…εν όψει των ευρωεκλογών του 2014, η ΕΕ με τον μειωμένο προϋπολογισμό για το 2014-2020 βρήκε πόρους για να χρηματοδοτήσει μια στρατιά από ανώνυμα ‘’Trolls’’,– σωστά διαβάσατε μιαστρατιά από ανώνυμα ‘’Trolls’’(Ευρωπαίους αξιωματούχους που δρουν ανώνυμα ) – πουήδη έχουν λάβει θέσεις στα διαδικτυακά φόρουμ συζητήσεων, στο FB και στο twitter. Αποστολή τους να αντικρούουν όποιον εκφέρει αντίθετη, από την επιθυμητή, άποψη για την ΕΕ– εκείνη δηλαδή των ευρωενθουσιαστών όπως αποκαλούνται στη Γαλλία – και σε γενικότερες γραμμές για την αντιμετώπιση του αυξανόμενου ευρωσκεπτικισμού.Στη διαπίστωση ότι «η δομή της Ευρώπης είναι το πρόβλημα», που εκφράζουν ολοένα και περισσότεροι Ευρωπαίοι, τα «Euro Trolls» θα τονίζουν ότι «η απάντηση στις σημερινές προκλήσεις είναι περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη», αναφέρει σε ρεπορτάζ του ο δημοσιογράφος Bruno Waterfield της Daily Telegraph. Ο Waterfield, είχε πρόσβαση σε εμπιστευτικά έγγραφα που αναφέρονται σε μια πρωτοφανή εκστρατεία ευρωπαϊκής προπαγάνδας, πριν και κατά την διάρκεια των Ευρωεκλογών. Εξειδικευμένοι επικοινωνιολόγοι, θα είναι σε θέση να παρακολουθούν συνομιλίες και να παρεμβαίνουν άμεσα προσπαθώντας να αποδομήσουν μια άσχημη εικόνα ή εντύπωση για την ΕΕ και να προσανατολίζουν την κοινή γνώμη ουσιαστικά προς μια ευρωπαϊκή κατεύθυνση.Κάτι σαν Βig Brother. Είναι γνωστό ότι τα «Trolls» χρησιμοποιούνται στο διαδίκτυο από κυβερνήσεις σε εθνικό επίπεδο. Σε ευρωπαϊκό, όμως, είναι πρωτόγνωρο και, ενδεχομένως, επικίνδυνο από τη στιγμή που η ανωνυμία αρκετές φορές είναι συνώνυμη της παραπλάνησης κι όχι μόνο. Τα χρήματα που θα δαπανηθούν για τη μισθοδοσία των «EuroTrolls» θα είναι 2,5 εκατομμύρια ευρώ…
[…] Μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους στις 11.9.2001 καθιερώθηκε το δόγμα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», έννοιας που δεν έχει αποσαφηνιστεί νομικά και ερμηνεύεται κατά το δοκούν. […]…..___Η καθηγήτρια Eveline Lubbers μελέτησε το φαινόμενο του χαφιεδισμού στην Αγγλία και μας έδωσε ένα συγκλονιστικό βιβλίο* για το πώς λειτουργούν οι μυστικές υπηρεσίες μέσα στα κοινωνικά κινήματα. Οι περιπτώσεις που αναφέρει είναι πολλές. […]
Ο Mark Kennedy, αξιωματούχος των Μυστικών Υπηρεσιών, διείσδυσε στο Οικολογικό Κίνημα το 2003 ως Mark Stone. Έγινε ηγέτης και ταξίδεψε σε 22 χώρες μετέχοντας ενεργά σε συναντήσεις οικολογικών και αντιφασιστικών οργανώσεων. Σεξουαλικά ήταν ιδιαίτερα δραστήριος με τις ακτιβίστριες. Τον ανακάλυψαν ύστερα από 7 χρόνια. Μερικοί πράκτορες είχαν παιδιά με ακτιβίστριες και μακρόχρονες σχέσεις με παράλληλους δεσμούς…
Σημείωση 1 [Omadeon]:Βρέθηκε ολόκληρο ντοκυμαντέρμε τις «εξομολογήσεις του χαφιέ»Mark Kennedy. Αν κάνετε τον κόπο να το δείτε, λάβετε υπ’ όψη ότι τον παρουσιάζει με… υπερβολική συμπάθεια, προβάλλοντας τη συναισθηματική του πλευρά, π.χ. τις ενοχές του για τη σχέση του με μια ακτιβίστρια, την οποία εξαπατούσε επί σειρά ετών, όπως εξαπατούσε και πολλούς άλλους αθώους, τους οποίους (ταυτόχρονα) κατέδιδε. Οι πιο καυτές ερωτήσεις δεν του τέθηκαν ποτέ, π.χ. πως βλέπει τις σκοτεινές πολιτικές σκοπιμότητες που πάντα υπηρέτησε με ζήλο, χωρίς καμμία αμφισβήτηση, παρόλο που παρουσιάζει τον εαυτό του σαν… αισθηματία:
«…Μία άλλη ακτιβίστρια, η Katrina Forrest, που μετείχε ενεργά στο κίνημα για τη μη επέκταση του αεροδρομίου του Χίθροου, διαπίστωσε πως όταν επέλεγαν κάποια δραστηριότητα που δεν είχε κοινοποιηθεί, η αστυνομία βρισκόταν στον συγκεκριμένο τόπο πριν από αυτούς».
