Αφού μαζί τα φάγανε, μαζί ποδοπατούν και το Σύνταγμα! (Greek politicians unconstitutionally legalised their own corruption)

Η ανάρτηση του Ροϊδη «ουδέποτε η Βουλή ζήτησε να ανοιχθούν λογαριασμοί πολιτικών προσώπων» , αλλά και εκείνη του Πιτσιρίκου «Έτσι κάνουν όλοι» δείχνουν την «αυξανόμενη λαϊκή οργή στο διαδίκτυο« (όπως την κατέγραψε η «Ε») διότι ποδοπατείται το Σύνταγμα (Άρθρο 4.1, «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου…») ενώ το περιβόητο «μαζί τα φάγαμε» του Πάν-κακου δεν πείθει ούτε τους ίδιους (που τα φάγανε και τα συγκαλύπτουν μαζί).  Ορίστε κι  ένα δικό μου σατιρικό video-αφιέρωμα στο «μαζί τα φάγαμε«, με μουσική το «Zombie Nation»:

(«Μαζί τα φάγαμε – Pangalos, Papandreou, Karatzafuhrer Zombies»)

Ο πιτσιρίκος επισήμανε ιδιαίτερα εύστοχα και προσεκτικά:

Όταν οι νόμοι δεν ισχύουν για όλους, δεν ισχύουν για κανέναν

Οι πολιτικοί χρεοκόπησαν τη χώρα και τώρα καταργούν τη δικαιοσύνη. Οι πολιτικοί αποενοχοποίησαν την κλοπή – ουσιαστικά την νομιμοποίησαν. Από τη διαφθορά περνάμε στην απόλυτη ανομία. Τα εγκλήματα και τα αδικήματα από εδώ και πέρα θα έχουν ηθικούς αυτουργούς τους πολιτικούς. Μια χρεοκοπημένη χώρα συνεχίζει να υπάρχει. Μια χώρα χωρίς δικαιοσύνη δεν έχει καμία ελπίδα.

  • Ακολουθείστε το νέο twitter tag #noJusticeGr για ενημέρωση…

Δείτε επίσης:

____________

English section:

People are getting very angry in Greece, because corrupt Greek politicians have legalized their own thievery through an unconstitutional law, custom-made to suit their needs, which is a ridiculous travesty of justice.  It’s a law that automatically cancels out all legal responsibility, for a politician who’s  been in office for at least two successive terms. This law was passed by a previous PASOK government and it has existed for some time. but very recently we’ve seen its most awesome consequences.  The Greek constitution (article 4) states clearly that «all citizens are equal before the law». However, the law of «Ministerial Responsibility» violates this principle, breaking article 4 of the Greek constitution, while judges (as well as politicians) pretend not to notice. As a result, Greek social networks are furious. Some people proposed an appeal, taking the issue to a European court.

Enhanced by Zemanta

8 comments

  1. Φιλε,ξερεις ποσο ευκολα μπορει να αλλαξει το κυριαρχο σλογκαν των ημερων;
    Και απο το ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ να γινει ΜΑΖΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΦΑΜΕ;;!
    Πανευκολο ειναι,αρκει μια σπιθα για να αναψει τη φωτια.

    ΣΤο ποστ του πιτσιρικου δεν υπαρχει,
    δε μπορει να γινει αντιλογος.

    Ειναι λυση να παρουμε το τουφεκι και οποιον παρει ο Χαρος;
    Οχι,δεν ειναι λυση,ουτε νομιμοποιειται ηθικα.
    Αλλα οταν ταπεινωνεις εναν λαο,οταν του φερεσαι τοσο ξεδιαντροπα,οταν του αφαιρεις καθε ελπιδα για το μελλον και οχι μονο την ελπιδα αλλα και την ιδια του την ανθρωπια,
    μετα μη περιμενεις απο αυτον τον λαο να σκεφτεται τι νομιμοποιειται ηθικα και τι οχι,

    γιατι και την Ηθικη,και τη νομιμοποιηση και τη Λογικη και καθε τι πανω στο οποιο θεμελιωνεται μια κοινωνια,
    εσυ εισαι αυτος που του τη σκοτωσες και εσυ εισαι αυτος που δε δικαιουσαι μετα να κατηγορεις τον φονια.Γιατι εσυ εισαι ο αρχιφονιας.Αρχιφονιας της ιδιας σου της πατριδας.

