόλια, στους συνδέσμους, ή στα άλλα υλικά που περιλαμβάνονται εκεί, μέχρι να αντιληφθεί ς ότι ΔΕΝ είναι απλό θέμα η περιήγηση και η επικοινωνία εκεί, αλλά θέμα του «ΠΟΥ θα πέσει κανείς»…
Τα πάντα, όμως, τελικά, εξαρτώνται από τη συνεργασία. Αν κάτσεις και αναλύσεις ΓΙΑΤΙ προφανείς συσπειρώσεις δεν γίνονται εύκολα ή δεν κρατάνε ή δεν πετυχαίνουν (π.χ. ακόμη και «οικονομικές συσπειρώσεις» που είναι «συναιτερισμοί οριζόντιας συνεργασίας») θα βρείς πολύ εύκολα τον κατασταλτικό ρόλο της Εγωκεντρικής Καταναλωτικής Εκπαίδευσης, που καλλιεργεί τη σιωπή μπροστά στον «έξω κόσμο» αλλά και ταυτόχρονα τον ατομισμό και τη δυσπιστία μεταξύ ανθρώπων που δεν έχουν καταλάβει τη βαθύτερη κοινή τους φύση, ή τη βαθύτερη συλλογικότητα που θα είχαν πιο εύκολα, αν βγάζανε τις παρωπίδες τους. Κοντολογίς, μία καπιταλιστική κοινωνία κανονικά θα έπρεπε να περιέχει (ΑΝ ήταν «συνεπής στις αρχές της») και αρκετούς ΟΧΙ πλούσιους αλλά εργαζόμενους αποδοτικά ανθρώπους που θα βρίσκανε βολικότερη την εργασιακή συνεργασία, παρά την εξάρτηση από εργοδότες (για πάντα), κ.ο.κ.
ε, λοιπόν στην πραγματικότητα ο καπιταλισμός ΔΕΝ τηρεί αυτή τη βασική υπόσχεσή του (ότι όλοι είναι ελεύθεροι να συναιτερίζονται) φυτεύοντας ανάμεσά τους κάποια πολύ πιο ύπουλα εμπόδια, όπως αυτά που ανέφερες, καλλιεργώντας τον Ατομισμό και όχι το ΠΡΟΦΑΝΕΣ καλύτερο κέρδος μέσα από συνεργασίες, κ.ο.κ.
Οδηγούμαι λοιπόν στα ίδια με σένα συμπεράσματα, από άλλη αφετηρία, από το γεγονός ότι μεγάλος κόπος καταβάλλεται από τους «έχοντες και κατέχοντες» για να ΜΗΝ ενθαρρύνουν άλλους να τους… μοιάσουν, να ΜΗ γίνουν οι εργάτες τους συναιτέροι, να ΜΗ μάθουν οι υφιστάμενοι όλα τους τα μυστικά, κ.ο.κ.
Το απροσδόκητο όμως ΘΕΤΙΚΟ συμπέρασμα, είναι ότι απλώς πρόκειται για πλύσεις εγκεφάλου και άλλα «ψυχολογικά εμπόδια» που ΑΝ ξεπεραστούν, έστω και (όπως πάντα) από μειοψηφίες, αυτές οι δημιουργικές μικρές μειοψηφίες μπορει ΚΑΛΛΙΣΤΑ να γιγαντωθούν ΚΑΙ οικονομικά, σε βαθμό που κάποτε θα αποτελέσουν σοβαρή αντίσταση στις Ιεραρχημένες Πυραμίδες υπαλλήλων και «CEO» (Διευθύνοντων Συμβούλων…. δηλαδή ΠΑΑΑΛΙ υπαλλήλων, κ.ο.κ.) και επίσης, από καθαρά οικονομικής πλευράς, τέτοιες μορφές «οριζόντιων εταιρειών» θα έχουν πολλά πραφανή πλεονεκτήματα ανταγωνιστικότητας, μέσα στην ίδια την Αγορά! Οταν αντί για «μετόχους» ή «ιδιοκτήτες» που κάνουν… αφαιμάξεις υπεραξίας, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι διαχειρίζονται σωστά και συλλογικά τη συνολική παραγωγή υπεραξίας από τους ίδιους, το προφανές αποτέλεσμα θα είναι καλύτερη ανταγωνιστικότητα. Οι πυραμιδοειδείς δομές με τα «βαμπίρ» από πάνω τους, κάποια στιγμή λογικά θα… καταρρεύσουν, γιατί σε περιόδους κρίσης ΜΟΝΟ όσοι δουλεύουν συλλογικά, μη-εκμεταλλευτικά, και αποδοτικότερα, αλλά ΚΑΙ εθελοντικά (ΑΝ χρειαστεί) θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις κρίσεις, να παραμείνουν στην αγορά, να παραμείνουν οριζόντιες και όχι να εκφυλιστούν σε εφησυχασμένες πυραμίδες.