«Ένα καινούργιο μέλος ονόματι Ken Tobias αποδείχτηκε παραπάνω μαχητικός από τους άλλους σπάζοντας συστηματικά όλα τα συμφωνηθέντα. Το εξήγησαν πως έτσι ήταν η ιδιοσυγκρασία του και δεν τον υποπτεύθηκαν για χαφιέ. Αυτό που τους έβαλε ψύλλους στα αυτιά, ήταν πως πήγαινε στις συνεδριάσεις πριν αυτές αρχίσουν και επέμενε να συνεχιστούν μέχρι εξαντλήσεως. Οι αριστεροί όλου του κόσμου αργούν πάντα στις συναντήσεις τους και θέλουν να φύγουν μια ώρα γρηγορότερα. Αυτό τους έβαλε να κάνουν έρευνα και ανακάλυψαν πως ήταν αξιωματούχος των μυστικών υπηρεσιών ονόματι Toby Kendall.
Αλλά όπως το χαφιεδιλίκι είναι πάντα μια επικερδής δουλειά, δεν άργησαν να εμφανιστούν εταιρείες που κάνουν τη δουλειά της αστυνομίας με υπέρογκα κέρδη. Ήδη από το 1990, η Evelyn Le Chêne ίδρυσε μια εταιρεία με την επωνυμία: «Διεθνής Απάντηση στην Απειλή». Η δουλειά της εταιρείας ήταν να φυτεύει χαφιέδες σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσειςκαι να τους προωθεί να γίνουν επαγγελματικά στελέχη. Και όντως οκτώ πράκτορές της πήραν σημαντικές θέσεις στη Μη Κυβερνητική Οργάνωση που πάλευε για να σταματήσει το εμπόριο όπλων. Παράλληλα η Chêne δημιούργησε ένα ηλεκτρονικό αρχείο ήδη από το 1996 που περιείχε τους πλήρεις φακέλους 148.900 ανθρώπων, όχι αναγκαστικά ακτιβιστών, αλλά και απλών ανθρώπων που διαμαρτυρήθηκαν για τα μέτρα λιτότητας.
Σημείωση 3 [Omadeon]: Το site της Eveline Lubbers έχει φακελλωμένη την Evelyn Le Chêne στο άρθρο ΕΔΩ,
Αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στην Αγγλία, συμβαίνουν παντού. Τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται ποινικά αδικήματα. Και αυτό ας το πάρουμε σοβαρά. Ο γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου, Παναγιώτης Μπαλτάκος, εκφράζοντας τη θέση της φασίζουσας κυβέρνησης, δήλωσε πως δεν τον ενδιαφέρουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε οι διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας.
Άρα μένει μόνο η κτηνώδης καταστολή. Και αυτό το ζούμε όλοι.
Infiltrators & Informers is an off-shoot of the UK based ActivistSecurity.org project. Its purpose is twofold:
To provide an archive of individuals involved in protest movements who have been exposed as working for the police, security services and private security firms.
To provide advice and support to groups who are dealing with suspected infiltrators on what best practice is, from verifying their suspicions to exposing them.
Where possible the ActivistSecurity collective will attempt to verify the evidence and give supporting statements if necessary. If you have any questions, please get in touch at info{{at}}activistsecurity.org. We have pgp/gpg keys for secure communication. For a guide to this complicated issue see our pamphlet “Infiltrators, Informers & Grasses“.
Last summer I was 23, fresh out of Cambridge University and, given the increasingly apocalyptic predictions of climate-change science, in fear for the planet.
Plane Stupid is a non-violent direct action group dedicated to reducing aviation emissions and ending airport expansion. I joined up.
Toby Kendall
«Ken Tobias» appeared on the scene in July. He turned up at our meeting in a small, friendly pub off London’s Russell Square and we hit it off immediately.
I teased him about his posh accent, he teased me about my scruffy clothes.
We both had an Oxbridge education and a comfortable middle-class background.
I quoted something I’d heard – «the price of privilege is absolute integrity» – and he nodded with a look of deep understanding and absolute sincerity.
He’d been in China, apparently, which explained why he was unknown to the activist community.
Some Plane Stupid members were not so trusting. As Ken bought the drinks, a friend nudged me and muttered «cop» under her breath.
But I was taken in, at first. Admittedly, his version of activist chic resembled a well-to-do former public schoolboy’s idea of how a protester should dress: Palestinian scarf and baseball cap paired with Armani jeans and a bespoke shirt but, hey, Plane Stupid attracts all types.
However, I didn’t give Ken the benefit of the doubt for long. He was always agitating to be more involved in direct action but pretty soon it became obvious that although he urged us to take ever greater risks, he tried to stay in the background himself.
No one was more dedicated to the cause than Ken.
He was the only Plane Stupid member to turn up to every single meeting, and he was always early – in itself suspicious.
His unctuous manner began to grate as well. He was constantly flirting – or trying to – and would start every meeting with the offer of drinks for «the ladies».
He boasted about the influence he had enjoyed in the direct action group «Hands Off Iraqi Oil», implying that we were fools for not making more use of his manifest skills.
We contacted «Hands Off Iraqi Oil», and our impressions were a perfect match: the new guy who had no history in activismand had no trusted friend to vouch for him.
