Image via Wikipedia
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο αγγλικός υπότιτλος αυτού του ποστ, αποτελεί ιστορική ρήση του γνωστού φιλοσόφου… Speedy Gonzales! (εικονιζόμενου δεξιά) 🙂 -μία ρήση που ξεκινάει «I usually kill for money, but since you…«
Πολύ φοβάμαι… ότι αυτό τον καιρό, που το διεθνές διαδίκτυο αναβαθμίζεται αλματωδώς μέσω της αξιοποίησης της λεγόμενης «Συλλογικής Νοημοσύνης», οδεύοντας ολοταχώς στην Αναγεννησιακή εποχή του Σημασιολογικού Ιστού, η Ελληνική μπλογκόσφαιρα αντί να παράγει Συλλογική Νοημοσύνη βυθίζεται ολοένα και περισσότερο σε πρωτοφανή βάθη…. Συλλογικής Ηλιθιότητας και Παράνοιας.
π.χ.
Πολύ γνωστός και αρκετά αξιόλογος διανοούμενος – συγγραφέας, που το πραγματικό του όνομα είναι ευρέως γνωστό (σε πάρα πολλούς) αλλά επιμένει μανιωδώς να κυκλοφορεί σε διάφορα μπλογκ σαν ανώνυμος… κολλήγος σχολιαστής με ψευδώνυμο, παρανόησε πρόσφατα, τελείως και εντελώς, όταν ένας άλλος Μέεεγας Διανοούμενος (και Γιγαντο-Μπλόγκερ) τον στηλίτευσε δημοσίως, για… εντελώς ανύπαρκτα (ή -έστω- πολύ αμελητέα) παραπτώματα, με μοχθηρότατους λιβέλλους, τόσο τρανταχτούς και φωναχτούς, ώστε μόλις τους διάβασα τρόμαξαν τηλεπαθικά ακόμη και οι… γάτες, που σκαλίζανε τα σκουπίδια (σε σκουπιδοτενεκέ του Δήμου της περιοχής μου) και πήρανε δρόμο ολοταχώς! 🙂
Τη «νύφη» αυτού του περίεργου μπλογκο-διαζυγίου την έχω πληρώσει ο ίδιος (και μάλλιστα επανειλλημένα) διότι …ενστικτωδώς τείνω να αντιστέκομαι στην επικράτηση τόσο μεγάλων δόσεων Συλλογικής Βλακείας. Δεν ήταν λοιπόν διόλου παράξενο, τελικά, που την πλήρωσα άααλλη μια φοράαα. Ιδού λοιπόν τι έγινε, εν ολίγοις:
Πριν λίγες μέρες, βρισκόμουν (ως συνήθως) σε κατάσταση Μακάριας Αφέλειας και Ουράνιας Ευφορίας, όχι μόνο έχοντας κάνει κάποιες δικές μου δουλειές, αλλά και έχοντας γράψει μερικά από τα καλύτερα σχόλια (νομίζω) που έγραψα ποτέ, σε άλλο μπλογκ. Περίμενα λοιπόν καρτερικά στη συνέχεια, την επόμενη φάση, να δω την αναμενόμενη συναρπαστική έκβαση εκείνης της συζήτησης, έχοντας ανοίξει «γέφυρες αλληλο-κατανόησης» (τρομάρα μου), ανάμεσα σε πολύ διαφορετικούς ανθρώπους, με τελείως διαφορετικές απόψεις. Τα πνεύματα είχαν ηρεμήσει, οι προηγούμενες μικρο-αψιμαχίες είχαν σβήσει και κανείς δεν σχολίαζε… Όταν -εντελώς από το πουθενά- αντί για απάντηση ή νέο σχόλιο, είδα να πέφτουν… Πληροφοριακές Βόμβες, κάτι κατεβατά ολόκληρα αποσπασμάτων γνωστού περιοδικού, στο οποίο έγραφε άρθρα ο εν λόγω διανοουμένος που συμμετείχε στη συζήτηση. Είχε στείλει ο μπαγάσας πατ-κιουτ δέκα σχόλια που δεν ήταν τίποτ’ άλλο από copy-paste δικών του κειμένων, όπως ακριβώς τα είχε δημοσιεύσει στο περιοδικό πριν μήνες…
Στα προηγούμενα σχόλια, είχα μάλιστα επαινέσει πολλάκις τον εν λόγω διανοούμενο, αφ΄ενός γιατί πραγματικά τον εκτιμώ (κι ας μη βλέπω καθόλου να ανταποδίδει την ίδια εκτίμηση) και αφ’ ετέρου γιατί πραγματικά συμφωνούσα μαζί του στα περισσότερα θέματα που συζητούσαμε. Ως φαίνεται όμως, αυτή την άδολη εκτίμηση (σχεδόν προσήλωση) είχε καλομάθει –προ πολλού- να την θεωρεί δεδομένη, όπως δεδομένο θεώρησε και το δικαίωμά του να εκφραστεί εκείνη τη στιγμή μέσω του απροσδόκητου και αρκετά περίεργου (όπως μου φάνηκε) Βομβαρδισμού με Πλεονάζουσα τοπική Πληροφορία (δέκα απανωτών copy-paste)….
Πριν προλάβω να πω «κίμινο», ξετυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μου ένα απίστευτο κουβάρι γεγονότων, στo άλλο μπλογκ, από όπου κάποτε ο εν λόγω είχε… αποβληθεί βάναυσα πολλές φορές και είχε ξαναγυρίσει άλλες τόσες φορές. Τι είχε συμβεί, λοιπόν;
-Εεεε… απλούστατα, ο άσπονδος (πρώην φίλος και νυν-) εχθρός του εν λόγω, μεγαλο-μπλογκεράς με Αυλή μονίμων αυλοκολάκων σχολιαστών, είχε ενοχληθεί υπέρ το δέον, λόγω μυστικής επανεμφάνισης του εν λόγω στο γιγαντο-μπλογκ του. Ο εν λόγω ξεγέλασε τον άλλον (μέσα από άλλο I.P. Address -ίσως) να λάβει «απαγορευμένα σχόλια», ενώ ο άλλος του είχε απαγορεύσει να σχολιάζει και τον είχε μάλιστα στο παρελθόν συνειδητά εκτελέσει (δηλαδή διασύρει και αποβάλλει) επανειλλημένα, αλλά ο εν λόγω απεδείχθη -ατυχώς- μάλλον εφτάψυχος!
Ως εκ τούτου, ο εν λόγω είχε εκνευριστεί αφάνταστα, πράγμα που… εξηγούσε (επιτέλους!) στη δική μου φτωχή αντίληψη, τον πραγματικό λόγο που προέβη σε εκείνο τον… περίεργο «ψεκασμό» της (δικής μας) συζήτησης με μία πολύ μικρή και ασήμαντη αλλά και ανεξήγητη τοπική Υπερφόρτωση Πληροφορίας…
Ε, να μη σας τα πολυλογώ (γιατί να το κρύψω, άλλωστε, το ότι… ΟΝΤΩΣ πολυλογώ, sometimes)… 🙂
Οι αντιδράσεις μου τα επόμενα λεπτά ήταν ακαριαίες:
1) έγραψα ένα σχόλιο στη (δική μας) συζήτηση που έλεγε τα εξής:
Το σχόλιο 440 ήταν του εν λόγω (προφανώς εκνευρισμένου με τα νέα δρώμενα στο άλλο μπλογκ -όπου ήταν αποκλεισμένος) τα οποία επληροφορήθην μόλις ΤΩΡΑ.