Το «ψυχολογικό» αυτό πρόβλημα, το ΓΙΑΤΙ οι άνθρωποι ξεκινάνε στην αρχή σαν ίσοι συνεταίροι και κάποια στιγμή «τρώγονται» οι πιο πολλοί από μικρό αριθμό «επιτήδειων», είναι γνωστό ιστορικό πρόβλημα, αλλά ΔΕΝ ήταν σαφέςό το ΠΩΣ θα ξεπεραστεί, μέχρι σήμερα (στην εποχή του Διαδικτύου).
Στην πραγματικότητα, τα μπλογκ και τα φόρουμ (όσα δεν είναι σκάρτα) δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να μας μαθαίνουν σιγά-σιγά τη δύσκολη (αλλά όχι τόσο δύσκολη άμα τη μάθεις) Νέα Τέχνη της επικοινωνίας χωρίς παρωπίδες ή ατομισμούς και κολλήματα που διχάζουν ή απομονώνουν.
Μας μαθαίνουν, (δηλαδή… μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον) τις δομές επικοινωνίας και συλλλογικότητας των ΑΥΤΟΝΟΜΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ του μέλλοντος, τις οικονομικές συσπειρώσεις που θα βγάλουν έξω από την αγορά τις «πυραμιδοειδείς» Εταιρείες των Υπαλλήλων και ΑρχιΥπαλλήλων του σήμερα… (σκέψεις ΠΟΛΥ μακρινές για την Ελλάδα, ως προς τις οικονομικές δομές, αλλά ΟΧΙ τόσο μακρινές για τις καλλιτεχνικές δομές).
Οι ΠΡΩΤΕΣ ίσως εναλλακτικές οικονομικές δομές αυτού του είδους, είναι πολύ λογικό να αφορούν την ΤΕΧΝΗ, τη ΜΟΥΣΙΚΗ, τον ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟ Η/Υ, τις ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ, τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ, κάποιες ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ, κ.ο.κ.
(Και… μετά… ίσως κάποια στιγμή «χτυπήσουν» και κάτι ΠΙΟ «παχύ»… 🙂 )
ουφ… πολλά είπα. Πάντως θα σχολιάσω μερικά άλλα που είπες, ΤΟΝΙΖΟΝΤΑΣ τα:
Η ισχύς του χρήματος και της γραφειοκρατίας, δεν βρίσκεται μόνο στη κονόμα, αλλά στη διαμόρφωση σιωπηρων καταναλωτών. Ο πολιτισμός της “θλιψης”, που προωθείται με πρόγραμμα τουλάχιστον τα τελευταία 50 χρόνια, εξυπηρετεί τη παραγωγή σιωπηρων καταναλωτων, παράγεται μεσα στην επίσημη δημόσια εκπαιδευση των σχολών, είναι ένας πολιτισμός που η μεγάλη του επιτυχία βρίσκεται στην _εσωτερίκευση_ που στο αποκορύφωμα της ακυρώνει κάθε ανθρώπινη σχέση. Επιτυχία για τους διαχειριστές, τραγική αποτυχία για τον κόσμο.