  2. Τα νόμιμα μέσα έχουν πλέον εξαντληθεί. Εφ’όσον οι βουλευτές και οι παρατρεχάμενοί τους φτιάχνουν ένα πολιτικό και νομικό σύστημα που θεσπίζει τη ρεμούλα, την αρπαχτή και την ατιμωρησία και το επιβάλλουν με ένοπλη, βάρβαρη και ναζιστική (ΜΑΤ-Χρυσή Αυγή αγκαλίτσα) καταστολή εις βάρος του λαού, είναι εκείνοι που επέλεξαν την ένοπλη αντιπαράθεση με τον «εχθρό λαό», άρα ο λαός έχει πλέον κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να υπερασπιστεί το Σύνταγμα (άρθρο 120).

    Κι όσο για μερικούς που απειλούν ότι θα αυτοκτονήσουν έτσι και παραπεμφθούν, έχω να πω τα εξής:

    «Μάγκες», μου,
    1. Ένας ήταν ο Budd Dwyer, εσείς δεν πιάνετε χαρτωσιά μπροστά του.
    2. Όποιος είναι ικανός κι έχει τα κότσια ν’αυτοκτονήσει για λόγους ευθιξίας, το κάνει, δεν το διατυμπανίζει για να κερδίσειεκβιάσει τον οίκτο των άλλων.
    3. Με δεδομένο ότι οι εντελώς emo απειλές αυτές είναι της κακιάς ώρας, τα ιντερνέτια έχουσιν έτοιμη την απάντηση.

    Ξέρω ότι γίνομαι πάρα μα πάρα πολύ κακός, αλλά δεν έχω κανέναν απολύτως σεβασμό για άτομα που απειλούν ότι θα αυτοκτονήσουν αν παραπεμφθούν για να ελεγχθούν για τις πράξεις τους, ειδικά όταν τα εν λόγω άτομα έβαλαν το λιθαράκι τους (ή μάλλον το αγκωνάρι τους) στην περαιτέρω φασιστοποίηση και αποθράσυνση της μπατσαρίας με τις γνωστότατες δηλώσεις τους.

    In lulz we trust!

  3. Όταν σε ένα παιχνίδι τους κανόνες τους ορίζει ο ένας εκ των παικτών, και μπορεί να τους μεταλλάσσει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού κατά το δοκούν, τότε δεν υπάρχει παιχνίδι. Ή θα βρει νικητή αυτόν που ορίζει τους κανόνες ή οι άλλοι παίκτες θα ανατρέψουν τους κανόνες, θα κάνουν ό,τι γουστάρουν και στο τέλος θα πλακωσουν στις φάπες τον πρώτο.
    Έτσι και το «παιχνίδι» της Δμοκρατίας παίζεται με τους πολιτικούς να αλλάζουν τους κανόνες της όποτε γουστάρουν. Π.χ. σε ποιο κεφάλαιο του Θουκυδίδη ή του Αριστοτέλη αναφέρεται ότι στη Δημοκρατία ένας πολιτικός άρχων εξαιρείται του Νόμου για διαπραχθέντα αδικήματα; Ναι, σωστά μαντέψατε: σε κανένα!
    Αφού οι «κανόνες του παιχνιδιού» είναι το Σύνταγμα και οι πολιτικοί μπορούν να το αλλάζουν και να ορίζουν ως Νόμο ό,τι αυτοί γουστάρουν και τους συμφέρει, τότε και για μας, τους υπόλοιπους «παίκτες» αυτού του παιχνιδιού, παύει να υπάρχει παιχνίδι. Ή θα νικήσουν και θα μας ξεκατινιάσουν ή θα δηλώσουμε ανυπακοή στο Σύνταγμα (όχι όπως το εννοεί το ΠΑΜΕ φυσικά…) και θα πορευτούμε αναλόγως.
    Πώς αναλόγως; Ο καθένας έχει μια λύση στο κεφάλι του…