Εκνευρισμένος, μας ψέκασε με απολυμαντικό μάρκας “ΤΑΔΕ”, μέχρι ΚΑΙ το σχόλιο 450. Επομένως, ΣΩΣΤΑ μέτρησα. Απλώς δεν είχα καταλάβει την πραγματική αιτία Ψεκασμού Υπερφόρτωσης Πληροφορίας… 🙂
Ρε παιδιά, δεν αμφισβητώ ότι το περιοδικό «ΤΑΔΕ» είναι ΠΟΛΥ καλό. Μόλις μπορέσω θα το αγοράσω κιόλας. Αλλά… έχει ΗΔΗ τη δική του συζήτηση. Ενα και μοναδικό σχόλιο, με σύνδεσμο προς εκείνη (μέσα σε τούτη εδώ τη συζήτηση) θα αρκούσε με το παραπάνω. Και στην άλλη συζήτηση θα μπορούσαν να μπούνε ΟΛΑ (αυτά) τα θαυμαστά (για τη Θεωρία του εν λόγω) στα οποία να οδηγεί αυτός ο σύνδεσμος…
2) Ακολούθησε μακρά στιχομυθία, όπου… δεν είχα διόλου καταλάβει τις αυξανόμενες (παρανοϊκές?) υποψίες του εν λόγω ότι τον… πρόδωσα! ΟΥΤΕ καν θυμάμαι -στο μεταξύ- την ακριβέστατη χρονική στιγμή που το θεώρησα αναγκαίο για λόγους ειρήνευσης (μεταξύ των δύο χρονίων αντιπάλων) να μπω αυθόρμητα στο «αντίπαλο μπλογκ», από όπου είχαν αποβάλλει τον εν λόγω κι είχε μόλις ξαναμπεί να σχολιάσει «παράνομα» (my ass) και να γράψω ένα σχόλιο, το οποίο -κατά τη γνώμη μου- θα ηρεμούσε τα πνεύματα, μεταξύ του μεγαλο-μπλόγκερ και του εν λόγω. Επέλεξα -μάλιστα- να γράψω ένα σχόλιο ΠΟΛΥ γενικής φύσης που δεν αφορούσε καν τον εν λόγω, αλλά απαντούσε σε μία μάλλον… διασκεδαστική «προφητεία» για το μέλλον της μπλογκόσφαιρας, που είχε γράψει κάποιος άλλος… εμπνευσμένος. H «προφητεία» (δηλαδή η ουσία της) ήταν η εξής:
…Δεδομενου του οτι η φουτουριστικη κοινωνια θ΄αποτελει μια μεγαλη κερκιδα, το μελλον ανηκει στους σχολιαστες. Στο ορατο μελλον οι μπλογκεραδες θ΄αποτελουν παρελθον, οι αναγνωστες δεν θα υπαρχουν και οι Σχολιαστες θα εκφερουν τις αποψεις τους (μετρωντας τις και ποιος την εχει πιο μεγαλη) χωρις να υπαρχουν κειμενα τα οποια θα διαβαζουν και φυσικα χωρις να τους αφορουν οι γνωμες των αλλων. Προκειται για το ανωτατο σταδιο εξελιξης της ανθρωπινης επικοινωνιας ο Σχολιαστης θα ειναι το θριαμβευον υποκειμενο!
…Στο οποίο απάντησα, λέγοντας -σεμνά- ότι η «προφητεία» δεν αποτελεί καν προφητεία (as such) αλλά αποτελεί… επάνοδο στο παρελθόν, πριν γεννηθεί η μπλογκόσφαιρα, στο αμαρτωλό παρελθόν των forum.
3) Μετά από μία μακρά, φιλική και άδολη (από μένα) χιουμοριστική στιχομυθία με τον εξαγριωθέντα (λόγω του άααλλου) εν λόγω, άρχισα να καταλαβαίνω ότι ο «αιώνιος αντίπαλός του» προφανώς είχε σπεύσει να εκμεταλλευτεί κάποια πράγματα σε βάρος του εν λόγω, παρανοώντας χονδρά στο μεταξύ, παρουσιάζοντας (λανθασμένα) τον εν λόγω σαν μίασμα και πρόβλημα ή «troll» (όπως λένε στο διαδίκτυο)… Χρεώνοντάς τον με ανύπαρκτα παραπτώματα (ως συνήθως) αλλά και εξαπολύοντας (όπως έκανε και στο παρελθόν) μύδρους κατά του μπλογκ… όπου είχε βρει αποκούμπι ο (διωκόμενος από τον ίδιο) εν λόγω…
Ε, όταν άρχισα να καταλαβαίνω -επιτέλους- το συνολικό σκηνικό, σταμάτησα το χιούμορ (μέσω του οποίου ήθελα -απλούστατα- να κάνω τον εν λόγω να νιώσει καλύτερα – γιατί τον έκοβα σαν ΠΟΛΥ καταρρακωμένο) κι έκανα μια ΠΟΛΥ σοβαρή δήλωση:
Θα ήθελα να κάνω μια δήλωση τώρα
θεωρώ ορισμένα λεχθέντα (από ΓΝΩΣΤΟ άλλο)
κατά του εν λόγω
ΕΠΙΕΙΚΩΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ και ΑΒΑΣΙΜΑΘεωρώ ότι ΔΕΝ με/μας απειλεί ΚΑΜΙΑ υπερφόρτωση πληροφορίας
από τον εν λόγω, ειδικά, που είναι ΚΟΣΜΗΜΑ για το μπλογκ
και θεωρώ ότι ΓΕΝΙΚΩΣ πάσχουμε από υπερφόρτωση πληροφορίας
η οποία ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με τον εν λόγω
και ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΑ εμπλέκεται από ΑΛΛΟΥΣ ο ίδιος με αυτή.για να ξηγιόμαστε και να καταλαβαινόμαστε
εδώ… ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ο διαχειριστής αυτού του μπλογκ, σε πάει (αγαπητέ εν λόγω), με χίλια… (από όσα λίγα γνωρίζω)
Η συνέχεια επί της TFT οθόνης σας (ή σε προσεχές ποστ, ΕΔΩ).
Εεεε…. αν σας πω το ΤΙ άκουσα, στη συνέχεια, θα κουφαθείτε τελείως! Ο εν λόγω προχώρησε σε απροσδόκητο μπουκέτο επιθέσεων ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ (προς εμένα – αυτή τη φορά) με βάση μια πολύ βασική, κραυγαλέα παρανόησή του, ότι -τάχαμου- τον πρόδωσα απέναντι στον αιώνιο αντίπαλό του. Αλλά.. όχι μόνο αυτό. Ο εν λόγω είχεν επίσης παρανοήσει χωρίς λόγο, ότι ο κόσμιος διάλογος που ξεκίνησα μαζί του (με σκοπό ΜΟΝΟ να τον ΤΟΝΩΣΩ ηθικά) είχε στην πραγματικότητα… υπονομευτικό σκοπό απέναντί του. ΓΙΑΤΙ; -Διότι παρανόησε (πρώτα-απ’ολα) ότι η (περιστασιακή) αναφορά μου στο περιοδικό «ΤΑΔΕ» (που εντελώς άδολα ανέφερα το ΓΕΓΟΝΟΣ ότι θέλω να το αγοράσω) «υπονοούσε» (MY ASS) -τάχαμου- ότι είχε γράψει τα δέκα εκνευρισμένα (και ανεξήγητα για μένα) απανωτά copy-paste, με τον… πονηρό σκοπό να μας… «πλασάρει» το περιοδικό! (δηλαδή… όποιος έχει γεμίσει μύγες, μυγιάζεται)…
- Η προφανής ασχετοσύνη (του εν λόγω) με τον ψηφιακό διάλογο και τις standard πρακτικές του αρχές τον εμπόδισε να εκτιμήσει το γεγονός ότι η άδολη και φιλική πρότασή μου, του να γράψει τα δέκα σχόλιά του στην ΗΔΗ σχετική με το θέμα-τους συζήτηση (ενός άλλου ποστ) και αντί αυτών να μπει απλός σύνδεσμος στην κυρίως συζήτηση, ήταν μία απλή, εύλογη, πρακτική πρόταση για αποφυγή Υπερφόρτωσης Πληροφορίας χωρίς λόγο.
Και… αν και τα εξήγησα ΟΛΑ αυτά στον εν λόγω (ΚΑΙ στους υπόλοιπους συζητητές) επιδεικνύοντας μάλιστα αξιοπερίεργη… Ιώβεια καρτερικότητα, ΑΜΦΙΒΑΛΛΩ αν κανείς (εκ των παρευρισκομένων) είχε ή έχει την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΔΙΑΘΕΣΗ, να διαβάσει, να κατανοήσει και να αντιμετωπίσει τις κραυγαλέες παρεξηγήσεις ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ, που διαδραματίστηκαν (λόγω του εν λόγω) ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ…
Αν μάλιστα… έχετε οθόνη TFT 22 ιντσών και άνω (που εγώ δεν έχω ακόμη) συνιστώ θερμά να… χαρίσετε στους φτωχούς ΟΛΑ σας τα βιβλία, αφού όμως πρώτα τα σκανάρετε ΟΛΑ, κανονικά, τα περάσετε από πρόγραμμα «OCR» και τα βάλετε όλα στο σκληρό σας δίσκο, ΟΣΟΙ από σας είστε και τεχνόφοβοι, μαλάκες μου, όσοι από σας δεν είστε ΚΑΝ σε θέση να ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ και να κατανοήσετε ΣΩΣΤΑ… ούτε τα πιο απλά πράγματα, που διαδραμίζονται ΕΝΤΕΛΩΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ σας!…
(Give me a break, will ya?)
Related articles:
- Bloggers Stop Posting AP Stories to Fight AP’s «Stop Posting Our Stories» Policy [Boycotts] [via Zemanta]
- Facebook Censoring User Messaging: Spam Prevention or Unaccountable Control of Conversation? [via Zemanta]
- When you only have four minutes to spare [via Zemanta]
.
OMADEON 
Όταν πριν λίγες μέρες έψαχνα στοιχεία για το λεξικό Πρωίας, έπεσα και στο παρακάτω ιστοσημείωμα, του οποίου απόσπασμα παραθέτω (οι επισημάνσεις δικές μου):
Οι έντονες διαφωνίες και οι βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις, στις οποίες κάποιος έχει επενδύσει ψυχικά, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε λόγια πικρά, παρεξηγήσεις και αλληλοκατηγορίες. Ο Ανδριώτης και ο Τριανταφυλλίδης δεν συμφωνούσαν σε όλα. Όταν ανέκυψαν σοβαρά προβλήματα στη συνεργασία τους, έχει πραγματική αξία να συλλογιστούμε πώς χειρίστηκαν το ζήτημα. Γράφει ο Ανδριώτης:
(…) Και αν τα λόγια μου σας πίκραναν, όπως κ’ εμένα τα δικά σας, σκίσετε το γράμμα αυτό και λησμονήστε το, για να εξακολουθήσω να είμαι όπως τώρα περήφανος για τη φιλία μας.