Ken had told us he lived in Fulham with his parents, but we couldn’t find any record of him on the electoral roll, or anywhere else for that matter.
The rugby team he claimed to play for didn’t know anything about him.
So we decided to test him. When false information we’d fed him turned up in the Press, and when UK airport security seemed suspiciously well informed about our supposed plans, we knew we were harbouring a spy.
Fortunately for us, Ken was no 007. He was more Johnny English than James Bond.
So we strung him along for a time, while keeping him at arm’s length. It was useful for us to have a channel to disseminate misinformation.
In February, a group of us protested on the roof of the House of Commons.
After three hours up there and 12 hours in a police cell, I found five messages from Ken on my voicemail.
He was whining about being left out of the action. «I just don’t understand why you won’t keep me in the loop,» he said.
So we decided the time had come to confront him.
As I was the one who knew him best, it was agreed I would meet him and ask for an explanation. Male members of the group would be hidden nearby in case he got aggressive.
Ken had been expecting a regular group meeting so as soon as he saw it was just me he knew something was up and, in possibly the only example of decent spycraft he ever showed, instantly fumbled in his pockets and professed to have lost his wallet, pre-empting my plan to ask him for ID.
I cut to the chase. «Ken, we»ve got a security breach and all the evidence suggests it’s you,»I said.
His face turned chalk white, he gulped twice and then launched into a rally of accusations.
Despite the similarities of our backgrounds he accused me of being prejudiced against him because of his class and envious of the easy life he enjoyed.
For the next 50 minutes he attacked Plane Stupid as «self-righteous Stalinist hypocrites» while maintaining that his motive for joining was simply to challenge climate change.
«Can you bring us your passport tomorrow?» I asked.
«Er, yes,» he said. «Oh, actually no. It’s at my mum’s so I won’t be able to get it for tomorrow.»
His mum lives in Fulham, he had told us. Not exactly on the other side of the world.
He ended up storming out, and that was the last time I saw him, although in a later email he complained about his «sleepless night» and insisted he had come into the group «with a pure heart wanting to make a difference».
We found out by emailing his picture to someone at his university that his real name was Toby Kendall.
[…]
We discovered he once attended a security course given by Major Jamie Lowther-Pinkerton, private secretary to Princes William and Harry.
And we found out from the careers networking website LinkedIn that he was an «analyst» for an outfit called C2i International, a » counter-intelligence» company run by former Special Forces officers.
Όπως είδατε, πληρωμένα τρολ και πράκτορες υπάρχουν παντού, σε αφθονία. Παρόλ’ αυτά, αντιστέκομαι στην παρανοϊκή πρακτορολογία και συνωμοσιολογία, διότι χειροτερεύει το ΥΠΑΡΚΤΟ πρόβλημα (των υπαρκτών πρακτόρων) λόγω του ανορθολογισμού της. Χρειάζεται πολλή προσοχή, με τετράγωνη λογική. Εξάλλου, πιθανότατα ο πιο τέλειος πράκτορας είναι κάποιος που το παίζει… πρακτορολόγος,κάποιοςπου βλέπει πράκτορες παντού. Με αυτό τον τρόπο… σχεδόν κανένας δεν τον υποψιάζεται ! 🙂
Σημείωση: Αυτή η ανάρτηση ξεκίνησε από μια επιθυμία αναδημοσίευσης δύο άρθρων (της Μαρίας Δεναξά και του Περικλή Κοροβέση) και εμπλουτίστηκε αργότερα, με πολλά στοιχεία που βρήκα στο διαδίκτυο.
Πάντως, τα καλύτερα troll υπέρ της ΕΕ είναι οι ναζιστο-σταλινικο-λενινιστές και άλλοι φαιδροί αντι-ευρωπαϊστές. Κάνουν μια χαρά την δουλειά, και το κυριότερο τσάμπα – εκτός κι αν δεν είναι τσάμπα…χμ… 🙂
Γιατί, υπάρχει κάποιος σχηματισμός άξιος εμπιστοσύνης που να δίνει μια ελπίδα για μια πορεία εκτός ευρώ (εκτός απ’ αυτόν που ετοιμάζεις εσύ – δηλώνω δημόσια ότι αν κάνεις κόμμα, θα σε ψηφίσω 🙂 )? Το ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα στο ευρώ, δεν σημαίνει ότι υπάρχει εκτός, όπως λέει άλλωστε και ο Boole – και το ποσοστό της αποχής στις εκλογές. Και με ποια λάβαρα? Με τον Τσάβες, ή με τον άλλο του Ισημερινού, δεν θυμάμαι πως τον λένε. Έλα μου ντε που «εμείς» δεν έχουμε πετρέλαια. Και για να επιμείνω στο προηγούμενό μου επιχείρημα, ναι, παρά ένα καθεστώς Στάλιν ή Χίτλερ, χίλιες φορές ΕΕ – και Σόρος, που μας στέλνει και κάνα γαλόνι πετρέλαιο – σε αντίθεση με τον Τσάβες που μας πουλάει μόνο την εικόνα του, όπως πούλαγε κάποτε η ΕΣΣΔ την εικόνα του σοσιαλισμού στη δυτική αριστερά και στον κόσμο όλο. Η ιστορική μνήμη φαίνεται ότι είναι πολύ ρηχή και η κομπίνα της εικόνας δουλεύει ακόμα. Ο Ραούλ Βάνεγκεμ στο βιβλίο του Η Επανάσταση της Καθημερινής Ζωής έχει ένα κεφάλαιο με τίτλο…»ΑΠΟΣΥΜΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ ΔΥΝΑΜΗ» [κάπως έτσι…-γιατί πάνε πολλά χρόνια που το διάβασα, ωστόσο, παρότι, όπως τα περισσότερα βιβλία «μου», βρίσκεται τώρα στην βιβλιοθήκη κάποιου φίλου, το συγκεκριμένο νόημα παρέμεινε καρφωμένο στο μυαλό μου]
Δεν ετοιμάζω κανένα… σχηματισμό (χεχε) αλλά έχω κατασταλάξει σε κάποιες ιδέες, όπως όλοι μας. Π.χ. την αυτοδιαχείριση σαν κυριότερο τρόπο οργάνωσης της παραγωγής.