Τόνισα σε όσα είπες τη λέξη «εσωτερίκευση». Πράγματι, είναι η πιο κεντρική διαδικασία, όχι μόνο σαν κάτι αρνητικό (με την έννοια που το εννοείς) αλλά και σαν κάτι… εντελώς φυσιολογικό!!! Δηλαδή, από την άποψη του «Τρίτου Αξιώματος» της «Λογικής Πολλαπλών Μορφών», «Perception is reversible internalisation», ΛΕΙΠΕΙ η ιδιότητα «REVERSIBLE» σήμερα, ενώ …(κατά τα άλλα) ΤΙΠΟΤΕ ΠΙΟ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ από την Εσωτερίκευση! (αφού είναι η ίδια η φύση της αντίληψής μας):
http://multiforms.netfirms.com/multiforms_1.html#axiom_3
Με άλλα λόγια, το «σύστημα» των σχέσεων εξουσίας που αναλύεις, βασίζεται στη μέθοδο «χώσε κι άλλα, άααλλααα, στον εγκέφαλο του άλλου» (χεχε), ΧΩΡΙΣ να διδάσκει τη θεμελιώδη Αρμονία μεταξύ Μέσα και Εξω κόσμου, όπου το _απολύτως αντίθετο_ (της Εσωτερίκευσης) είναι εξίσου εφικτό και εξίσου -μάλιστσ- τεχνικά αποδοτικό:
Η _αντίστροφη_ διαδικασία της ‘ΑΚΥΡΩΣΗΣ».
Προκειμένου δηλαδή να… εθιστεί ο εγκέφαλος στην Εσωτερίκευση, του χώνουν συνεχώς καινούργια πράγματα, στερώντας του την Ανανεωτική Ικανότητα να τα… ακυρώνει μέσα του, κατά βούληση (όπως δικαιούται)!
Μόνο κάποιοι περίεργοι γκουρού διδάσκουν «άδειασμα του νου από τα άγχη και τις σκοτούρες», αλλά και πάλι… αυτό έρχεται ΠΟΛΥ αργά. Ενας εγκέφαλος που ΕΛΕΓΧΕΙ το ΤΙ μπαίνει και ΤΙ βγαίνει (από) μέσα του (και ΙΔΙΩΣ το ΤΙ ΒΓΑΙΝΕΙ) είναι επικίνδυνος να μην υπακούσει, να μην είναι προβλέψιμος, να κάνει «το δικό του», να ξεχνιέται εκεί που ΟΦΕΙΛΕΙ να θυμάται, να θυμάται όσα τον πιέζουν να ξεχνά (το τελευταίο όμως, μέσω ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΗΣ εσωτερίκευσης).
Ετσι, π.χ. οι φοιτητές Πληροφορικής μαθαίνουν ένα σωρό σκουπίδια, που βάζουν μέσα στο κεφάλι τους αμετάκλητα, μη μπορώντας αργότερα να συνειδητοποιήσουν ότι οι ΙΣΧΥΡΩΤΕΡΕΣ μέθοδοι Λογικής Απόδειξης, είναι εκείνες της ΑΚΥΡΩΣΗΣ (της εσωτερικευμένης σε «όρια» πληροφορίας).
Αργησα όμως και ΔΕΝ θα πάω -τελικά- στο πάρτυ των bloggers (σήμερα το βράδυ στο «Μερσέντες»). Με παρέσυρε το γράψιμο και _δεν_ τελείωσα τη μουσική δουλειά – που ανάφερα στην αρχή. Κακώς βέβαια, αλλά… αυτό δεν οφείλεται μόνο στο γράψιμο, αλλά και σε άλλους προσωπικούς παράγοντες (παρέες που δεν θα έρθουν τελικά, ή που ειδοποιήθηκαν αργά)… καθώς και σε άλλες «υποχρεώσεις» που έχω, καθαρά Πληροφορικής (τις εργάσιμες μέρες κάθε εβδομάδας).
Κρίμα, γιατί αν όλα είχαν οργανωθεί σωστά (από την πλευρά μου και από την πλευρά κάποιων φίλων) θα ήταν αυτό το πάρτυ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ευκαιρία να ακουστούν ορισμένα μουσικά κομμάτια, από ανθρώπους κάποιου επιπέδου. Ομως… ΠΟΙΑ συγγένεια θα είχαν με τη γενική τους προτίμηση προς π.χ. την κατεύθυνση του «κλασσικού Ελληνικού γλεντιού»; Ολοένα και περισσότερο μαθαίνω ότι πολύ δύσκολα ταιριάζει αυτό το είδος μουσικής στην Ελλάδα, κι ότι ίσως εκτιμηθεί ΜΟΝΟ από Ελληνες του εξωτερικού (ή κάποια μικρή μειοψηφία εδώ πέρα). Ιδίως όσον αφορά τις μεγαλύτερες (από περίπου 35 χρονών) ηλικίες, που είναι χαρακτηρολογικά αποκομμένες από το trance, λόγω… ζεϊμπέκικου κλπ. (όπου βέβαια διαπράττω ένα ΣΩΡΟ αυθαίρετες γενικεύσεις)…
τα καλύτερα πάρτυ θα γίνουν όταν κανείς δεν θα το ξέρει!!!