Αναρωτιέμαι πόσο συνειδητοποιούμε ότι μας λείπουν σήμερα χειρονομίες γενναιοφροσύνης και ειλικρινούς παραδοχής όπως αυτή. Αντ’ αυτών πληθαίνει η έπαρση και η αυτάρεσκη υπεροψία, που εμποδίζουν κάποιον να παραδεχτεί το σφάλμα του, ενώ συγχρόνως κοιτάζει να αρπαχτεί από κάποια λέξη τού συνομιλητή του, για να συνεχίσει ακώλυτος τον δικό του μονόλογο.
Τα παραπάνω μου έκαναν τόσο μεγάλη εντύπωση, ώστε αργότερα επέστρεψα για να δω τι άλλο ενδιαφέρον έχει αυτό το ιστολόγιο. Κατά καλή μου τύχη -όπως όλοι λόγω έλλειψης χρόνου κρίνω βιαστικά με βάσει τα τρέχοντα θέματα για το αν ένα ιστολόγιο έχει αξιόλογο περιεχόμενο- έπεσα σε αυτό το ιστοσημείωμα
http://linguarium.blogspot.com/2008/04/blog-post.html
Παραθέτω και πάλι κάποια αποσπάσματα με δικές μου επισημάνσεις.
Η φατσούλα βγήκε κατά λάθος.
Καλημέρα σας!
Πράγματι, το ιστολόγιο «linguarium» είναι πολύ ποιοτικό και μάλιστα ανήκει στον γλωσσολόγο τον οποίο είχα ειδοποιήσει στην αρχή, στην προηγούμενη συζήτησή μας για το «εθνομηδενισμός».
Περίμενα να επιστρέψετε πριν ασχοληθώ ξανά με το θέμα (έχοντας επίσης και άλλες δουλειές). Σύντομα θα γράψω ένα νέο ποστ με τα πολύτιμα στοιχεία που στείλατε (σκαναρισμένα λεξικά, κλπ).
(θα επανέλθω σε λίγα λεπτά της ώρας).
Συνομιλία και οδήγηση: Ο καλός και ο κακός οδηγός
Η συμμετοχή σε συνομιλία θα μπορούσε τηρουμένων των αναλογιών να παρομοιαστεί με την οδήγηση σε πολυσύχναστο δρόμο: Αν και όλοι έχουν πιθανώς δίπλωμα οδηγήσεως, αυτό δεν τους καθιστά κατ’ ανάγκην ασφαλείς οδηγούς ούτε μειώνει τους παράγοντες που συνεχώς οφείλουν να λαμβάνουν υπ’ όψιν. Όπως οι οδηγοί έτσι και οι συνομιλητές κινούνται σε ένα πλέγμα ομαδικών σχέσεων, οι οποίες αν αγνοηθούν ή υποτιμηθούν ασφαλώς θα προκαλέσουν εκτροπή ή και συγκρούσεις.
Ομοίως, η πείρα από τη συμμετοχή σε συζητήσεις, η ευγλωττία, η ευφυΐα, η ετοιμολογία και άλλα χαρίσματα δεν σημαίνουν ότι κάποιος αντιλαμβάνεται οπωσδήποτε τον απόηχο της φωνής του στους άλλους, ότι εν ολίγοις καλλιεργεί την τέχνη τής συνομιλίας. Αν τα γλωσσικά χαρίσματα δεν κατευθύνονται από σεβασμό και γνήσια ευαισθησία, θα παραγάγουν απλώς κάποιον που επιθυμεί να κυριαρχεί στη συζήτηση και να έχει την τελευταία κάθε φορά λέξη, συχνά δε στις συζητήσεις κυριαρχεί ο πιο εκδηλωτικός, όχι ο πιο αξιόλογος.
Στις λίγες παρατηρήσεις που ακολουθούν ο αναγνώστης μου ασφαλώς θα εντοπίσει παράλληλα στοιχεία ανάμεσα στη συνομιλία και την οδήγηση· δεν προσπαθώ να τα κρύψω. Επειδή τα όρια της ευγένειας είναι μερικές φορές δύσκολο να περιγραφούν, ίσως είναι χρησιμότερο να ξεκινήσουμε από την οδήγηση, για την οποία μπορούμε να εκφραστούμε πιο αντικειμενικά.
α) Ο καλός συνομιλητής είναι πρώτα καλός ακροατής.
Η καλή ακρόαση περιλαμβάνει περισσότερα από το να ακούει κανείς ήχους και να κατανοεί το περιεχόμενό τους. Απαιτεί παρατηρητικότητα, της οποίας το κλειδί είναι το γνήσιο ενδιαφέρον για τον συνομιλητή. Αν ενδιαφερόμαστε για τους άλλους, θα μεταχειριζόμαστε τις απόψεις τους με σεβασμό, αφιερώνοντας τον αναγκαίο χρόνο για να τις σκεφτούμε και να βεβαιωθούμε ότι τις καταλαβαίνουμε. Όταν ο συνομιλητής αναπτύσσει τις θέσεις του, η ενεργός ακρόαση δηλώνεται με νεύμα ή χαμόγελο ή με τον κατάλληλο συνομιλιακό δείκτη.
Αν έχουμε τη συνήθεια να διακόπτουμε ή να συμπληρώνουμε κάθε πρόταση του συνομιλητή μας, αυτό θα μετέδιδε το μήνυμα ότι οι πεποιθήσεις των άλλων δεν αξίζουν τον χρόνο, την προσοχή, την υπομονή ή τον σεβασμό μας. Θα θέλαμε να σχηματίσουν τέτοια εντύπωση;
Ο καλός ακροατής αγωνίζεται να διακρίνει την άποψη του συνομιλητή του. Αναρωτιέται: «Γιατί έχει αυτή τη γνώμη; Τι τον οδήγησε να επενδύσει σε αυτήν; Πώς μπορώ να δείξω ότι αναγνωρίζω τη σπουδαιότητα που έχει για αυτόν η σκέψη του, ακόμη και όταν την κρίνω λανθασμένη ή αβάσιμη;»
Ο καλός ακροατής απαντά με τρόπο που αποπνέει εκτίμηση. Στην προφορική επικοινωνία το χαρακτηριστικό αυτό έρχεται στο προσκήνιο με ανάλογες χειρονομίες ή εκφράσεις τού προσώπου, καθώς και με τη χροιά τής φωνής. Ο σεβασμός προς ό,τι ειπώθηκε συνεπάγεται ότι αναγνωρίζουμε την παρουσία τού συνομιλητή ως αξιόλογη, έστω και αν διαφωνούμε. Αν δεν μπορούμε να εκδηλώσουμε τέτοια στάση, είναι σοφότερο να προτιμήσουμε τη σιωπή. Αν απαντούμε γραπτώς, δεν είναι άσκοπο να ευχαριστήσουμε τον συνομιλητή που μας γνωστοποίησε τη γνώμη του, που θεώρησε σκόπιμο να μοιραστεί μαζί μας ιδέες στις οποίες έχει ίσως αναλώσει χρόνο και στοχασμό. Η ανταπόκριση είναι συνήθως ευνοϊκή.
β) Ο καλός συζητητής παραχωρεί προτεραιότητα.
Η αθέτηση των κανόνων προτεραιότητας αποτελεί, κατά τους συγκοινωνιολόγους, μία από τις κύριες αιτίες αυτοκινητικών ατυχημάτων. Φυσικά, οι κανόνες και τα σήματα οδικής κυκλοφορίας παρέχουν εδραιωμένο το πλαίσιο που καθορίζει ποιος οδηγός πρέπει να παραχωρήσει προτεραιότητα. Τι συμβαίνει όμως στη συνομιλία;
Ας εξετάσουμε πρώτα εν συντομία τι συνεπάγεται η παραχώρηση προτεραιότητας. Κατόπιν, θα είναι, καθώς πιστεύω, εύλογο ποιος συνομιλητής πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία.
Η παραχώρηση χρόνου στους άλλους, για να εκφραστούν, φανερώνει (όπως ήδη τονίστηκε) αξιέπαινο ενδιαφέρον. Επιπλέον, η προσοχή με προσήλωση ενθαρρύνει την ελεύθερη έκφραση. Αν συνοδεύεται από διακριτικές, υποκινητικές ερωτήσεις, αποκαλύπτει ότι η συνομιλία είναι αμφίδρομης ροής και όχι απλώς βήμα για να μιλήσουμε όταν έρθει η σειρά μας. Εντούτοις, η εκχώρηση προτεραιότητας σημαίνει πολύ περισσότερα.