Δεν μπορώ να σου βγάλω την ιδέα ότι «όλοι είναι ίδιοι και εξίσου κακοί», θέμα που έχουμε ξανασυζητήσει, άλλωστε, και δεν οδηγηθήκαμε πουθενά. Πιστεύω ότι υπάρχει πολλή αλήθεια σε έναν διανοητή που ακολουθείς κατά γράμμα, τον Moishe Postone, αλλά έχει κάνει επίσης κάποια σημαντικά λάθη, που δεν είναι του παρόντος να αναλύσω, μέχρι τουλάχιστον να μελετήσω καλύτερα το έργο του ΚΑΙ να βρω χρόνο γι’ αυτό (το δευτερεύον θέμα). Τις συνέπειες αυτών των λαθών τις εντοπίζω όμως και σε σένα, μερικές φορές. Π.χ. όταν εξισώνεις ναζισμό με λενινισμό. Ούτε καν με το σταλινισμό δεν εξισώνεται ο ναζισμός, γιατί (όπως είπε και ο Μαζάουερ πρόσφατα) «οι διαφορές τους είναι σημαντικότερες από τις ομοιότητες».
All this, is basically a waste of time.
Το μίσος σου κατά του Τσάβες έχει ξεπεράσει κάθε όριο κι είναι επίσης βαρετό να σε βγάλω από αυτό. Ο Τσάβες δεν πουλούσε «μόνο την εικόνα του», πουλούσε πετρέλαιο και τα περισσότερα κέρδη τα έδινε σε κοινωνικά έργα για εξάλειψη της φτώχειας, που ήταν πολύ σημαντικά. Υπάρχει όμως σχετικό ποστ για το θέμα του και είναι καλύτερα να βάλεις τις αντιρρήσεις σου (ή και τη… λάσπη σου) εκεί, όχι εδώ.
Με τον Βανεγκέμ και τον Γκυ Ντεμπώρ είχα ασχοληθεί εκτενώς όταν ήμουν πολύ νέος κι έχω διαβάσει όλα σχεδόν τα βιβλία τους. Η προσέγγισή τους είναι σημαντική, αλλά δεν αρκεί από μόνη της.
Mazower on the rise of Greece’s political extremes:
The far left cannot be blamed for the ascendance of Golden Dawn, British historian tells Kathimerini…
I do not think that the rise of Golden Dawn has anything to do with the far left. The causes lie elsewhere, above all in the extreme delegitimation of the entire political class through the crisis and the consequent discrediting of the achievements of the post-junta regime change… The theory of totalitarianism developed in the West during the Cold War and rested upon an equation of Nazism and Stalinism. In my view, it was and is an ideological construct which hides more than it reveals. The Third Reich and the USSR had some similarities but many differences, more profound I think than the similarities. To come to the present situation in Greece, one cannot enter into this particular topic without being aware that the current government’s recent stress on law and order seeks emphatically to assert this kind of commonality. There is an electoral strategy here of course: New Democracy obviously needs something to boost its appeal at a time when it is implementing the austerity program, and it needs something in particular that will allow it to gain at the expense of other right-wing parties and will put the left opposition at a disadvantage…
…παρά ένα καθεστώς Στάλιν ή Χίτλερ, χίλιες φορές ΕΕ – και Σόρος, που μας στέλνει και κάνα γαλόνι πετρέλαιο – σε αντίθεση με τον Τσάβες που μας πουλάει μόνο την εικόνα του
Εντελώς ΗΛΙΘΙΟ «επιχείρημα», σόρυ που το λέω, αλλά λανθασμένο από ΚΑΘΕ άποψη και ΕΝΤΕΛΩΣ αντιδραστικό.
1) ΚΑΝΕΝΑΣ (πλην Χ.Α.) δεν θέλει «καθεστώς Χίτλερ», και «καθεστώς Στάλιν» (κατά κάποιον τρόπο) ίσως θέλει μόνο το ΚΚΕ, που με 4.4% δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα γι’ αυτό.
2) Η επιλογή δεν είναι μεταξύ αυτών των δύο, είναι μεταξύ περισσότερης δημοκρατίας, άρνησης πληρωμών, κλπ. και ενός ΤΩΡΙΝΟΥ φασιστοειδούς, υποτελούς καθεστώτος που ΥΠΟΔΥΕΤΑΙ τη δημοκρατία, αθετώντας ΚΑΘΕ προεκλογική του υπόσχεση (και των 3 κομμάτων).