το λέω και το υπογράφω
Καλημέρω βρώμικε τζαζίστα. ΚΙ εσύ στο κόλπο βλέπω.
χεχε
ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΦΩ και εύχομαι καλή σας μέρα
party+banner=συνοικέσιο
«Αφ’ ετέρου γιατί .. δεν περίμενα να είσαι _τόσο_ “μέσα” στα πράματα αυτά!»
lol
που περίμενες ναναι οι συνομιλητές σου? απέξω? απέξω απο που? υπονοείς κάποιο κλαν?
μμ? 😉 ?
χεχε…
νόμιζα ότι είχα «ξεφύγει» τελείως… 🙂
αχ φίλε!!! μετά την ανοιχτή χρήση των δικτύων, και εννοώ κυριολεκτικά ΜΕΤΑ τη χρήση των δικτύων, έχει συγκεκριμένη χρονολογία, μετά το 1997-8 τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν ιστορικά. Αντί της προγραμματισμένης αναπαράστασης (εννοώ κόμματα, προγράμματα ιδεολογίες, διαχείριση οικονομίας), η διάδραση του συνομιλητη, μας επιφυλάσει πράγματα που ουτε τα φανταζόμαστε. Η απάντηση είναι η ισχύς. Οχι μόνο είναι ρομαντικά αφελες να θεωρούμε οτι μπορούμε να προηγηθούμε με κατασκευές ιδεών και κανόνων, αλλά την απάντηση ούτε να τη φανταστουμε καν μπορούμε. Σεβασμός στον άλλον, αντί των μηχανισμών προ-αναπαράστασης του. Τα αναπαραστατικά κλαν, πατριαρχικες ιεραρχίες πεθαίνουν.
Προσπαθούν να κρατήσουν τη κυριαρχία με αυτό που ευτελιζεται σε κάθε δικτυοκουβέντα: τις αναπαραστατικές δομές.
Τίποτε δεν αναπαριστά το κόσμο, παρά μόνον οι ιδιες οι πράξεις του κόσμου δείχνουν.
Ομως, με την αναπαραστατική τεχνολογία σκέψης, δεν μπορούμε να βλεπουμε τίποτε άλλο παρα αναπαραστάσεις. Γιατί με τεχνολογίες βλεπουμε, κατανοούμε, ζούμε. Οι αναπαραστικοί ψάχνουν για νέες αναπαραστάσεις σήμερα. Και δόστου το ίδιο βιολί: κόμματα νεα κομματα, αναπαραστιτική δημοκρατία, συμμετοχική δημοκρατία, συσπειρωτική δημοκρατια, σινεμά τραγούδια και φεστιβαλ, σημαιές, συμβολισμούς και συμβολισμούς και συμβολισμούς κενου περιεχομένου. Ο κόσμος έφυγε. Οι αναπαραστατικοί αδυνατούν να δουν οτι παραμένουνε στη αλαζονεία της αναπαραστατικής εξουσιας.
Αλλαγή σημαινει αλλαγή τεχνολογίας παραγωγης σκέψης. Που δεν προυπάρχει.
Η ενοποίηση εννοιών και σκέψεων (μέσω διαλόγου) δεν παύει να εκπλήσσει με το πόσο «μέσα» είναι όσα νομίζουμε «έξω» από το μυαλό μας, πόσο το «έξω» είναι «μέσα» στον νου των άλλων (όχι βέβαια όλων), κ.ο.κ.
Μεγάλο μέρος της «τοπολογίας του νου», πρέπει να κατασκευάστηκε ατομιστικά, σαν να μην υπήρχε τρόπος επικοινωνίας μεταξύ πολλών νοών _μαζί_, κ.ο.κ.
με αποτέλεσμα να συσσωρεύει κανείς μονομερώς «μέσα του» όσα λανθασμένα θεωρεί ότι «μόνο αυτός ξέρει» (πλην κάποιας …εξουσίας που του τα ενσταλάζει), κ.ο.κ.