    • Φίλε majestix,
      πολύ σωστά, σε κανένα κεφάλαιο αρχαίων δεν αναφέρεται ότι «πολιτικοί άρχοντες εξαιρούνται του Νόμου», κλπ.
      Οι πονηροί Ελληνες πολιτικοί διέστρεψαν και τέντωσαν στα άκρα κάτι πολύ διαφορετικό, που ΙΣΧΥΕΙ σε πολλές χώρες, δηλαδή τη ΣΧΕΤΙΚΗ και άκρως προσωρινή ασυλία που απολαμβάνουν τα εκλεγμένα πολιτικά πρόσωπα. Αυτό (που δεν έχει καμμία σχέση με παραγραφή της διαφθοράς κλπ.) …αφορά δικαίωμα πολιτικών να συνεχίζουν να ασκούν καθήκοντα χωρίς (κάθε τόσο και λιγάκι) να τρέχουν στα δικαστήρια, ασχολούμενοι με δίκες από μήνυση του καθένα. Ειναι κάτι προσωρινό όμως (όσο διαρκεί μια θητεία) και σίγουρα δεν αποσκοπεί σε παραγραφή ή σε ιδιαίτερη μεταχείριση. Εδώ στην Ελλάδα όμως, μάλλον… «πρωτοτύπησαν» διεθνώς. Δεν νομίζω να υπάρχει πουθενά αλλού, (σε άλλη κοινοβ. δημοκρατία) τέτοιος νόμος παραγραφής(??)….

      Ενα άλλο παρεμφερές θέμα, που επεσήμανε ο Θραξ Αναρμόδιος στο μπλογκ του, είναι το εξής:
      http://anarmodios.wordpress.com/2011/01/22/1-149/

      Ποιοί, πότε και γιατί νομοθέτησαν το άρθρο 86 του Συντάγματος που ορίζει πως μόνο η Βουλή μπορεί να διώξει ποινικά υπουργούς και βουλευτές;

      Γιατί δεν ρώτησαν ποτέ τον λαό αν συμφωνεί με ένα τέτοιο κορυφαίο ζήτημα το οποίο παραβιάζει την αρχή της Ισονομίας και της Ισοκρατίας;

      Είναι δυνατόν να δεχτούμε λογικά να ασκεί ποινική δίωξη κάποιος στον εαυτό του; (διότι αυτό λέει το άρθρο 86, η Βουλή ασκεί ποιν. δίωξη σε μέλη της)

      Είναι δυνατόν να νομοθετεί κάποιος υπέρ του εαυτού του και μάλιστα στο Σύνταγμα και να θεωρούμε αυτό το Σύνταγμα ότι διασφαλίζει την δημοκρατία;

      Ολα αυτά είναι συνωμοσία για κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Και μάλιστα συνωμοσία διαρκείας. Ουσιαστικά το Σύνταγμά μας επιβάλλει την τυραννία (με την παλαιά της έννοια), μιας ολιγομελούς ομάδας πολιτών, που ασχολούνται κατ’ επάγγελμα με την πολιτική, επάνω στο σύνολο των πολιτών.

      Πιστεύει κανείς στα σοβαρά πως αν είχαμε ίσο αριθμό βουλευτών, όπως προτείνει η ΝΔ, από όλα τα κόμματα στις εξεταστικές επιτροπές θα είχαμε αποτελέσματα; Γιατί να διώξουν μέλη της βουλής άλλα μέλη της βουλής; Επειδή απλώς δεν ανήκουν στο κόμμα τους; Και τους δικούς τους ποιοι θα τους διώκουν; Οι άλλοι της επιτροπής των άλλων κομμάτων; Είναι λογική αυτό; Μήπως είναι δημοκρατία αυτό;

      Η μόνη γιατρειά στον κατήφορο της διαφθοράς είναι ο κληρωτός πολίτης.

      Οι εξεταστικές επιτροπές θα πρέπει να αποτελούνται ΑΜΙΓΩΣ από τυχαία κληρωμένους πολίτες, σε έναν μεγάλο αριθμό και με πολύ κοντή θητεία, πλαισιωμένους από κάθε τεχνικό, νομικό κλπ που θα είχαν ανάγκη. Τότε θα έκαμνε η δημοκρατία την δουλειά της. Τώρα κάνει την δουλειά της η Ολιγαρχία…..