3) Πολλά (και φτηνότερα) γαλόνια πετρέλαιο θα μας έστελναν άλλες χώρες, εκτός ΕΕ, αν δεν είχαμε τους περιορισμούς της και διάφορες δικές της πολιτικές σκοπιμότητες.
κλπ. κλπ. κλπ.
Ειλικρινά δεν περίμενα από σένα ΤΟΣΟ μεγάλη μπούρδα…
Έχουμε τουλάχιστον ένα κοινό ότι ακολουθούμε και οι δύο κατά γράμμα έναν ακαδημαϊκό, εγώ τον Postone, εσύ τον Richard D. Wolff. Και ένα δεύτερο, ότι διαβάζαμε και οι δύο Ντεμπώρ στα νιάτα μας, τον οποίο, στους χαλεπούς καιρούς που διάγουμε, ανακάλυψαν και οι ακαδημαϊκοί. «Στους χαλεπούς καιρούς κράτα και καμιά πισινή» είναι η τελευταία μπούρδα που θα σου πω. Μπορεί στο δικό σου το μυαλό η αυτοδιαχείριση σαν κυριότερος τρόπος οργάνωσης της παραγωγής να συνδέεται με μια έξοδο από το ευρώ, αλλά γενικά η έξοδος από το ευρώ μπορεί να συνδέεται με πολλά πράγματα (και πολλά συμφέροντα – payrolls υπάρχουνε πολλά)
«There is a short chapter in Guy Debord’s Comments on the Society of the
Spectacle (1988) dedicated to General Manuel Noriega of Panama. Debord writes that Noriega is ‘a perfect representative’ of the contemporary society of the spectacle and lists several reasons: his sudden emergence on the world’s stage; the fact that he governed a country carved into existence by a foreign power out of economic and geopolitical strategies; his imperial employment and simultaneous anti-imperialist rhetoric; his international security apparatus, and his status as a player on both the legal and black markets. Noriega, writes Debord, ‘sells everything and fakes everything, in a world which does precisely the same thing.’ He is ‘a sort of statesman in a sort of state, a sort of general, a capitalist. He is the very mode of our
modern prince, and of those destined to come to power and stay there, the most able resemble him closely.’»
– από μια προσφορά του Αθέμιτα http://athemita.files.wordpress.com/2013/03/spectacular-developments-guy-debords-parapolitical-turn.pdf
Καθόλου μπούρδες δεν έχει αυτό το σχόλιό σου, που το βρίσκω άκρως εποικοδομητικό (κι ευχαριστώ κιόλας).
Σε γενικές γραμμές συμφωνώ, με μια μικρή διόρθωση της εικόνας που έχεις για τις δικές μου απόψεις.
ΔΕΝ είμαι φανατικός θιασώτης της εξόδου από το ευρώ, τώρα πια. Ημουν στο παρελθόν, όταν δεν είχα κατανοήσει σε βάθος το αδιέξοδο όπου καμμία λύση δεν είναι τέλεια. Μπορεί να συμπαθώ πολλές από τις απόψεις του Λαπαβίτσα και του Καζάκη, αλλά εξίσου συμπαθώ κι εκείνες του Βασίλη Βιλιάρδου, κ.ά. (ακόμη και τα περισσότερα του Γιάννη Βαρουφάκη, πλην των προσπαθειών του να απαλλάξει από ενοχή τον οικογενειακό του φίλο ΓΑΠ).
Μόνη της μια αλλαγή νομίσματος δεν αρκεί. Αλλά ούτε και η τυφλή παραμονή στο ευρώ είναι λύση. Και οι δύο επιλογές έχουν σοβαρά προβλήματα. Προσπάθησα να πείσω ακραίους υποστηρικτές του ενός ή του άλλου δρόμου ότι πρέπει να λύσουν τις διαφορές τους, να δουν πιο αντικειμενικά τις δυσκολίες, να λάβουν υπ’ όψη και ένα σωρό άλλα πράματα, άλλες παραμέτρους, κ.ο.κ.
Αφού ακόμη κι εγώ δεν είμαι σίγουρος, φαντάσου πόσο παράλογο είναι να απαιτούμε φανατική στήριξη του ενός ή του άλλου δρόμου από τους πολλούς.
Η πολιτική έχει πολλές διαστάσεις, κι είχε δίκιο ο Τσίπρας όταν μίλησε για «πολυδιάστατη πολιτική». Δεν έχει σε όλα δίκιο, βέβαια…
Σίγουρα μπορούμε και χωρίς αυτούς (τους ηγέτες και τους πολιτικούς), όπως είπες. Δυστυχώς όμως δεν είμαστε και πλειοψηφία. Γι’ αυτό ο εποικοδομητικός διάλογος και ο ορθολογισμός είναι χρέος μας, του ενός απέναντι στον άλλον, όπως είναι και η απλότητα και η σαφήνεια στα μηνύματα που εκπέμπουμε προς τους πολλούς και αδαείς.