Βέβαια -εδώ και χρόνια- πολλοί εγκαταλείψαμε ΗΔΗ αυτό τον αφελή τρόπο σκέψης, αλλά… δεν παύει να μας εκπλήσσει ή να μας συναρπάζει ο βαθμός που ΜΟΛΙΣ συλλογιστούμε πιο ορθολογικά, συναντάμε ΑΜΕΣΩΣ τους άλλους (ή κάποιους άλλους), ως δυνάμει φίλους ή συνεργάτες.
Ο ανορθολογισμός και η μοναξιά πάνε μαζί. Οπως και η πίστη σε «απόλυτο κόπυράϊτ» (χωρίς αναγνώριση του ότι συντονιζόμαστε έτσι κι αλλιώς με αμέτρητους άλλους, μόλις κάνουμε το παραμικρό «καινοτόμο βήμα», το οποίο στην πραγματικότητα απλώς κάνει το νου ΠΙΟ συνειδητό για κάτι που ήξερε ήδη, αλλά δεν ήξερε εντελώς συνειδητά ότι το ήξερε).
Μέσω της συμφωνίας ή συναίνεσης όμως (του Αλλου), η ίδια η πραγματικότητα κατασκευάζεται. Πράγμα που σημαίνει ότι η προ-δικτυακή συνείδηση είχε ψευδαισθήσεις ατομικότητας που τις πλήρωνε ακριβά με αχρείαστη απομόνωση/μοναξιά/θλίψη… και ότι η αίσθηση που είχε μιας «αντικειμενικής πραγματικότητας» ήταν καθαρά θέμα «παιδείας από εξουσίες». Από τη στιγμή που η πραγματικότητα και η Γνώση αποκαθίσταται σαν συλλογικό ή διαλογικό δημιούργημα, οι εκπλήξεις είναι σχεδόν πάντα… ευχάριστες, εκτός αν η αμυντικότητα του Εγώ «ενοχληθεί» εκλαμβάνοντας τις νέες αυτές διαστάσεις σαν «εισβολή».
Εεε… ίσως και να ήταν εισβολή, αν είμασταν «ηθοποιοί σε ρηάλιτυ». Ομως δεν είμαστε, γιατί η «συλλογική συγγραφή «είναι ακριβώς το αντίθετο της «παρατήρησης συμπεριφοράς» (που ελκύει τους θεατές στα ρηάλιτυς). Αν λέγαμε τα ίδια ακριβώς πράματα σε τηλεοπτικό περιβάλλον, το κανάλι θα… ΕΚΛΕΙΝΕ, μάλλον! Και με αυτή τη χυδαία έννοια, καλά σου είπα ότι είσαι «μέσα» στα πράματα αυτά. Τίποτε δεν είναι «εκεί έξω» σαν αντικείμενο μονόπλευρης παρατήρησης (όπως είναι τα ρηάλιτυ). ΟΛΑ είναι διάλογος. Ακόμη και όσα λέω ή λες, «εσωτερικός διάλογος» είναι, τελικά…
Την ώρα όμως που έγραφα τα παραπάνω, Δήμο, έκανες ΠΟΛΥ σημαντικές προειδοποιήσεις και επισημάνσεις, που δείχνουν την «άλλη όψη» της (όποιας) αισιοδοξίας μέσα στο προηγούμενο κείμενο.
Το ότι ο κόσμος ΔΕΝ είναι η αναπαράστασή του, είναι νομίζω σαφές δεδομένο. Κάποτε το θεωρούσα αφάνταστα περιοριστικό, για το διαδίκτυο. Αλλαξα γνώμη (κάπως, όχι εντελώς) όταν αντιλήφθηκα ότι …στην πραγματικότητα το δημιουργικό γράψιμο (είτε σε κλασσικά τυπωμένα κείμενα είτε στο διαδίκτυο) καταφέρνει με σχεδόν «μαγικό» τρόπο να ξεπερνάει το «μπαράζ προβολών» που κάνουν οι άνθρωποι, ο ένας στον άλλον, και π.χ. (σαν συνέπεια) συνεχώς τσακώνονται. Αυτό ΙΣΩΣ οφείλεται στο ότι, για να γράψεις κάτι πραγματικά χρήσιμο, ενδιαφέρον, αναγνώσιμο, κ.ο.κ. πρέπει να σέβεσαι εξ ορισμού ΟΠΟΙΟΝ το διαβάσει (όπως κάνουμε κι εμείς) και πρέπει επίσης να σταματήσεις κάθε μη-ελεγχόμενη προβολή του νου, ιδίως προβολή που έχει σχέση με κατηγοριοποιήσεις.