      Με το Θράκα Αναρμόδιο δεν συμφωνώ πάντα, π.χ. τάχθηκε υπερ της αποχής και… σχεδόν τσακωθήκαμε κάποτε. Αλλά με ορισμένα άρθρα του συμφωνώ ανεπιφύλακτα, όπως το προηγούμενο. Η μόνη μου ένσταση είναι ότι το σύνταγμα το ίδιο, φτιάχτηκε από πολιτικούς που… θεωρώντας τους εαυτούς τους «ύψιστο νομοθετικό σώμα» ευλόγησαν τα γένια τους κάποτε.
      Δηλαδή η σαπίλα υπάρχει από πολύ παλιά (μακάρι νάξερα από πότε – δηλαδή πότε γράφτηκε το άρθρο 86..ΔΙΟΡΘΩΣΗ ρώτησα το θείο… Γκουγκλ Μακ Ντακ και ΕΜΑΘΑ… χεχε)

      • είναι πάνω στην ιδια λογική του νόμου που προβλέπει ότι οι δικαστές ορίζουν μόνοι τους (!?!) το μισθό τους.
        Μια κλίκα δικαστών, πολιτικών, δημοσιογράφων και επιχειρηματιών κάνουν ό,τι γουστάρουν με λίγα λόγια.
        Για αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι οι παραπάνω δραστηριότητες λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία.
        Πολιτικοί= πρωην δικηγόροι, συνταγματολόγοι, δημοσιογράφοι και νυν επιχειρηματίες με κότερα…

  4. Λοιπόν… βρήκα _πότε_ φτιάχτηκε το άρθρο 86 στη σημερινή του μορφή.
    – Στην «αναθεώρηση του συντάγματος» που έγινε το 2001 !
    (Αιρετικέ… ΤΙ έχεις να πεις? 😈 χεχε)

    http://www.daskalos.edu.gr/d/nomouesia/syntagma2001.html

    Με κόκκινα γράμματα, στο ανωτέρω λινκ, είναι ΟΛΕΣ «οι νέες ή αναθεωρημένες διατάξεις» του 2001. Ιδού και το άρθρο 86 (και νομίζω ότι αποτελεί ΕΝΤΕΛΩΣ νέο άρθρο, διότι… είναι ΟΛΟ σε κόκκινα γράμματα, αντίθετα με άλλα άρθρα που αναθεωρήθηκαν και όπου _μόνο_ οι αλλαγμένες / νέες γραμμές κειμένου είναι με κόκκινο):

    Άρθρο 86

    1. Μόνο η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, όπως νόμος ορίζει. Απαγορεύεται η θέσπιση ιδιώνυμων υπουργικών αδικημάτων.

    2. Δίωξη, ανάκριση, προανάκριση ή προκαταρκτική εξέταση κατά των προσώπων και για τα αδικήματα που αναφέρονται στην παράγραφο 1 δεν επιτρέπεται χωρίς προηγούμενη απόφαση της Βουλής κατά την παράγραφο 3.

    Αν στο πλαίσιο άλλης ανάκρισης, προανάκρισης, προκαταρκτικής εξέτασης ή διοικητικής εξέτασης προκύψουν στοιχεία, τα οποία σχετίζονται με τα πρόσωπα και τα αδικήματα της προηγούμενης παραγράφου, αυτά διαβιβάζονται αμελλητί στη Βουλή από αυτόν που ενεργεί την ανάκριση , προανάκριση ή εξέταση.

    3. Πρόταση άσκησης δίωξης υποβάλλεται από τριάντα τουλάχιστον βουλευτές. Η Βουλή, με απόφασή της που λαμβάνεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, συγκροτεί ειδική κοινοβουλευτική επιτροπή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, διαφορετικά, η πρόταση απορρίπτεται ως προδήλως αβάσιμη. Το πόρισμα της επιτροπής του προηγούμενου εδαφίου εισάγεται στην Ολομέλεια της Βουλής η οποία αποφασίζει για την άσκηση ή μη δίωξης. Η σχετική απόφαση λαμβάνεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών.

    Η Βουλή μπορεί να ασκήσει την κατά την παράγραφο 1 αρμοδιότητά της μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος.

    Με τη διαδικασία και την πλειοψηφία του πρώτου εδαφίου της παραγράφου αυτής η Βουλή μπορεί οποτεδήποτε να ανακαλεί την απόφασή της ή να αναστέλλει τη δίωξη, την προδικασία ή την κύρια διαδικασία.

    4. Αρμόδιο για την εκδίκαση των σχετικών υποθέσεων σε πρώτο και τελευταίο βαθμό είναι, ως ανώτατο δικαστήριο, Ειδικό Δικαστήριο που συγκροτείται για κάθε υπόθεση από έξι μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας και επτά μέλη του Αρείου Πάγου. Τα τακτικά και αναπληρωματικά μέλη του Ειδικού Δικαστηρίου κληρώνονται, μετά την άσκηση δίωξης, από τον Πρόεδρο της Βουλής σε δημόσια συνεδρίαση της Βουλής, μεταξύ των μελών των δύο ανώτατων αυτών δικαστηρίων, που έχουν διορισθεί ή προαχθεί στο βαθμό που κατέχουν πριν από την υποβολή πρότασης για άσκηση δίωξης. Του Ειδικού Δικαστηρίου προεδρεύει ο ανώτερος σε βαθμό από τα μέλη του Αρείου Πάγου που κληρώθηκαν και μεταξύ ομοιόβαθμων ο αρχαιότερος.