Ε, εδώ συμφωνούμε απόλυτα. Διά του λόγου το αληθές να σημειώσω (διορθώνοντας κι εγώ την δική μου εικόνα) ότι ούτε εγώ είμαι φανατικός θιασώτης του Postone, ούτε κανενός. Αντιθέτως, χρησιμοποιώ κάθε εργαλείο που θεωρώ ότι προάγει μια ουσιαστική κοινωνική αλλαγή και κάτι τέτοιο οπωσδήποτε δεν είναι απλά θέμα νομίσματος (εδώ ήταν και το θέμα μου) 🙂
Στη διαπίστωση ότι «η δομή της Ευρώπης είναι το πρόβλημα», που εκφράζουν ολοένα και περισσότεροι Ευρωπαίοι, τα «Euro Trolls» θα τονίζουν ότι «η απάντηση στις σημερινές προκλήσεις είναι περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη», αναφέρει σε ρεπορτάζ του ο δημοσιογράφος Bruno Waterfield της Daily Telegraph. Ο Waterfield, είχε πρόσβαση σε εμπιστευτικά έγγραφα που αναφέρονται σε μια πρωτοφανή εκστρατεία ευρωπαϊκής προπαγάνδας, πριν και κατά την διάρκεια των Ευρωεκλογών. Εξειδικευμένοι επικοινωνιολόγοι, θα είναι σε θέση να παρακολουθούν συνομιλίες και να παρεμβαίνουν άμεσα προσπαθώντας να αποδομήσουν μια άσχημη εικόνα ή εντύπωση για την ΕΕ και να προσανατολίζουν την κοινή γνώμη ουσιαστικά προς μια ευρωπαϊκή κατεύθυνση. Κάτι σαν Βig Brother. Είναι γνωστό ότι τα «Trolls» χρησιμοποιούνται στο διαδίκτυο από κυβερνήσεις σε εθνικό επίπεδο. Σε ευρωπαϊκό, όμως, είναι πρωτόγνωρο και, ενδεχομένως, επικίνδυνο από τη στιγμή που η ανωνυμία αρκετές φορές είναι συνώνυμη της παραπλάνησης κι όχι μόνο. Τα χρήματα που θα δαπανηθούν για τη μισθοδοσία των «Euro Trolls» θα είναι 2,5 εκατομμύρια ευρώ…
[…] Μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους στις 11.9.2001 καθιερώθηκε το δόγμα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», έννοιας που δεν έχει αποσαφηνιστεί νομικά και ερμηνεύεται κατά το δοκούν. […]…..___Η καθηγήτρια Eveline Lubbers μελέτησε το φαινόμενο του χαφιεδισμού στην Αγγλία και μας έδωσε ένα συγκλονιστικό βιβλίο* για το πώς λειτουργούν οι μυστικές υπηρεσίες μέσα στα κοινωνικά κινήματα. Οι περιπτώσεις που αναφέρει είναι πολλές. […] Αλλά όπως το χαφιεδιλίκι είναι πάντα μια επικερδής δουλειά, δεν άργησαν να εμφανιστούν εταιρείες που κάνουν τη δουλειά της αστυνομίας με υπέρογκα κέρδη. Ήδη από το 1990, η Evelyn Le Chêne ίδρυσε μια εταιρεία με την επωνυμία: «Διεθνής Απάντηση στην Απειλή». Η δουλειά της εταιρείας ήταν να φυτεύει χαφιέδες σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και να τους προωθεί να γίνουν επαγγελματικά στελέχη. Και όντως οκτώ πράκτορές της πήραν σημαντικές θέσεις στη Μη Κυβερνητική Οργάνωση που πάλευε για να σταματήσει το εμπόριο όπλων. Παράλληλα η Chêne δημιούργησε ένα ηλεκτρονικό αρχείο ήδη από το 1996 που περιείχε τους πλήρεις φακέλους 148.900 ανθρώπων, όχι αναγκαστικά ακτιβιστών, αλλά και απλών ανθρώπων που διαμαρτυρήθηκαν για τα μέτρα λιτότητας.
OMADEON 
Πάντως, τα καλύτερα troll υπέρ της ΕΕ είναι οι ναζιστο-σταλινικο-λενινιστές και άλλοι φαιδροί αντι-ευρωπαϊστές. Κάνουν μια χαρά την δουλειά, και το κυριότερο τσάμπα – εκτός κι αν δεν είναι τσάμπα…χμ… 🙂
Πάει… το ξεχύλωσες εδώ πέρα, το τσουβάλιασμα.