Με άλλα λόγια, και …μετά πολλά χρόνια, καταφέρνουμε μια Αναγέννηση του ιντερνετικού διαλόγου (γραπτών κειμένων) γιατί αναπτύξαμε (ας πούμε) μία αναγκαία αυτοπειθαρχία, σταματώντας τις άχρηστες/βλαβερές προβολές, και επίσης αναπτύξαμε σιγά-σιγά νέες αρετές (δες τις αλλαγές στυλ που έγιναν στους διαλόγους της «Καλύβας Ψηλά στο Βουνό» -ΔΕΝ είναι καθόλου λίγες ή αμελητέες, αν διαβάσεις κείμενα πολλών εβδομάδων πριν)…
Αν ο σκοπός μας είναι η «συν-δημιουργία», ανεβάζουμε ήδη το επίπεδο. Αν ο σκοπός μας είναι η «νίκη» σε λεκτικά παιγνίδια (προβολών) τότε… την πατήσαμε μεταφέροντας στο νέο αυτό περιβάλλον, ΟΛΑ τα χειρότερα χαρακτηριστικά του προ-δικτυακού κόσμου.
Αλλά κι ο φετιχισμός της αφελούς εξύμνησης του «Κυβερνοχώρου» πάσχει από «παιδικά λάθη» που άρχισαν ήδη να φαίνονται και να να γίνονται κτήμα πολλών (σαν επίγνωση του τι πρέπει να αποφύγουμε, κλπ).
Πιο συγκεκριμμένα, Δήμο, είπες τα εξής ΠΟΛΥ σημαντικά:
Συμφωνώ απόλυτα και σταχυολογώ ορισμένα …πρακτικά αντίδοτα.
1) Προτείνω αποδόμηση, πρακτική ΚΑΙ θεωρητική, της ΙΔΙΑΣ της «αναπαραστατικότητας» (εκεί βασίζεται η δουλειά που κάνω στη Λογική). Η αναπαραστατικότητα έφτασε στο άκρον-άωτον της Αλαζονείας της και της Εξουσιαστικότητάς της, με όσα είπες (και πολλά άλλα)… αλλά αυτό το πέτυχε ξεχνώντας ή συσκοτίζοντας τις ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ που την διέπουν.
2) Σκοπός του (1) είναι η αναγωγή της Λογικής και των Λογικών Συστημάτων «ιδεολογικού λογισμικού» στο… απόλυτο ΤΙΠΟΤΕ, το εντελώς άδειο, την απόλυτη Κενότητα ή και Ταυτολογία (που λέει τα πάντα χωρίς να λέει τίποτε), αλλά και ταυτόχρονα η ανάπτυξη νέων «Τεχνολογιών Σκέψης», που απευθύνονται στην τελευταία γραμμή του σχολίου σου:
Το έβαλα σε έντονα γράμματα, λόγω σπουδαιότητας, και τονίζω ιδιαίτερα το «ΔΕΝ ΠΡΟΫΠΑΡΧΕΙ».
Διότι… οτιδήποτε προϋπάρχει, είναι «εκεί έξω», και μπορεί (σαν έξω) να εσωτερικευτεί, να γίνει αναπαράσταση.
Εμάς μπορεί να μας ενδιαφέρει η ΑΝΤΙΘΕΤΗ διαδικασία, η Δημιουργία «ex nihilo», που δεν είναι βέβαια εντελώς «ex nihilo» αλλά έχει στόχο το «ταρακούνημα του παρατηρητή» (ή του ακροατή) με στοιχεία που ΔΕΝ προϋπήρχαν (πριν τα δει ή τα ακούσει). ΑΥΤΟ είναι η δημιουργικότητα που ίσως χρειαζόμαστε σήμερα. Επιβεβαιώνεται από τα νέα μουσικά ρεύματα με «καταιγισμούς ήχων» που κατακλύζουν το νου και το σώμα, κινητοποιούν ακόμη πιο πρωτόγονες ενέργειες μέσα μας, αλλά και τις «ραφινάρουν» σε μία κατεύθυνση ΣΤΑΜΑΤΗΜΑΤΟΣ της «αναπαραστατικότητας». Ολα γίνονται δηλαδή «get up and dance».