Ο καλός συνομιλητής δεν επιδιώκει συνεχώς την πρωτοβουλία στη συζήτηση. Δεν σπεύδει να εκφράσει γνώμη για το κάθε τι ούτε θεωρεί υποτιμητικό να παραδεχτεί ότι ωφελήθηκε από όσα ελέχθησαν. Δεν διστάζει να ομολογήσει ότι πείστηκε για κάτι στο οποίο είχε προηγουμένως αντιρρήσεις. Θα σημειώσει έντιμα: «Έχετε δίκιο», «Δέχομαι τη διόρθωση», «Δεν το είχα σκεφτεί». Τέτοιες εκφράσεις αποδίδουν στους άλλους τιμή και αναγνώριση, ενώ συγχρόνως σημαίνουν ότι μπορούμε να συζητήσουμε χωρίς να χαρακτηρίζουμε κάθε αντίρρηση πρόκληση. Ως αποτέλεσμα, όταν κατόπιν μιλήσουμε, είναι πιθανότερο να εισακουστούμε με τον ανάλογο σεβασμό.
Η συζήτηση περιλαμβάνει διαπραγμάτευση συναισθημάτων. Συνήθως αυτά εκπέμπονται από τον τόνο τής φωνής ή από το ύφος τής γραφής και δεν συγκεφαλαιώνονται σε τεχνική ή μέθοδο που μαθαίνεται· είναι ιδιότητες που διαπλάθονται και καλλιεργούνται. Από τη στάση μας στη συζήτηση, γραπτή ή προφορική, ο συνομιλητής είναι ευθύς σε θέση να διακρίνει αν σκοπό έχουμε να μιλήσουμε για τον εαυτό μας, να κατεδαφίσουμε τις απόψεις του ή να τον επικρίνουμε με σκληρότητα. Από το ύφος ομιλίας ή γραφής θα καταλάβει οπωσδήποτε αν τα σχόλιά μας πηγάζουν από ευγενική καλοσύνη ή από αγανάκτηση. Ο θετικός τόνος ασκεί ευεργετική επίδραση: ακόμη και όταν ο συνομιλητής δεν πεισθεί αμέσως, θα του έχουμε αφήσει ικανή τροφή για σκέψη.
Από τα παραπάνω προκύπτει, νομίζω, αβίαστα ποιος πρέπει να παραχωρεί προτεραιότητα στη συνομιλία: αυτός που περισσότερο ενδιαφέρεται για την καλή της έκβαση.
γ) Ο καλός συζητητής δεν είναι επιθετικός, αλλά θετικός.
Η επιθετική οδήγηση, παρ’ ότι δημοφιλής, αποκαλύπτει ότι πίσω από το τιμόνι κάθεται κάποιος που νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Ο οδηγός αυτός είναι απότομος, ανταγωνιστικός και, ως εκ τούτου, επικίνδυνος. Ποιος θα ήθελε να συνταξιδέψει στο αυτοκίνητό του;
Ο επιθετικός συζητητής έχει πιθανώς αναπτύξει την ικανότητα να εντοπίζει γρήγορα τα σφάλματα ή τις ελλείψεις των άλλων απόψεων. Συχνά στρέφεται εναντίον τους ως προσώπων, προσπαθώντας έτσι να υπονομεύσει τις θέσεις τους. Μολονότι μπορεί να είναι ευφυής και εύστροφος, αντιμετωπίζει τους αντιγνώμους με υπεροψία, την οποία ενδομύχως ή καταφανώς δικαιολογεί ως αίσθηση ανωτερότητας και κάνει πνευματώδη σχόλια που πιστεύει ότι τον εξυψώνουν.
Αυτός ο τρόπος κολακεύει ίσως τον εγωισμό, αλλά είναι βέβαιο ότι θα κάνει τον ακροατή να κλείσει τα αφτιά του, παρ’ όλο που θα μπορούσε ενδεχομένως να αποκομίσει κάτι χρήσιμο. Επιπρόσθετα, η υιοθέτηση αυτού του ύφους τονώνει ιδιότητες της προσωπικότητας, τις οποίες θα έπρεπε να μοχθούμε να καταστείλουμε: εγωισμό, υπερηφάνεια, ιδιοτέλεια.
Ο καλός συζητητής δεν αποπνέει σκληρότητα αλλά καλοσύνη, ακόμη και όταν ο συνομιλητής του δεν φαίνεται να την αξίζει ή φέρεται άσοφα. Χωρίς να επιβραβεύει το σφάλμα ή να υποκρίνεται ότι συμφωνεί, ο καλός συζητητής θα αναζητήσει κάτι θετικό στη συμμετοχή τού συνομιλητή του και θα το αναδείξει γενναιόδωρα. Αν χρειαστεί να διορθώσει, το κάνει με τρόπο που δεν μειώνει την αξιοπρέπεια του άλλου και λειτουργεί ως συνεργάτης, όχι σαν ελεγκτής.
Στην παραγωγική συζήτηση ο θετικός συνομιλητής εκδηλώνει λογικότητα και είναι πρόθυμος να υποχωρεί όταν είναι κατάλληλο. Δεν συγχέει την αυτοπεποίθηση με την ισχυρογνωμοσύνη ούτε θεωρεί μειωτική τη συγκατάβαση. Είναι έτοιμος να υποβάλει ερωτήσεις, για να αποκτήσει ευρύτερη κατανόηση του θέματος. Δεν σπεύδει σε συμπεράσματα.
Ο θετικός συνομιλητής χαρακτηρίζεται επιπλέον από σύνεση. Δεν βιάζεται να καταλογίσει στον συνομιλητή του ταπεινά ή ποταπά κίνητρα. Προσπαθεί να διακρίνει πίσω από τις λέξεις τα αισθήματα. Κατόπιν δεν μεταχειρίζεται αυτά τα αισθήματα με καταφρόνηση. Αντιλαμβάνεται ότι κανείς δεν επιθυμεί να μετέχει σε συζήτηση, στην οποία νιώθει διαρκώς υπό πίεση. Αν τον υποχρεώσουμε, θα υιοθετήσει αναπόφευκτα αμυντική στάση και θα κρύψει πίσω της όλες τις ευαίσθητες χορδές που αποτύχαμε να αγγίξουμε. Συνεπώς, ο συνετός συνομιλητής καταπολεμεί την παρόρμηση να μιλάει ή να γράφει μόνο για να εκθέσει σφάλματα άλλων. Αν διαφωνήσει, δείχνει καθαρά ότι προσβλέπει στην κατανόηση, όχι στη σύγκρουση.
Κάτι τελευταίο: Η αισχρολογία, η υβριστική ή χυδαία γλώσσα και οι προσβλητικοί χαρακτηρισμοί ορίζουν την αποτυχία τής συνομιλίας. Αντί να δείχνουν ευφυΐα ή αμεσότητα, αποκαλύπτουν τουναντίον πόσο χαμηλά μπορούμε να πέσουμε αν κάποτε χάσουμε τον έλεγχο. Με γαστρονομικούς όρους, μοιάζει σαν να προσφέρουμε στον προσκεκλημένο μας φρούτο σε κατάσταση αποσύνθεσης.
Η τέχνη τής συνομιλίας αποτελείται από συσσωρευμένα κοιτάσματα πολλών αρετών, από παραστάσεις και λεκτικές πράξεις που συντέμνονται στην ευγένεια. Αν και κάποιος θα μπορούσε ενδεχομένως να μάθει και να εφαρμόσει μερικές μεθόδους ή τεχνικές, ίσως δε να μελετήσει εγχειρίδια καλών τρόπων και οδηγούς συμπεριφοράς, μόνο ο γνήσιος σεβασμός και το πραγματικό ενδιαφέρον θα εμφυσήσουν σε όλα τα παραπάνω ζωτική πνοή.
Είναι από τα πιο πολύτιμα και σωστά κείμενα που γράφτηκαν ποτέ, τουλάχιστον στη μπλογκόσφαιρα, για την τέχνη του διαλόγου και της σωστής συζήτησης.
Αναρωτιέμαι όμως πόσα από αυτά που λέει μπορούν πράγματι να τηρηθούν σε ένα περιβάλλον που μας στερεί τα «παραγλωσσικά» στοιχεία στο διάλογο, όπως επαφή προσώπου, τόνος φωνής, στάση σώματος, κλπ.
Δεν ξέρω πόσο βαθειά έχετε ψάξει το θέμα, πάντως από πολλές άλλες φορές που το έψαξα, ο γραπτός ψηφιακός διάλογος έχει πάρα πολλά δυσάρεστα εγγενή μειονεκτήματα, που χρειάζονται ειδική αντιμετώπιση και πάρα πολλή συνειδητοποίηση. ΔΕΝ είναι απλό θέμα να τον ανεβάσουμ σε αυτό το υπέροχο επίπεδο που παραθέσατε.
Τουλάχιστον προσπαθώ, από την πλευρά μου, να βελτιωθώ. Π.χ. στο διάλογο (σε άλλο μπλογκ) που αποτέλεσε έμπνευση για αυτό εδώ το ποστ, ευτυχώς ΟΥΤΕ ΜΙΑ φορά δεν μίλησα αγενώς ή επιθετικά στον παρανοήσαντα κύριο (του οποίου τα στοιχεία δεν φανέρωσα, ούτε καν το διαδικτυακό ρου ψευδώνυμο). Παρόλ’ αυτά, αν ποτέ μπει εδώ και διαβάσει όσα λέω, πιθανολογώ ότι το ποστ θα αποτελέσει «θετικό ταρακούνημα» γι’ αυτόν.