Δε λέω, είμαι κατά ΚΑΙ του ναζισμού
ΚΑΙ του σταλινισμού, αλλά…
Γιατί, υπάρχει κάποιος σχηματισμός άξιος εμπιστοσύνης που να δίνει μια ελπίδα για μια πορεία εκτός ευρώ (εκτός απ’ αυτόν που ετοιμάζεις εσύ – δηλώνω δημόσια ότι αν κάνεις κόμμα, θα σε ψηφίσω 🙂 )? Το ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα στο ευρώ, δεν σημαίνει ότι υπάρχει εκτός, όπως λέει άλλωστε και ο Boole – και το ποσοστό της αποχής στις εκλογές. Και με ποια λάβαρα? Με τον Τσάβες, ή με τον άλλο του Ισημερινού, δεν θυμάμαι πως τον λένε. Έλα μου ντε που «εμείς» δεν έχουμε πετρέλαια. Και για να επιμείνω στο προηγούμενό μου επιχείρημα, ναι, παρά ένα καθεστώς Στάλιν ή Χίτλερ, χίλιες φορές ΕΕ – και Σόρος, που μας στέλνει και κάνα γαλόνι πετρέλαιο – σε αντίθεση με τον Τσάβες που μας πουλάει μόνο την εικόνα του, όπως πούλαγε κάποτε η ΕΣΣΔ την εικόνα του σοσιαλισμού στη δυτική αριστερά και στον κόσμο όλο. Η ιστορική μνήμη φαίνεται ότι είναι πολύ ρηχή και η κομπίνα της εικόνας δουλεύει ακόμα. Ο Ραούλ Βάνεγκεμ στο βιβλίο του Η Επανάσταση της Καθημερινής Ζωής έχει ένα κεφάλαιο με τίτλο…»ΑΠΟΣΥΜΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ ΔΥΝΑΜΗ» [κάπως έτσι…-γιατί πάνε πολλά χρόνια που το διάβασα, ωστόσο, παρότι, όπως τα περισσότερα βιβλία «μου», βρίσκεται τώρα στην βιβλιοθήκη κάποιου φίλου, το συγκεκριμένο νόημα παρέμεινε καρφωμένο στο μυαλό μου]
Καλημέρα…
Δεν ετοιμάζω κανένα… σχηματισμό (χεχε) αλλά έχω κατασταλάξει σε κάποιες ιδέες, όπως όλοι μας. Π.χ. την αυτοδιαχείριση σαν κυριότερο τρόπο οργάνωσης της παραγωγής.
Δεν μπορώ να σου βγάλω την ιδέα ότι «όλοι είναι ίδιοι και εξίσου κακοί», θέμα που έχουμε ξανασυζητήσει, άλλωστε, και δεν οδηγηθήκαμε πουθενά. Πιστεύω ότι υπάρχει πολλή αλήθεια σε έναν διανοητή που ακολουθείς κατά γράμμα, τον Moishe Postone, αλλά έχει κάνει επίσης κάποια σημαντικά λάθη, που δεν είναι του παρόντος να αναλύσω, μέχρι τουλάχιστον να μελετήσω καλύτερα το έργο του ΚΑΙ να βρω χρόνο γι’ αυτό (το δευτερεύον θέμα). Τις συνέπειες αυτών των λαθών τις εντοπίζω όμως και σε σένα, μερικές φορές. Π.χ. όταν εξισώνεις ναζισμό με λενινισμό. Ούτε καν με το σταλινισμό δεν εξισώνεται ο ναζισμός, γιατί (όπως είπε και ο Μαζάουερ πρόσφατα) «οι διαφορές τους είναι σημαντικότερες από τις ομοιότητες».
All this, is basically a waste of time.
Το μίσος σου κατά του Τσάβες έχει ξεπεράσει κάθε όριο κι είναι επίσης βαρετό να σε βγάλω από αυτό. Ο Τσάβες δεν πουλούσε «μόνο την εικόνα του», πουλούσε πετρέλαιο και τα περισσότερα κέρδη τα έδινε σε κοινωνικά έργα για εξάλειψη της φτώχειας, που ήταν πολύ σημαντικά. Υπάρχει όμως σχετικό ποστ για το θέμα του και είναι καλύτερα να βάλεις τις αντιρρήσεις σου (ή και τη… λάσπη σου) εκεί, όχι εδώ.
https://omadeon.wordpress.com/2013/01/02/the-achievements-of-hugo-chavez/
Συνήθως έχω ελάχιστο χρόνο να απαντώ σε σχόλια, όμως.
Με τον Βανεγκέμ και τον Γκυ Ντεμπώρ είχα ασχοληθεί εκτενώς όταν ήμουν πολύ νέος κι έχω διαβάσει όλα σχεδόν τα βιβλία τους. Η προσέγγισή τους είναι σημαντική, αλλά δεν αρκεί από μόνη της.
http://www.ekathimerini.com/4dcgi/_w_articles_wsite4_1_08/02/2013_482566
Mazower on the rise of Greece’s political extremes:
Υ.Γ.
Εντελώς ΗΛΙΘΙΟ «επιχείρημα», σόρυ που το λέω, αλλά λανθασμένο από ΚΑΘΕ άποψη και ΕΝΤΕΛΩΣ αντιδραστικό.
1) ΚΑΝΕΝΑΣ (πλην Χ.Α.) δεν θέλει «καθεστώς Χίτλερ», και «καθεστώς Στάλιν» (κατά κάποιον τρόπο) ίσως θέλει μόνο το ΚΚΕ, που με 4.4% δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα γι’ αυτό.
2) Η επιλογή δεν είναι μεταξύ αυτών των δύο, είναι μεταξύ περισσότερης δημοκρατίας, άρνησης πληρωμών, κλπ. και ενός ΤΩΡΙΝΟΥ φασιστοειδούς, υποτελούς καθεστώτος που ΥΠΟΔΥΕΤΑΙ τη δημοκρατία, αθετώντας ΚΑΘΕ προεκλογική του υπόσχεση (και των 3 κομμάτων).
3) Πολλά (και φτηνότερα) γαλόνια πετρέλαιο θα μας έστελναν άλλες χώρες, εκτός ΕΕ, αν δεν είχαμε τους περιορισμούς της και διάφορες δικές της πολιτικές σκοπιμότητες.
κλπ. κλπ. κλπ.