Το ίδιο το σύμπαν, είναι ένας Χορός.
Αυτός ο χορός, ΔΕΝ μπαίνει σε προκατασκευασμένα όρια που βολεύουν έναν παθητικό παρατηρητή. Μπορεί όμως να… παρασύρει τον ακροατή να γίνει κι αυτός Κοσμικός Χορευτής. Και… ΑΥΤΗ ακριβώς, είναι η ΜΗ-ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΗ φύση της μουσικής Trance!
Ασχολούνται, τόσοι και τόσοι
με ΤΟΣΕΣ πολλές αναπαραστάσεις
τόσα ανακατέματα των ίδιων χαρτιών
τόσες μάχες υπέρ Λεκτικών Κατηγοριών
Σε τσακωμούς ατέλειωτους, κάνοντας ορισμούς
«διεκδικώντας τα δικαιώματά τους επί του κενού»
(που έλεγε κι ο Ελύτης)
Ομως τα πάντα εμείς δημιουργούμε, χωρίς _καν_ να σκεφτούμε
Και τις σκέψεις προσφέρουμε, χωρίς να… τσιγκουνευτούμε 🙂
[…] ΠΑΑΑΝΕ αυτά, τα πετάξαμε ΗΔΗ στο Recycle Bin, όπως ΚΑΙ ο… Οδυσσέας Ελύτης, ΠΟΛΥ πριν, όταν διακήρυσσε “Η Μαυρίλα απο φυσικού της Είναι και Κλεπταποδόχος” αλλά όλοι σφυράγανε αδιάφορα ή… μουσκλώνανε αναίτια, όπως… εξηγώ και στον φιλιππικό μου… λίβελο κατά πάντων των (Κάκιστα Καμμένων) Καφκιστών ΖεϊμπεκοΕλλήνων: Γιατί δεν… ζεϊμπεκίζεται ο ΥΠΟΛΟΙΠΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ, ε; (λιν… […]
[…] in total pessimism, which is the essence of what a lot of “Greek music” (such as “Zeibekiko“) entails, propagates and indoctrinates, in evil conspiratorial alignment with the (Greek) […]
[…] (εισαγωγικά απαραίτητα) μουσικής, όπως το “Γιατί δεν… ζεϊμπεκίζεται ο ΥΠΟΛΟΙΠΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ;” (5 Μαϊου 2007) ή το “Βρέχει φωτιά (ή… βρωμιά;) στη […]
ΤΟΣΟ ΚΑΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΤΕ ΟΤΙ ΜΟΝΟ Ο ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ ΜΑΣ ΕΚΦΡΑΖΕΙ .ΤΙ ΚΡΙΜΑ… ΚΑΙ ΓΩ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ Ο ΧΟΡΟΣ (ΟΠΟΙΣΔΗΠΟΤΕ) ΕΙΝΑΙ ΕΚΦΡΑΣΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ,ΟΜΟΡΦΗ,ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ.ΜΠΡΑΒΟ ΠΑΙΔΙΑ ,ΑΝΑΛΥΣΤΕΤΑ ΟΛΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΘΑΣΤΕ 50ΚΑΤΙ ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ.
@il117
Μάλλον δεν διαβάζεις σωστά όσα είναι μπροστά σου, μπερδεύοντας τη σοβαρή κριτική με το «τόσο κακό».
Επί της ουσίας, τώρα, το ζεϊμπέκικο χορεύεται με έναν τρόπο που αναπαριστά την «ένδοξη πτώση» ενός ήρωα, με τα χέρια να δείχνουν προς τα κάτω (ελαφρώς κεκλιμμένα). Δεν αποτελεί αναπαράσταση ανόδου, αλλά πτώσης. Το αν αυτό είναι καλό ή κακό εξαρτάται από την κατάσταση του χορευτή. Πάντως η κριτική μου αφορά τα λόγια και τη μουσική αρμονία, όχι τον Χορό αυτό-καθ-εαυτό (που ΚΑΘΕ είδος χορού αν γίνεται με το σωστό τρόπο και τη σωστή ειλικρίνεια είναι θεμιτός και εκφραστικός).