Εν πάσει περιπτώσει, θα επανέλθω αργότερα γιατί μου τηλεφώνησαν για κάποιο επαγγελματικό πρόβλημα μας εταιρείας και πρέπει να φύγω τώρα.
Όταν διάβασα αυτό το έξοχο κείμενο, συνειδητοποίησα με λύπη ότι οι περισσότεροι έλληνες δεν ξέρουμε να συζητάμε. Σχεδόν όλοι κάνουμε κάποιο ή κάποια από τα λάθη που αναφέρονται παραπάνω.
Εγώ -για να είμαι ειλικρινής- έχω την κακή συνήθεια στον προφορικό λόγο να διακόπτω ή να συμπληρώνω τον συνομιλητή μου και αν το ψάξω περισσότερο ποιος ξέρει πόσα περισσότερα ελαττώματα θα ανακαλύψω.
Συνειδητοποίησα επίσης ότι η τέχνη της συνομιλίας θα έπρεπε να διδάσκεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, σε συνδυασμό με το ύφος και την ποιότητα της εκπαίδευσης που έλαβε ο ιστολόγος του blog Ελληνικός Κόσμος -αποσπάσματα της οποίας παραθέτω και αποτελεί μέρος της παρουσίασης του εαυτού του:
Το τρίτο στοιχείο που θυμάμαι απο αυτό το σχολείο, ήταν η πνευματικότητα που στην κυριολεξία εκαλλιεργείτο. Θυμάμαι ότι στην πρώτη λυκείου, μέχρι και την τρίτη λυκείου, διδασκόταν το μάθημα της Φιλοσοφίας. Στο πρώτο μάθημα, ο καθηγητής, αφού μας είπε ότι ο στόχος του είναι να μας κάνει μια εισαγωγή στην φιλοσοφία (ενημερώνοντας μας ότι κατά βάση η φιλοσοφία είναι ότι έχουμε διδαχθεί απο την αρχαία Ελλάδα ), πρόσθεσε ότι το κύριο ζητούμενο είναι να μας διδάξει την λογική, δηλαδή την μέδοθο με την οποία θα αποκτήσουμε την τεχνική εκείνη με την οποία θα αξιολογήσουμε τα δεδομένα σε οποιοδήποτε πρόβλημα προκύψει στη ζωή μας, και θα καταλήξουμε σε μιά απόφαση, βασισμένη σε λογικά επιχειρήματα.
Αφού ολοκλήρωσε αυτή την εισαγωγή απο την οποία δεν καταλάβαμε και πολλά πράγματα, μας διένειμε ένα κείμενο ενος Γάλλου φιλόσοφου του 17 ου αιώνα, του Proudhon, ο τίτλος του οποίου ήταν, θυμάμαι ακόμα, <>.
Στο κείμενο αυτό, ο φιλόσοφος έλεγε στην ουσία ότι δεν μπορεί να διανοηθεί την λογική της ιδιοκτησίας επί της γής. Νοείται έλεγε ιδιοκτησία επί του αέρα που αναπνέουμε η επι της θάλασσας? Πώς λοιπόν να αιτιολογήσουμε την ιδιοκτησία επι της γής? Ο καθηγητής μας ζήτησε εγγράφως την γνώμη μας επί αυτού του κειμένου. Εκ των υστέρων, συνειδητοποιήσαμε, ότι όλοι απαντήσαμε ότι η επιχειρηματολογία του μας φαινόταν λογική.
Στο επόμενο μάθημα φιλοσοφίας, ο καθηγητής επανερχόμενος στο ίδιο θέμα, μας διένειμε ένα κείμενο ενός άλλου φιλόσοφου, ο οποίος υποστήριζε, ότι απο την στιγμή που ο άνθρωπος εγκατέλειψε την νομαδική ζωή, και άρχισε να εκμεταλλεύεται την γή, έπρεπε να βρεθεί ένα πλαίσιο για την χρήση της γής, και η έννοια της ιδιοκτησίας επί της γής έδινε μιά λύση σ αυτό το πρόβλημα. Οταν μας ζητήθηκε εγγράφως η γνώμη μας, απαντήσαμε και πάλι χωρίς να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, ότι η επιχειρηματολογία του φιλόσοφου μας φαινόταν λογική.
Στο επόμενο μάθημα, με το ίδιο θέμα, με άλλο φιλοσοφικό κείμενο και άλλα επιχειρήματα, απαντήσαμε και πάλι ότι η επιχειρηματολογία μας φαινόταν λογική.
Στο επόμενο μάθημα, δεν μας δόθηκε νέο κείμενο, αλλά μας ζητήθηκε να εξηγήσουμε πώς γινότανε, απο 3 κείμενα που αντικρουόταν μεταξύ τους, εμείς να συμφωνούμε και με τα τρία.
Πολύ σύντομα καταλάβαμε όλοι, ότι έπρεπε να συνθέσουμε τις απόψεις και τα επιχειρήματα, και τελικά να καταλήξουμε σ ένα νέο συμπέρασμα, ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ, όπως αυτό θα προέκυπτε απο την τεκμηριωμένη ανάλυση και λογική ταξινόμηση των επιχειρημάτων.
Αυτή η μεθοδολογία, μας συνάρπασε όλους, και σταδιακά απο εβδομάδα σε εβδομάδα, συνειδητοποιήσαμε ότι αρχίσαμε να σκεπτόμαστε, να ανταλλάσουμε επιχειρήματα, να βάζουμε τα επιχειρήματα σε μιά σειρά, και να καταλήγουμε σε αιτιολογημένα συμπεράσματα.
Πολύ σύντομα, αυτή η μεθοδολογία, μας οδήγησε να αναζητούμε συνεχώς νέα επιχειρήματα γύρω απο ένα θέμα, ώστε τα επιχειρήματα, ως πειστήρια, να μας οδηγούν περίπου στα τυφλά, στην μόνη λογική λύση. Η αναζήτηση επιχειρημάτων μπορούσε να γίνει εκείνη την εποχή, μόνο διαβάζοντας νέα βιβλία που αφορούσαν το θέμα που μας απασχολούσε. Ετσι, απο θέμα σε θέμα, οδηγούμασταν όλοι οι μαθητές, χωρις να μας το επιβάλλει κανείς, στο να διαβάζουμε συνεχώς βιβλία.(όχι απαραίτητα φιλοσοφικά)…
Για το πλήρες κείμενο -το οποίο με συγκίνησε ιδιαίτερα όταν το διάβασα (το γιατί θα το καταλάβετε όταν το διαβάσετε και εσείς) και με έκανε να ζηλέψω για την παιδεία που έλαβε αυτός ο ιστολόγος- δίνω τον σύνδεσμο
http://logikiellada.blogspot.com/search/label/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CF%8C%CF%82%20%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9
Ξέρω σε ποια ακριβώς πρόσωπα αναφέρεται το παρόν ιστοσημείωμά σας.
Τη συγκεκριμένη συζήτηση όπου διαδραματίστηκαν όλα όσα αναφέρετε, την παρακολουθούσα όσο μου ήταν δυνατό -λόγω έλλειψης επαρκούς χρόνου- και έβλεπα τα σκαμπανεβάσματά της.
Παρατηρήσεις τόσο για την ποιότητα της συζήτησης, όσο και για την στάση ορισμένων συνομιλητών έχω αρκετές. Δεν θα σταθώ όμως σε αυτές -δεν θα ήταν άλλωστε και ευγενικό να γίνει δημόσια εδώ. Ο προβληματισμός μου αφορά κυρίως στο γιατί ο διάλογος στα ιστολόγια αντιμετωπίζει τόσα προβλήματα.
Το έξοχο κείμενο του linguarium.blogspot.com, μέρος του οποίου παρέθεσα, πιστεύω ότι πρέπει να είναι μόνιμος σύνδεσμος σε όλα τα ιστολόγια και όταν κάποιοι συνομιλητές παρεκτρέπονται, να ανατρέχουν σε αυτό, να κάνουν την αυτοκριτική τους και μετά να συνεχίζουν.
Από τότε που άρχισα (δηλ. εδώ και 6 μήνες) να διαβάζω διάφορα ιστοσημειώματα και τις αντίστοιχες συζητήσεις που ακολουθούν, αναρωτιόμουν γιατί οι συνομιλητές δεν εκμεταλεύονται το μεγάλο πλεονέκτημα που δίνει αυτό το μέσο διαλόγου. Δηλαδή ότι μπορούν να ανατρέχουν με την ησυχία τους στα σχόλια των συνομιλητών και να τα διαβάζουν ξανά και ξανά μέχρι να τα κατανοήσουν. Γιατί βιάζονται τόσο; Γιατί δεν σκέφτονται καλά πρώτα ποιες είναι πράγματι οι δικές τους απόψεις και μετά να απαντήσουν; Γιατί τόση ειρωνία και δηκτικότητα; -την οποία εκδηλώνουν με την πρώτη ευκαιρία;
… Αυτός ο δυνάστης χρόνος με αναγκάζει για άλλη μία φορά να διακόψω. Η συνέχεια το βράδυ.