Ειλικρινά δεν περίμενα από σένα ΤΟΣΟ μεγάλη μπούρδα…
Έχουμε τουλάχιστον ένα κοινό ότι ακολουθούμε και οι δύο κατά γράμμα έναν ακαδημαϊκό, εγώ τον Postone, εσύ τον Richard D. Wolff. Και ένα δεύτερο, ότι διαβάζαμε και οι δύο Ντεμπώρ στα νιάτα μας, τον οποίο, στους χαλεπούς καιρούς που διάγουμε, ανακάλυψαν και οι ακαδημαϊκοί. «Στους χαλεπούς καιρούς κράτα και καμιά πισινή» είναι η τελευταία μπούρδα που θα σου πω. Μπορεί στο δικό σου το μυαλό η αυτοδιαχείριση σαν κυριότερος τρόπος οργάνωσης της παραγωγής να συνδέεται με μια έξοδο από το ευρώ, αλλά γενικά η έξοδος από το ευρώ μπορεί να συνδέεται με πολλά πράγματα (και πολλά συμφέροντα – payrolls υπάρχουνε πολλά)
«There is a short chapter in Guy Debord’s Comments on the Society of the
Spectacle (1988) dedicated to General Manuel Noriega of Panama. Debord writes that Noriega is ‘a perfect representative’ of the contemporary society of the spectacle and lists several reasons: his sudden emergence on the world’s stage; the fact that he governed a country carved into existence by a foreign power out of economic and geopolitical strategies; his imperial employment and simultaneous anti-imperialist rhetoric; his international security apparatus, and his status as a player on both the legal and black markets. Noriega, writes Debord, ‘sells everything and fakes everything, in a world which does precisely the same thing.’ He is ‘a sort of statesman in a sort of state, a sort of general, a capitalist. He is the very mode of our
modern prince, and of those destined to come to power and stay there, the most able resemble him closely.’»
– από μια προσφορά του Αθέμιτα http://athemita.files.wordpress.com/2013/03/spectacular-developments-guy-debords-parapolitical-turn.pdf
Καθόλου μπούρδες δεν έχει αυτό το σχόλιό σου, που το βρίσκω άκρως εποικοδομητικό (κι ευχαριστώ κιόλας).
Σε γενικές γραμμές συμφωνώ, με μια μικρή διόρθωση της εικόνας που έχεις για τις δικές μου απόψεις.
ΔΕΝ είμαι φανατικός θιασώτης της εξόδου από το ευρώ, τώρα πια. Ημουν στο παρελθόν, όταν δεν είχα κατανοήσει σε βάθος το αδιέξοδο όπου καμμία λύση δεν είναι τέλεια. Μπορεί να συμπαθώ πολλές από τις απόψεις του Λαπαβίτσα και του Καζάκη, αλλά εξίσου συμπαθώ κι εκείνες του Βασίλη Βιλιάρδου, κ.ά. (ακόμη και τα περισσότερα του Γιάννη Βαρουφάκη, πλην των προσπαθειών του να απαλλάξει από ενοχή τον οικογενειακό του φίλο ΓΑΠ).
Μόνη της μια αλλαγή νομίσματος δεν αρκεί. Αλλά ούτε και η τυφλή παραμονή στο ευρώ είναι λύση. Και οι δύο επιλογές έχουν σοβαρά προβλήματα. Προσπάθησα να πείσω ακραίους υποστηρικτές του ενός ή του άλλου δρόμου ότι πρέπει να λύσουν τις διαφορές τους, να δουν πιο αντικειμενικά τις δυσκολίες, να λάβουν υπ’ όψη και ένα σωρό άλλα πράματα, άλλες παραμέτρους, κ.ο.κ.
Αφού ακόμη κι εγώ δεν είμαι σίγουρος, φαντάσου πόσο παράλογο είναι να απαιτούμε φανατική στήριξη του ενός ή του άλλου δρόμου από τους πολλούς.
Η πολιτική έχει πολλές διαστάσεις, κι είχε δίκιο ο Τσίπρας όταν μίλησε για «πολυδιάστατη πολιτική». Δεν έχει σε όλα δίκιο, βέβαια…
Σίγουρα μπορούμε και χωρίς αυτούς (τους ηγέτες και τους πολιτικούς), όπως είπες. Δυστυχώς όμως δεν είμαστε και πλειοψηφία. Γι’ αυτό ο εποικοδομητικός διάλογος και ο ορθολογισμός είναι χρέος μας, του ενός απέναντι στον άλλον, όπως είναι και η απλότητα και η σαφήνεια στα μηνύματα που εκπέμπουμε προς τους πολλούς και αδαείς.
Ε, εδώ συμφωνούμε απόλυτα. Διά του λόγου το αληθές να σημειώσω (διορθώνοντας κι εγώ την δική μου εικόνα) ότι ούτε εγώ είμαι φανατικός θιασώτης του Postone, ούτε κανενός. Αντιθέτως, χρησιμοποιώ κάθε εργαλείο που θεωρώ ότι προάγει μια ουσιαστική κοινωνική αλλαγή και κάτι τέτοιο οπωσδήποτε δεν είναι απλά θέμα νομίσματος (εδώ ήταν και το θέμα μου) 🙂
[…] Εταιρείες χαφιέδων (του Περικλή Κοροβέση) και η ‘στρατ… 12/03/2013 […]