ΟΧΙ ΑΛΛΟ (ηχητικο) ΚΑΡΒΟΥΝΟ. Μαυρισαμε… αδελφε!
Εχω καταντησει να ντρεπομαι καθε φορα που με ρωτανε τι μουσικη μου αρεσει να τους λεω οτι «δεν γουσταρω το σκυλαδικο». Πραγματικα δεν αντεχω αυτον τον ψυχαναγκασμο οτι οφειλεις οχι μονο να ανεχεσαι αυτην την μουσικη, αλλα πρεπει να σου αρεσει και τα πηγαινεις τα βραδια σε «πολιτισμικα κεντρα» και να τους σκας 100 ευρω το μπουκαλι (για να ξεπερασεις τον …πονο της ακροασης). Οχι τιποτα αλλο μετα σε λενε και …ελιτιστη και οτι δεν σεβεσαι την «πολιτισμικη κληρονομια» (;) του εθνους και στριμμενο κτλ. Δεν φτανει οτι ακουνε αυτην την μουσικη αλλα αποδεχονται τον τιτλο του «σκυλα» με περηφανια… Ειναι σαν να σε λενε ολοι μαλακα και να το λαβεις ως τιτλο τιμης!
Dennis,
ακριβώς έτσι, «ηχητικό ΚΑΡΒΟΥΝΟ»…
Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, κλπ.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ οι μουσικές ρίζες (και οι μουσικές ΔΟΜΕΣ) του σκυλάδικου βρίσκονται μέσα στις ανατολίτικες κλίμακες και στις «εθνικές μας παραδόσεις», όπως το ζεϊμπέκικο και τα ρεμπέτικα. Είδη μουσικής που εξελικτικά μείνανε στάσιμα, όπως ο… χιμπατζής, που δεν μπόρεσε να γίνει… άνθρωπος. Αγαθός ήταν -βέβαια- εκείνος ο «χιμπατζής», αλλά απόκτησε (στο μεταξύ) και την ικανότητα να ΕΚΦΥΛΙΖΕΤΑΙ περισσότερο, σε… ΣΚΥΛΟ, αντί να εξελιχτεί, επιβάλλοντάς μας ΚΑΙ τη δική του ΗΧΟΡΥΠΑΝΣΗ (γαβ-γαβ) ! 🙂
_______
Υ.Γ. Πολύς κόσμος ΔΕΝ ξέρει πόσο ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης ΔΕΝ είχε… ψευδαισθήσεις υπέρ του ρεμπέτικου, με το οποίο (κατά τη γνώμη μου)… ΚΑΚΩΣ ασχολήθηκε! (αλλά το έκανε… «χάριν του λαού»! 🙂 ) Είχε δηλώσει μάλιστα, μεταξύ άλλων (που ΔΕΝ ξέρει ο πολύς κόσμος αλλά ΥΠΑΡΧΟΥΝ δημοσιευμένα) το εξής:
– ™ Μικης Θεοδωράκης
Επίσης, ο Μίκης μακρηγόρησε (στην ίδια συνέντευξη) εκφράζοντας την ιδιότυπη (αλλά νομίζω ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ σωστή) προσωπική του θεωρία, ότι η «μόδα του ρεμπέτικου» εξυπηρέτησε την ΑΠΟΧΑΥΝΩΣΗ του Ελληνικού Λαού, κλπ. (πράμα που βρήκε σαν αφορμή, για να τον… θάψει, ο… Ακης Γαβριηλίδης, πολύ πιο πρόσφατα…).
_________
Υ.Γ.2 Ευτυχώς… είμαι «παιδί της παγκοσμιοποίησης», γαλουχήθηκα στην… Κλασσική Μουσική και στο Ροκ, έζησα σε πολλές χώρες για μεγάλα διαστήματα, και κάποτε μάλιστα ο πατέρας μου δούλευε για τον Ο.Η.Ε. σαν ειδικός επιστήμονας, στο εξωτερικό (όπου ζούσαμε οικογενειακώς), κλπ.
Επομένως ΔΕΝ ΕΚΤΕΘΗΚΑΝ τα αυτάκια μου σε αυτό τον… παρα-μουσικό ΒΟΘΡΟ !
Γιατι δεν …σκυλιαζεται ο υπολοιπος πλανητης; (ερωτηση)
(απαντηση): Ιδου