Δεν καταλαβαίνω τίποτα για το που αναφέρεται το δημοσίευμά σου και αυτό έχει αρχίσει να με ενοχλεί γενικότερα στο τοπίο της ελληνικής ιστολογικής κοινότητας (?), καθώς το κάνουν και άλλοι· να γράφουν ένα κατεβατό υπονοούμενα, λες κι ο αναγνώστης είναι αναγκασμένος να έχει παρακολουθήσει ότι συμβαίνει από καταβολής ελληνόφωνου usenet και web.
Είδα να αναφέρεται και κάτι για έναν ΕΛΛΗΝΙΚO ΚΟΣΜΟ, μπήκα είδα αυτό:
http://logikiellada.blogspot.com/2008/04/semantic-web_21.html
κι έφυγα τρέεεεεχοντας…
* αντί για αγγλικό ερωτηματικό εδώ, (?), ήθελα να βάλω ελληνικό, αλλά μάλλον θα το μετέτρεπε αυτόματα σε smiley…
Εντέλει για να μπορέσω να ολοκληρώσω τον συλλογισμό μου, συνεχίζω σε βάρος «μη προσωπικού μου χρόνου».
***
Έχετε δίκιο ότι το γεγονός ότι απουσιάζουν τα “παραγλωσσικά” στοιχεία στο διάλογο αποτελεί μειονέκτημα. Από την άλλη όμως αποτελεί πολύ μεγάλο πλεονέκτημα το γεγονός ότι σε αντίθεση με τη ζωντανή και άμεση επικοινωνία, υπάρχει ο χρόνος να διαχειριστείς τα όποια αρνητικά σου συναισθήματα και να απαντήσεις μόνο όταν δεν θα καθορίζουν την απάντησή σου αυτά τα συναισθήματα, κάτι που δεν είναι εφικτό στην επικοινωνία πρόσωπο με πρόσωπο, παρά μόνο σε ανθρώπους που έχουν άριστο αυτοέλεγχο.
Το ότι προσπαθείτε να βελτιωθείτε το ξέρω και είναι ιδιαίτερα εμφανές το τελευταίο διάστημα. Μάλιστα ήθελα να σας επαινέσω γι’ αυτό -γιατί όλοι έχουμε ανάγκη τον έπαινο και γιατί δυναμώνει τη θέλησή μας για περαιτέρω προσπάθεια- αλλά οι εξελίξεις με πρόλαβαν. Από την άλλη να έχετε υπόψη ότι για να αποδώσει αυτή η προσπάθεια απαιτείται χρόνος, έτσι ώστε οι άλλοι να καταλάβουν ότι η προσπάθεια αυτή είναι ειλικρινής και όχι κάποιο τέχνασμα. Είπαμε, η καχυποψία στις μέρες μας περισσεύει.
Πιστεύω ότι τόσο το διάβασμα, όσο και ένας καλός διάλογος βοηθάνε στο να «ανοίγει το μυαλό μας» και να εξελισσόμαστε σαν άνθρωποι. Τα ιστολόγια έχουν την ιδιότητα να τα συνδυάζουν αυτά τα δύο. Εάν καταφέρουμε να τιθασεύσουμε τα όποια ελαττώματα έχουμε σχεδόν όλοι στο διάλογο -κάτι που μόνο με συνεχή εξάσκηση επιτυγχάνεται- μόνο κερδισμένοι θα είμαστε. Το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι (παρόλη τη μόρφωση και τα πτυχία τους) δεν είναι διατεθειμένοι να προσπαθήσουν, δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει. Και ούτε χρειάζεται να ξοδεύουμε την ενέργειά μας άσκοπα, εάν βλέπουμε ότι δεν ανταποκρίνονται σε θετικές κινήσεις από μέρους μας.
Αυτά προς το παρόν. Περιμένω τις απόψεις σας για να συνεχίσουμε το βράδυ.
Stazybο Hοrn είπε «Είδα να αναφέρεται και κάτι για έναν ΕΛΛΗΝΙΚO ΚΟΣΜΟ, μπήκα είδα αυτό:
http://logikiellada.blogspot.com/2008/04/semantic-web_21.html
κι έφυγα τρέεεεεχοντας…»
Stazybο Hοrn, επειδή μάλλον κατάλαβα γιατί φύγατε τρέχοντας, σας λέω να μην είστε τόσο αυστηρός. Όλοι δεν την «πατάμε» κάποια στιγμή? Υπάρχει κανείς που να τα ξέρει όλα? Η μάθηση δεν είναι μία συνεχής διαδικασία?
Επίσης δείξτε κατανόηση στο ότι επειδή είμαι αρχάρια στον σχολιασμό σε ιστολόγια, δεν καταφέρνω ακόμα να παραθέτω σωστά τα αποσπάσματα.
@Αναγνώστρια
Μόλις γύρισα σπίτι 12 μεσάνυχτα από δουλειά και συναντήσεις…
Λοιπόν, αυτό που σας είπε ο Stazybo Horn για το
http://logikiellada.blogspot.com/2008/04/semantic-web_21.html
ήταν εξαιρετικά ήπιο…
Αυτό το site ΔΕΝ είναι μόνο «για να φύγεις τρέχοντας», είναι τελείως και εντελώς (αποκλειστικά και ΜΟΝΟ) για… κλωτσιές και μπουνιές!
Ισως δεν καταλαβαίνετε ΠΟΣΟ αρνητικό και βλαβερό είναι, γιατί δεν είστε εξοικειωμένη με το αντικείμενο (το οποίο καπηλεύεται… χωρίς έλεος, ασχημονώντας στο ίδιο το θέμα με το οποίο ΔΗΘΕΝ ασχολείται).
Τέτοια _εντελώς_ κατάπτυστα ψευδολογικά (και κρυπτο-φασίζοντα) site δυστυχώς εγγυώνται ότι παρορμητικοί άνθρωποι όπως εγώ θα συνεχίσουν μοιραία να… παρεκτρέπονται, βρίζοντάς τα (ματαίως βέβαια)! 🙂
Παρόλο που είμαι κατάκοπος, ΠΟΛΥ ευχαρίστως θα έχανα και τον ύπνο μου μόνο και μόνο για να γράψω έναν όμορφο… χλευαστικό λίβελλο, κατά αυτού του κατάπτυστου site, που δικαιούται Διεθνές Βραβείο Ψεύδους.
Ορίστε! – Κάτι τέτοια βλέπουμε και… τρελλαινόμαστε, κυρία μου! 🙂
ΕΝΑ τέτοιο να δούμε, φτάνει, «τα είδαμε όλα». Χίλιες φορές καλύτερα κι ο μηδενισμός και ο εθνομηδενισμός, από αυτό το έκτρωμα βλακείας.
Εν πάσει περιπτώσει – ελπίζω να μη σας απογοήτευσα. Θα επανέλθω με πιο ουσιαστικές απαντήσεις σε ορισμένα που γράψατε, σε λίγα λεπτά.
@Stazybo Horn
δίκιο έχεις στο παράπονό σου ότι πολλοί μιλάνε με αοριστολογίες και υπονοούμενα, πάντως δεν θα χρησιμοποιούσα τη λέξη «υπονοούμενο». Το ποστ ασχολείται με μια ιστορία που ΔΕΝ χρειάζεται να ξέρει κανείς σε ποιούς αναφέρεται. Ποσοστό υπονοούμενων μηδέν, θα έλεγα. Απλώς τηρεί μια σκληρή ανωνυμία και χαίρομαι που πέτυχε το σκοπό αυτό, του να προβληματίσει χωρίς να κατονομάσει. Μόνη μου ανησυχία είναι αν όσα λέει δημιουργούν αναπάντητα ερωτήματα που δεν συνειδητοποίησα (επειδή εγώ ξέρω σε ποιους και τι αναφέρεται και είναι δύσκολο να το διαβάσω με τα μάτια κάποιου που δεν ξέρει).
Ο κύριος λόγος που τήρησα την ανωνυμία προσώπων είναι γιατί ο «εν λόγω» ΗΔΗ με κατηγόρησε ότι… απείλησα να αποκαλύψω το όνομά του (αλλά αυτό είναι ανακρίβεια – απλώς με συγχέει με τον αντίπαλό του).
Κάποτε είχα περιστασιακά αναφέρει το όνομά του κάπου, αλλά ΑΦΟΥ πρώτα ο ίδιος το είχε αποκαλύψει δημόσια. Μετά όμως… μετάνιωσε και ξανα- μπήκε σε ανωνυμία. Αναγκάστηκα επίσης στο ποστ να κρύψω ακόμη και το ψευδώνυμό του διότι έγραψε «παρακλήσεις» (διάβαζε ΔΙΑΤΑΓΕΣ) να… μην αναφέρομαι στον ίδιο και στα γραπτά του πουθενά αλλού στο διαδίκτυο!
