Αναδημοσιεύω αυτό το πολύ σημαντικό πρόσφατο άρθρο του αναλυτή κ. Βασίλη Βιλιάρδου λόγω της κατεπείγουσας επικαιρότητάς του, για να διαδοθεί και μέσω του δικού μου blog, σε διαφορετικό είδος κοινού από εκείνο που παρακολουθεί το site analyst.gr (του κ. Βιλιάρδου).
Το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε και στην πηγή, δηλαδή:
(πρώτη σελίδα) http://www.analyst.gr/2015/03/07/ptoxefsi-entos-tou-evro/
(2η σελίδα) http://www.analyst.gr/2015/03/07/ptoxefsi-entos-tou-evro/2/
(3η σελίδα) http://www.analyst.gr/2015/03/07/ptoxefsi-entos-tou-evro/3/
Το παρόν άρθρο γίνεται άκρως σημαντικό αυτές τις μέρες, όταν πολύς κόσμος συγχέει με GREXIT κάθε ρήξη-με-την-ΕΕ. Αυτή η σύγχιση (ή εξίσωση) δεν ισχύει, όπως κατάδειξε ο κ. Βιλιάρδος (και ανάπτυξε περαιτέρω στο άλλο πρόσφατο άρθρο του «Διαπραγμάτευση ώρα μηδέν»).
Ένας λόγος που αναπαρήγαγα εδώ το άρθρο, είναι για να διαδοθεί, να διαβαστεί ΚΑΙ από ανθρώπους που κανονικά δεν θα διάβαζαν το πρωτότυπο (π.χ. λόγω προκατάληψης). Ενας δεύτερος λόγος είναι για να διαβαστεί ολόκληρο, όχι σε 3 τμήματα όπως είναι στην πηγή. Κι ένας τρίτος λόγος είναι για να μπορέσει να γίνει και θέμα συζήτησης, αν το θέλετε (αφού στην πηγή δεν επιτρέπονται σχόλια, ούτε καν επιτρέπονται… παραθέσεις αποσπασμάτων του άρθρου!!!) Αν εσείς, τώρα… όπως και εγώ (παρόλ’ αυτά) θεωρήσετε αυτό το άρθρο άκρως σημαντικό. παρακαλείστε να διαβάσετε κι άλλα άρθρα στο site analyst.gr. ΔΕΝ θέλω να στερήσω το εξαιρετικό αυτό site από… δικό του traffic!
Σε ένα μόνο θέμα… διαφωνώ με τον συγγραφέα. Στην ιδιότυπη πολιτική δημοσιεύσεών του, που απαγορεύει (ακόμη και) παραθέσεις αποσπασμάτων (που υλοποίησε και πρακτικά από τεχνική άποψη… απο-ενεργοποιώντας τα κουμπιά για copy-paste με ειδικό κώδικα javascript, τον οποίο… παράκαμψα). Αγαπητέ κ. Βιλιάρδο, εδώ είναι… διαδίκτυο, όχι παίξε-γέλασε! Είμαι βετεράνος στο διαδίκτυο. Και έχει η διαδικτυακή κοινότητα τα δικά της ήθη και έθιμα, που οφείλουμε να σεβαστούμε. Εν προκειμένω, εφόσον το άρθρο σας είναι δημόσιο (όχι ιδιωτικό ή συνδρομητικό) εξ ορισμού διατίθεται και για αναπαραγωγή με την απλή προϋπόθεση αναφοράς πηγής με σύνδεσμο στο πρωτότυπο.
Ακολουθεί το άρθρο:
Πτώχευση εντός του ευρώ (Βασίλης Βιλιάρδος)
Η κυβέρνηση οφείλει να διατηρήσει την ηρεμία της, χωρίς να χάσει την αποφασιστικότητα της – επειδή μπορεί να τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, διαγράφοντας ένα μέρος του χρέους, χωρίς να διακινδυνεύσει την έξοδο από την Ευρωζώνη
.
«Η Γερμανία, η οποία προσπαθεί να μας προβάλλει ως ενόχους για τη χρεοκοπία της χώρας μας, ενώ μας αρνείται μία διαγραφή που προσφέρθηκε στην ίδια το 1953, παρά το ότι είχε «αιματοκυλίσει» ολόκληρη την Ευρώπη, ξεχνάει πως χρεοκόπησε τέσσερις φορές στην πρόσφατη ιστορία της – παραμένοντας σε κατάσταση αδυναμίας εξυπηρέτησης των υποχρεώσεων της, χρεοκοπημένη δηλαδή, από το 1800 μέχρι σήμερα, πάνω από 26 χρόνια.