    Στο πλαίσιο του Ειδικού Δικαστηρίου της παραγράφου αυτής λειτουργεί Δικαστικό Συμβούλιο που συγκροτείται για κάθε υπόθεση από δύο μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας και τρία μέλη του Αρείου Πάγου. Τα μέλη του Δικαστικού Συμβουλίου δεν μπορεί να είναι και μέλη του Ειδικού Δικαστηρίου. Με απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου ορίζεται ένα από τα μέλη του που ανήκει στον Άρειο Πάγο ως ανακριτής. Η προδικασία λήγει με την έκδοση βουλεύματος.

    Καθήκοντα εισαγγελέα στο Ειδικό Δικαστήριο και στο Δικαστικό Συμβούλιο της παραγράφου αυτής ασκεί μέλος της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου που κληρώνεται μαζί με τον αναπληρωτή του. Το δεύτερο και τρίτο εδάφιο της παραγράφου αυτής εφαρμόζονται και για τα μέλη του Δικαστικού Συμβουλίου ενώ το δεύτερο εδάφιο και για τον εισαγγελέα.

    Σε περίπτωση παραπομπής προσώπου που είναι ή διετέλεσε μέλος της Κυβέρνησης ή Υφυπουργός, ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου συμπαραπέμπονται και οι τυχόν συμμέτοχοι, όπως νόμος ορίζει.

    5. Αν για οποιονδήποτε άλλο λόγο, στον οποίο περιλαμβάνεται και η παραγραφή, δεν περατωθεί η διαδικασία που αφορά δίωξη κατά προσώπου που είναι ή διετέλεσε μέλος της Κυβέρνησης ή Υφυπουργός, η Βουλή μπορεί, ύστερα από αίτηση του ίδιου ή των κληρονόμων του, να συστήσει ειδική επιτροπή στην οποία μπορούν να μετέχουν και ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί για τον έλεγχο της κατηγορίας.

  5. Για το άρθρο 86 βρήκα στο facebook:
    http://www.facebook.com/topic.php?uid=79348354754&topic=9153

    και την ομάδα (όπου έγινα μέλος)
    http://www.facebook.com/group.php?gid=79348354754
    («Θέλουμε να δούμε πολιτικό στη φυλακή!»)

    …και παραθέτω ΟΛΑ όσα γράφει κάποιος Τζίμης κάτω από το πρώτο λινκ, πριν 1 χρόνο:

    Τζίμης:

    Τι λέει το νομικό πλαίσιο για την απόδοση ευθυνών σε υπουργούς; Τα κάτωθι είναι από το περιοδικό «Hellenic Nexus» (τ. 32, σελ. 35):

    Τα όσα υπάρχουν στο Άρθρο 86 του Συντάγματος και στον Νόμο 3126 καθιστούν, όπως αποδείχθηκε στη πράξη, ουσιαστικά απίθανη την ολοκλήρωση των διαδικασιών που απαιτούνται για τη δίωξη ενός Υπουργού, εξασφαλίζοντας έτσι πρακτικά την ατιμωρησία του. Αυτή η ατιμωρησία εξασφαλίζεται με 3 ασφαλιστικές -για το πολιτικό σύστημα- δικλείδες:

    1) Η πρώτη δικλείδα είναι το εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα που προβλέπεται για την παραγραφή των ποινικών ευθυνών ενός Υπουργού. Περιληπτικά: ποινικά αδικήματα που αν τα τελέσει ένας πολίτης παραγράφονται σε 20 χρόνια, στην περίπτωση που τα τελέσει ένας Υπουργός παραγράφονται σε χρονικό διάστημα από λίγους μήνες (αν έχουμε σύντομα διαδοχικές εκλογές) έως -το αργότερο- 6 χρόνια (αν υποτεθεί ότι έγιναν στο πρώτο έτος μίας κυβέρνησης που εξάντλησε την 4ετία και η επόμενη συμπλήρωσε 2 χρόνια διακυβέρνησης). Κι αυτό γιατί, για την παραγραφή των αδικημάτων που έκανε ένας Υπουργός, δεν προβλέπεται ένα ρητό χρονικό διάστημα, π.χ. 5 χρόνια, αλλά η παραγραφή συνδέεται με τη διάρκεια των εργασιών της Βουλής, καθώς στο Άρθρο 86 του Συντάγματος και στον Νόμο 3126 προβλέπεται ότι «η Βουλή μπορεί να ασκήσει την κατά την παράγραφο 1 αρμοδιότητά της (να συστήσει δηλαδή επιτροπή και να ασκήσει δίωξη ενός Υπουργού, μόνο) μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος». Η δικλείδα αυτή ουσιαστικά εξασφαλίζει την ατιμωρησία των Υπουργών μιας κυβέρνησης, στην περίπτωση που το ίδιο κόμμα κερδίσει και τις επόμενες εκλογές.

    2) Η δεύτερη δικλείδα είναι η διαδικασία που προβλέπεται για την παραπομπή ενός Υπουργού. Για την άσκηση ποινικής δίωξης απαιτείται η σχετική πρόταση να υπερψηφιστεί δύο φορές με την απόλυτη πλειοψηφία του απόλυτου αριθμού των βουλευτών. Μία φορά πρέπει να υπερψηφιστεί η σύσταση ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης και μία φορά, μετά τη σύνταξη του σχετικού πορίσματος της επιτροπής, να υπερψηφιστεί η άσκηση της ποινικής δίωξης. Η δικλείδα αυτή καθιστά σχεδόν βεβαία την παραγραφή για τα όποια αδικήματα τέλεσαν Υπουργοί κατά την τελευταία σύνοδο της προηγούμενης βουλευτικής περιόδου, ειδικά στις περιπτώσεις που το ίδιο κόμμα κερδίσει τις εκλογές.

    3) Η τρίτη -και ίσως η προκλητικότερη για το κοινό αίσθημα- δικλείδα είναι η πρόβλεψη ότι, ακόμα και αν έχουν παρακαμφθεί και οι δύο προηγούμενες δικλeίδες και έχει καταστεί δυνατό να ασκηθεί δίωξη εναντίον ενός Υπουργού, σύμφωνα με το Άρθρο 86 η οποιαδήποτε επόμενη Βουλή μπορεί οποτεδήποτε να ανακαλέσει την απόφαση της και να αναστείλει ή να σταματήσει τη δίωξη του, ανεξάρτητα από το στάδιο στο οποίο βρίσκεται αυτή. Πιο απλά αν ένας Υπουργός της ΝΔ διαπράξει σήμερα ένα αδίκημα και στις επόμενες εκλογές σχηματίσει κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ και αποφασίσει τη δίωξη του, αν στις μεθεπόμενες εκλογές κερδίσει η ΝΔ, μπορεί πάλι να αποφασίσει να σταματήσει τη δίωξη του ή να του δώσει χάρη…

    Τα όσα προαναφέρθηκαν καθιστούν φανερό ότι, στην περίπτωση των ευθυνών των Υπουργών, παραβιάζονται κατάφορα οι αρχές της ισότητας, της ισονομίας και της ισοπολιτείας που -θεωρητικά τουλάχιστον- διέπουν τη «σύγχρονη και ευνομούμενη» πολιτεία και, ουσιαστικά, αναιρούν τον πυρήνα του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ακόμα και πέραν της όποιας πολιτικής τοποθέτησης του καθενός κανείς δεν αμφιβάλλει πια ότι το υπάρχον καθεστώς για την απόδοση ευθυνών σε Υπουργούς είναι ένα «απολίθωμα παλαιοκομματικής νοοτροπίας», που δεν τιμά ούτε τη χώρα, ούτε την πολιτική μας ζωή ούτε τους ίδιους τους πολιτικούς.

    Και η σημαντικότερη ίσως πλευρά του ζητήματος είναι πως το γεγονός ότι κάποιοι μπορούν να είναι υπεράνω των νόμων έχει περάσει πλέον στον πυρήνα της πεποίθησης του λαού και την έχει δηλητηριάσει, καθορίζοντας και την προσωπική στάση του καθενός μας σε θέματα διαφάνειας και διαφθοράς…

Σχολιάστε

Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:

Λογότυπο WordPress.com

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Twitter

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Twitter. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Facebook

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Σύνδεση με %s