Εκ των υστέρων, θεωρώ ότι αυτή η 100% παράλογη απαιτητικότητα (όπως και η ισχυρογνωμοσύνη του – κλπ), είναι για γέλια. Δυστυχώς όμως ο ίδιος δεν το βλέπει έτσι, και αποφάσισα να σεβαστώ τις επιθυμίες του.
Υ.Γ. Το ότι υπάρχουν παραληρηματικά… εθνομεγαλομανείς ΜΠΟΥΡΔΕΣ όπως αυτές που προωθεί ο ιδιοκτήτης του «Ελληνικός Κόσμος» εξηγεί και την ιδιάζουσα, ακραία μορφή που παίρνουν μερικές φορές και αντίθετες απόψεις, οι λεγόμενες «εθνομηδενιστικές».
Ομως, για μένα και τον Stazybo Horn αυτές οι ΜΠΟΥΡΔΕΣ είναι είτε γελοίες είτε εξοργιστικές, διότι είμαστε επαγγελματίες στο χώρο (αν κρίνω σωστά από ορισμένα άλλα σχόλιά του με γνώση του θέματος).
Πραγματικά «τα πήρα στο κρανίο» και σχολίασα ήδη, ως εξής:
http://logikiellada.blogspot.com/2008/04/semantic-web_21.html?showComment=1213826640000#c2296197931482637263
Omadeon θα σας πω αυτό που είπα και στον Stazybο Hοrn. Όλοι δεν την “πατάμε” κάποια στιγμή? Υπάρχει κανείς που να τα ξέρει όλα? Η μάθηση δεν είναι μία συνεχής διαδικασία?
Με τον αστικό αυτό μύθο την «πάτησε» πρόσφατα και ένας γνωστός καθηγητής στο πανεπιστήμιο όπου εργάζομαι. Καταλαβαίνω ότι εκνευρίζεστε επειδή αυτό είναι το γνωστικό σας αντικείμενο. Αντίστοιχα μπορεί να την «πατήσετε» και εσείς στο γνωστικό αντικείμενο κάποιου άλλου.
Υ.Γ.2 Θλιβερή κατάσταση, αγαπητή αναγνώστρια…
Επειδή ίσως σας πείραξε λίγο το ανέβασμα των τόνων (απέναντι στις προααναφερθείσες εθνομεγαλομανείς μπούρδες – που με ΘΛΙΒΕΙ να καταλάβω επίσης, από όσα είπατε, ότι πρόκειται περί αξιόλογου και ειλικρινούς ανθρώπου που… τις πιστεύει και τις προωθεί)…
επανέρχομαι σε ένα πιο σοβαρό θέμα που αναφέρατε σήμερα το πρωϊ.
Είπατε
Το να βιάζεται κανείς να απαντήσει έχει σχέση με το πάθος και την ένταση των απόψεων, όχι τόσο πολύ με το να ανατρέχει κανείς σε προηγούμενα σχόλια. Εγώ -για παράδειγμα- πολύ συχνά παθιάζομαι, και γι’ αυτό βιάζομαι ή πολυλογώ, αλλά ΕΠΙΣΗΣ κάθομαι και διαβάζω ΟΛΑ τα προηγούμενα σχόλια, συνήθως επανειλλημένα. Αυτό όμως κοστίζει και απίστευτη δαπάνη χρόνου. (Ευτυχώς έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο διότι εργάζομαι μόνο περιστασιακά, αλλά… τον σπαταλώ υπέρ το δέον).
Αν αφήσουμε όμως κατά μέρος τα… πάθη του διαλόγου, το πιο σοβαρό που αναφέρατε είναι η δυνατότητα αναδρομής σε προηγούμενα σχόλια. Αυτή είναι αναγκαία ΙΔΙΩΣ στο ξεκαθάρισμα παρεξηγήσεων. Η απροθυμία (ή μέχρι και άρνηση) να ξεκαθαρίσει κανείς ΤΙ πραγματικά συνέβη, αποτελεί -φυσικά- και κίνητρο σοβαρής αποθάρρυνσης τέτοιων αναδρομών. Μερικά ιστολόγια γι’ αυτό το λόγο αρχίζουν και συντηρούν επικίνδυνες ομαδικές πλάνες, που δεν ξεκαθαρίζονται ποτέ, όχι γιατί δεν υπάρχει δυνατότητα να γίνει ξεκαθάρισμα, όχι γιατί είναι κακό ή κουραστικό πράγμα μια αναδρομή σε προηγούμενα σχόλια, αλλά… πολύ απλά γιατί δεν συμφέρει κανέναν (από όσυς συντηρούν αυταπάτες, είτε ατομικές είτε ομαδικές). Και αυτό είναι όντως ΠΟΛΥ ανησυχητικό…
Διάβασα με καθυστέρηση την αρχική συζήτηση.
Οπως είπα και στο μαίηλ, νομίζω δεν ήταν τόσο καλή ιδέα η ανωνυμία εδώ. Δεν βλέπω τι θα πείραζε να ντραπούνε λιγάκι μερικοί. Κι απ’ότι βλέπω τώρα φέρονται σαν αυθεντίες ή σα να μην τρέχει τίποτα.
Ορίστε λόγια της ντροπής που βρήκα
– κι αφού πήρα πρώτα άδεια σε ιδιωτικό μαίηλ να τα φέρω εδώ, νάτα:
492.
Κοιτα μιας και μιλάς για ενοχοποιηση Ομαντεον …
Τωρα που το θυμηθηκα και στο λέω στα Ισα ..Μην μας παριστανεις και το θυμα … Φτανει …
Και ο πρωτος που εκανες μια πραξη – τελειως αχαρακτηριστη – σε μενα / και μετά σε μιμηθηκε και ο Αλλος
περνοντας θαρρος απο αυτήν –
Ας μάθουμε τέλος πάντων ποια είναι αυτή η «τελείως αχαρακτήριστη πράξη» που λέει. Γιατί έχουμε συζητήσει για το θέμα κι οι μόνες «αχαρακτήριστες πράξεις» είναι όσες έκανε ο ίδιος.
Αλλά με το να μη φανερωθεί ούτε το ψευδώνυμό του συνεχίζει τα ίδια.
Είχε πει πολλά που πέρασαν ντούκου. Πιθανώς ήλπιζε ότι χτυπώντας την αξιοπρέπεια του άλλου θα τον έδιωχνε. Τα κατάφερε μάλλον – κλασσικά.
Εχει κι άλλα πολλά – μερικά πιο πριν:
σχόλιο 490:
…
γιατί παλι πετας τα τρελά σου και τα φτηνιαρικα ε;
…
Το άκρον-άωτον της ψυχοπάθειάς του είναι όμως εδώ:
σχόλιο 480:
Ομαντεον αυτό το Φως που Καίει μεσα απο την καρδια σου ειναι πολύ ..εκτυφλωτικό και με τυφλώνει ..Χαμήλωσε το λίγο βρε παιδί μου..Κατέβα μια σκαλα ..
Ε, καλά. Την πρώτη φορά που μου είπες το ψευδώνυμό του γέλασα πολύ και σε προειδοποίησα. Ο τύπος δεν είναι καθόλου στα καλά του. Το ζει το ψευδώνυμο αυτό! Οπότε, τι το κρύβεις;
Βλέπω ότι… δεν άντεξες και παράθεσες μερικά από τα πιο απαράδεκτα.
Πράγματι, έχω ψιλο-μετανιώσει που κάλυψα και καλύπτω αυτό τον άνθρωπο. Αν μη τι άλλο, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει τι του γίνεται, έτσι.
Η απάντηση στην ερώτησή σου είναι απλή. Η περιβόητη «αχαρακτήριστη πράξη» είναι ΜΟΝΟ στη φαντασία του. Είναι απλούστατα (παρερμηνεία και διαστρέβλωση για) ένα ποστ που είχα γράψει αναφέροντας (σε σχόλιο – μετά το ποστ) το πραγματικό του όνομα. Και του τα είχα ψάλλει κανονικά τότε, γιατί έκανε μαλακίες. Πάντως το όνομά του το είχε ΗΔΗ φανερώσει και είχε ΕΠΙΣΗΣ ΔΗΛΩΣΕΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ότι από μια ορισμένη στιγμή και μετά θα το φανέρωνε σε όλους έτσι κι αλλιώς. Κι όταν εγώ τον πήρα στα σοβαρά (αλλά του τα έψαλλα) άρχισε να τσιρίζει ότι παραβιάζεται η επιθυμία του να έχει κρυφό το πραγματικό του όνομα.
Φυσικά εκείνος που τον απείλησε και τον απειλεί να το φανερώσει αυτό το όνομα, ΔΕΝ είμαι εγώ, αλλά ο «αιώνιος αντίπαλός του», που τον απέβαλλε τρεις (τουλάχιστον) φορές από το μεγα-μπλόγκ του, και ο ίδιος δεν άντεξε και ξαναγύριζε πάντα. Τις πρώτες φορές με άδεια (για να αγορεύει υπέρμετρα – που είναι και το βίτσιο του) και τις επόμενες παράνομα (η τελευταία ήταν πριν λίγες μέρες).