Περαιτέρω, με δεδομένη την κατακόρυφη αύξηση των συνολικών χρεών στον πλανήτη (άρθρο), το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι φυσικά η Ελλάδα – όπως επίσης ισχυρίζεται η Γερμανία, εκμεταλλευόμενη τις αδυναμίες της πολιτικής μας ηγεσίας, τα τελευταία χρόνια. Το πρόβλημα είναι κατά πολύ μεγαλύτερο, ενώ απλά κρύβεται πίσω από την Ελλάδα – η οποία τοποθετείται κάθε φορά σκόπιμα στο μάτι του κυκλώνα.
Αργά ή γρήγορα όμως, το γεγονός της τεράστιας υπερχρέωσης του πλανήτη θα βγει στην επιφάνεια, σε όλο το τρομακτικό μέγεθος του – οδηγώντας πολλές χώρες στη χρεοκοπία, καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα στα όρια του. Το ενδεχόμενο αυτό είναι ένας ακόμη λόγος, για να παραμείνει σταθερή η κυβέρνηση στη διαγραφή χρέους – χωρίς την οποία είναι αδύνατη η έξοδος της Ελλάδας από την κρίση, πόσο μάλλον η αντιμετώπιση του κραχ που φαίνεται ήδη «δια γυμνού οφθαλμού» στον ορίζοντα.
Είναι υποχρεωμένη λοιπόν να ρισκάρει τη χρεοκοπία, παραμένοντας εντός του ευρώ, αφού η μοναδική εναλλακτική λύση που προσφέρεται στην Ελλάδα είναι ο αργός θάνατος – μία κατάσταση που ασφαλώς θα ήταν εξαιρετικά επώδυνη για την πατρίδα μας, καθώς επίσης για όλους εμάς, αλλά η μοναδική δυνατότητα για να αποφευχθεί η οριστική καταδίκη μας σε ένα άβουλο, λεηλατημένο και εξαθλιωμένο προτεκτοράτο της Γερμανίας ή/και του ΔΝΤ.
Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα έχει επί πλέον το ηθικό έρεισμα να απαιτήσει τη διαγραφή του χρέους της, αφού έχει υποβληθεί σε μία αιματηρή εγχείρηση που διήρκεσε πέντε ολόκληρα χρόνια, χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανένας – επειδή οι Έλληνες γνώριζαν τις δικές τους ευθύνες.
Η εγχείρηση όμως απέτυχε με ευθύνη των χειρουργών, ο ασθενής βρίσκεται σε κώμα, ενώ ακόμη και ο «δόκτορας του σοκ» αναγνωρίζει το δικαίωμα της Ελλάδας στη διαγραφή του χρέους – γεγονός που σημαίνει πως είναι υποχρεωμένοι οι δανειστές της να το καταλάβουν, ιδίως δε οι Πολίτες των χωρών τους».
.
Ανάλυση
Η τρίτη κατά σειρά χρεοκοπία της Ελλάδας φαίνεται αναπόφευκτη – η πρώτη ήταν το 2010, όταν οδηγήθηκε σκόπιμα στο ΔΝΤ, μετά την αδυναμία της να εξυπηρετήσει τις εξωτερικές της υποχρεώσεις, ενώ η δεύτερη το 2011, με τον εξαναγκασμό της στο PSI. Η αιτία είναι η μη δυνατότητα της να πληρώσει τα χρέη της του επομένου χρονικού διαστήματος – ενώ είναι οριστικά εκτός αγορών, μετά τον Οκτώβρη του 2014, με ευθύνη της ΕΚΤ.
Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από το ότι, εάν η κεντρική τράπεζα ήθελε πράγματι να διευκολύνει την Ελλάδα, όσον αφορά την πρόσβαση της στις χρηματαγορές, θα μπορούσε τότε να ανακοινώσει πως θα αγοράζει όλα της τα ομόλογα, από τη δευτερογενή αγορά – οπότε τα επιτόκια δανεισμού της χώρας μας θα ήταν αντίστοιχα των άλλων χωρών της Ευρωζώνης.
Περαιτέρω, ακόμη και να καταφέρει η Ελλάδα να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της έως τον Ιούνιο του 2015, λεηλατώντας τα ασφαλιστικά της ταμεία, καθώς επίσης τους δημοσίους οργανισμούς, παράλληλα με την λήψη μέρους των τελευταίων δόσεων του δανείου της από την Τρόικα, το πρόβλημα θα συνεχίσει να υπάρχει – με δεδομένες τις υποχρεώσεις της για το χρονικό διάστημα 2015 έως 2018, οι οποίες υπολογίζονται στα 61 δις €, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται τυχόν ελλείμματα ή τα δάνεια των τραπεζών της από την ΕΚΤ (ELA, ομόλογα), τα οποία ξεπερνούν τα 100 δις €.