Εγώ ειλικρινά περίμενα κάποια συστολή, κάποια έστω μικρή συγνώμη μετά από όλα αυτά. Ομως σήμερα έριξα για πρώτη φορά μεγάλες ματιές στο τι γίνεται αυτές τις μέρες εκεί, και δεν δείχνει να διορθώθηκε καθόλου.
Θα σκεφτώ πολύ προσεκτικά τι μέλλει γενέσθαι. Βόμβες δεν επιτρέπω να φυτεύουν στο… κεφάλι μου, οπότε τα εκρηκτικά υλικά που αναφέρεις (μαζί με πολλά άλλα) ΜΑΛΛΟΝ οδεύουν προς ασφαλή εκτόνωση εκρηκτικής γόμωσης στο άλλο μου μπλογκ, εκείνο που «ειδικεύεται στην επίλυση συγκρούσεων».
Το μόνο κακό είναι ότι είναι ΤΟΣΟΙ πολλοί οι μαλάκες στο Ελληνικό διαδίκτυο, ώστε όποιος τα βάλει μαζί τους (έστω και καλοπροοαίρετα ή σχεδόν φιλικά) θα χαρακτηριστεί προβληματικός ο ίδιος, αντί ο κόσμος να συνειδητοποιήσει το ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΜΕΓΕΘΟΣ της Βλακείας που κυκλοφορεί.
Και να φανταστείς ότι ο λεγάμενος επιδόθηκε σε… μαθήματα προς το ευρύ κοινό (των βλακών κυρίως) με… ποιητικές διαλέξεις περί του ΤΙ ΕΣΤΙ ΒΛΑΚΕΙΑ!
Τέλος, το βρυκολακίστικο ψευδώνυμο ούτε και μένα δεν μου έκατσε ποτέ καλά. Τις προάλλες βρέθηκα και με το φίλο μου το Στράτο, που είναι 27-28 χρονών και… γέλασε τρανταχτά μόλις άκουσε το ψευδώνυμο. Οταν μάλιστα του εξήγησα τι συνέβη, η άμεση ανάλυσή του δεν διέφερε πολύ από τη δική σου. Πρόκειται για φαντασίωση που τη ΖΕΙ ο άνθρωπος. Και δυστυχώς στάθηκα εμπόδιο σε αυτή τη φαντασίωση ακριβώς λόγω του… Φωτός (το οποίο αναγνωρίζει και ταυτόχρονα μισεί ή φθονεί -μάλλον).
Ψυχανάλυση θέλει ο ΙΔΙΟΣ. Οχι να παριστάνει τον ψυχολόγο-επιστήμονα και πολιτικό ερευνητή στο κοινό. Και επιπλέον να πιεί ξύδι, αν τα διαβάσει αυτά εδώ και θυμώσει. Διότι είχε κάποιο ηθικό χρέος αυτές τις μέρες που δεν το εκπλήρωσε καθόλου. Μόνο σφύριζε αδιάφορα…
Τα ξαναλέμε.
Υ.Γ. Και…. τώρα που το θυμάμαι, η περιβόητη ΔΗΘΕΝ «αχαρακτήριστη πράξη» (my ass) δεν ήταν τίποτε παραπάνω από μια ΦΙΛΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ, που στο τέλος βέβαια εξέφραζε και κάποια οργή, αλλά τελείωνε με τη φράση «είσαι πάντως ΠΑΝΤΑ ευπρόσδεκτος γιατί στους φίλους δεν λέμε ποτέ αντίο». Και το έντονο ύφος του σχολίου αυτού (που εκμεταλλεύτηκε αργότερα ΚΑΙ ο αντίπαλός του για να… διασύρει κι εμένα τον ίδιο, παρουσιάζοντάς με σαν «υβριστή» σε οικολογικό φόρουμ)… το έντονο λοιπόν ύφος ήταν ΠΟΛΥ δικαιολογημένο, διότι ο τυπάς αυτός με το ηλίθιο ψευδώνυμο κατάφερε να ΞΑΝΑ-χωθεί μέσα στο γιγαντο-μπλογκ από όπου τον είχαν αποβάλλει και λασπώσει, άρον-άρον και όπως-όπως, μέσω… ιδιωτικών διαβουλεύσεων, γράφοντας στ’ αρχίδια του όμως τη δική μου αγωνιστικότητα (υπέρ του) όπως ΚΑΙ τη δική του αξιοπρέπεια (αφού δέχτηκε να γίνει μόνιμος σχολιαστής… δεύτερης κατηγορίας, πάντα κάτω από αυστηρό προληπτικό moderation). Εγώ στη θέση του ΔΕΝ θα έμπαινα, αν δεν έμπαινε και ο άλλος που με στήριξε όταν με έβγαλαν έξω, διότι είναι θέμα ΑΡΧΩΝ.
Εγώ βέβαια τότε ΔΕΝ είχα πάρει καν χαμπάρι τον ιδιότυπο ναρκισσισμό του, την απόλυτη αναισθησία του σε θέματα αλληλεγγύης προς άλλους (διαδικτυακά εννοώ – όχι γενικά και ΠΑΝΕΥΚΟΛΑ αλληλεγγύη σε διαδηλωτές ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ), με πλήρη αναισθησία ή αχαριστία ακόμη και απέναντι σε υποστηρικτές του για προφανή του διαδικτυακά δικαιώματα . Παρρησία ΜΗΔΕΝ, έδειξε, τελικά.
Αλλ μάλλον… δεν το κάνει συνειδητά, διότι είναι απλώς ένα ΒΡΕΦΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ, απολύτως εθισμένος σαν JUNKIE στον ψηφιακό διάλογο, σαν να μην είχε ποτέ στη ζωή του φάει… γλυκό και μπήκε ξαφνικά σε ζαχαροπλαστείο, οπότε… πουλάει και την ψυχή του ακόμη για να τρώει πάστες (αρκεί νάχει να τρώει).
Διότι τρέφεται από την αγόρευση σε ψηφιακά πλήθη που θέλει να τον αναγνωρίζουν σαν πρώτο και καλύτερο. Τώρα διαπιστώνω ότι δεν νιώθει καλά όταν κάποιος άλλος λέει περισσότερα ή καλύτερα από τον ίδιο. Θέλει ΠΑΝΤΑ να υπερισχύει και να αναδεικνύεται ΜΟΝΟ ο ίδιος (όπως και ο αντίπαλός του – αλλά αυτός το κάνει πιο διακριτικά). Και στο παλιό μεγα-μπλογκ, άλλωστε, από όπου τον απέβαλλαν, είχε φτάσει στο σημείο να γράφει τα… μισά όλων των σχολίων. (Εγώ θα του είχα επιβάλλει ΠΛΑΦΟΝ αριθμού σχολίων κάθε μέρα, αντί να τον αποβάλλω).
Ε, ας είναι καλά οι άααλλοι (τώρα) που τον έχουν κάνει πρώτη μούρη διότι (πέρα από το γεγονός ότι γράφει ΠΟΛΛΑ σωστά πράγματα και όντως έχει πολύ σωστές απόψεις σε πολλά θέματα – αυτό δεν το αμφισβητώ) τον έκαναν -λοιπόν- πρώτη μούρη και «μασκώτ του μπλογκ» (γράφοντας εμένα και τη δική μου αξιοπρέπεια στ’ αρχίδια τους) διότι σκέφτοναι κι αυτοί σαν πονηροί Ελληνες, μαθημένοι σε κυκλώματα υποστήριξης, ή στο να κάνουν τεμενάδες σε επώνυμα πρόσωπα και σε ανθρώπους που τους φαίνονται δημοφιλείς ή χρήσιμοι.
Γι’ αυτό και… για μεγάλο διάστημα μου τάπρηξαν κι αυτοί (παρόλα τα θετικά τους) λόγω της ακατάσχετης μανίας να πετσοκόβουν Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ (ακόμη και κόσμιο) περιέχει το παραμικρό υπονοούμενο κατά του ευνοούμενου (από τους ίδιους) μεγαλο-μπλόγκερ (και της παρέας του), με τον σκοπό ΠΑΝΤΑ να «τα έχουν καλά μαζί του». ΠΑΝΤΑ δηλαδή να λιγουρεύονται την επιστροφή και την επανασύνδεση μαζί του (παρά το γεγονός ότι τους έβρισε άσχημα ΚΑΙ τους έδιωξε κι αυτούς).
Η ανοχή όλων αυτών των ανθρώπων σε πολλά απαράδεκτα έχει καταποντίσει τη δημοκρατικότητα της μπλογκόσφαιρας σε πολύ χαμηλά επίπεδα κομματικής διαπλοκής, αυταρχισμού και μεροληψίας, που ΔΕΝ αναιρούνται μέσω… Ευσεβών Οικολογικών Πόθων και Ονείρων για μία (χα χα) «αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα ανθρώπων» στην ευρύτερη κοινωνία (πρόταση κάποιου αφελούς επισκέπτη χθες, που ονειροβατεί). Τέτοια οράματα υλοποιούνται ΠΡΩΤΑ στην καθημερινή ζωή και στον ΙΔΙΟ το χώρο όπου π.χ. συζητάμε με άλλους. Οχι στο… μακρυνό ουτοπικό μέλλον!