Φυσικά θα μπορούσε να υπάρξει μία νέα δανειακή σύμβαση και ένα νέο μνημόνιο, το οποίο να καλύπτει αυτά τα 61 δις € – εναλλακτικά να διευκολυνθεί η πρόσβαση της Ελλάδας στις αγορές, από την ΕΚΤ. Εν τούτοις, κατά τον οικονομικό κανόνα, σύμφωνα με τον οποίο μία χώρα, όπως και μία επιχείρηση, δεν πρέπει να δανείζεται εάν είναι ήδη υπερχρεωμένη, προτού διακανονίσει τα παλαιά χρέη της (διαγραφή, αναδιάρθρωση κλπ), έχουμε την άποψη πως είναι μεγάλο λάθος να καθυστερείται η χρεοκοπία.
Επίσης, πως ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος της Ελλάδας, από πολλές διαφορετικές πλευρές – εκροές καταθέσεων, μείωση της ρευστότητας στο εσωτερικό, εξάντληση των χρηματικών αποθεμάτων της χώρας, προετοιμασία της Ευρωζώνης, φορολογικές επιδρομές που θα αποδυναμώσουν εντελώς τον ιδιωτικό τομέα, συνέχεια της κατάρρευσης των τιμών των παγίων περιουσιακών στοιχείων κοκ.
Αν και έχουμε λοιπόν αναφερθεί ξανά στο θέμα (άρθρο), θεωρούμε σκόπιμη την περαιτέρω εξέταση του – ειδικά επειδή διαπιστώσαμε πως ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων πιστεύει λανθασμένα ότι, η χρεοκοπία είναι συνώνυμη με την έξοδο από το ευρώ (ανάλυση).
Η αριστερά δε, με μία απίστευτη ηττοπάθεια, θεωρεί ως αναπόφευκτη την άνευ όρων υποταγή της κυβέρνησης στη Γερμανία, επειδή θέλει να διατηρήσει η Ελλάδα ως νόμισμα της το ευρώ – χωρίς όμως να εξετάζει τις εναλλακτικές δυνατότητες παραμονής στην Ευρωζώνη. Στα πλαίσια αυτά τα εξής:
Μία τέτοια διαδικασία, με αποφασισμένους νομικούς κανόνες, δεν υπάρχει – ενώ εντός της Ευρωζώνης λείπουν τόσο οι προϋποθέσεις, το νομικό πλαίσιο δηλαδή, όσο και η εμπειρία. Μέχρι σήμερα δεν υπήρξε κάτι ανάλογο, ενώ δεν προβλέπεται από τις ευρωπαϊκές συμβάσεις – οπότε θα έπρεπε να συμφωνήσουν οι κυβερνήσεις των κρατών μελών, όσον αφορά τους κανόνες που θα διέπουν μία τέτοια διαδικασία (κάτι που μάλλον έχει ήδη προετοιμάσει η Γερμανία και ίσως πρέπει να το αποφύγουμε).
Σε γενικές γραμμές τώρα, μία πτώχευση λειτουργεί με το ίδιο πάντοτε σχήμα: Ο οφειλέτης, αυτός που χρωστάει χρήματα δηλαδή, από μία ορισμένη χρονική στιγμή και μετά δεν μπορεί να εκπληρώσει τις χρηματοπιστωτικές του υποχρεώσεις – θεωρούμενος ως εκ τούτου αφερέγγυος. Στη συνέχεια οι πιστωτές του, αυτοί που του έχουν δανείσει χρήματα, προσπαθούν να εισπράξουν τις απαιτήσεις τους με κάθε τρόπο – ή δυνατόν εξ ολοκλήρου.
Στον ιδιωτικό τομέα, σε μία τέτοια περίπτωση, υπεισέρχεται στη διαδικασία ο σύνδικος πτώχευσης – σκοπός του οποίου είναι είτε να επαναφέρει τη φερεγγυότητα του οφειλέτη, «εξυγιαίνοντας» τον, είτε να διακανονίσει τις απαιτήσεις των δανειστών. Ελεγχόμενα όμως, με τάξη δηλαδή, εκποιώντας τα περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη – μοιράζοντας τα έσοδα δίκαια στους δανειστές του και κλείνοντας την επιχείρηση.
Επειδή όμως μία χώρα δεν είναι επιχείρηση, οπότε δεν μπορεί να υποχρεωθεί στην εκποίηση των περιουσιακών της στοιχείων, ούτε να κλείσει, ο στόχος της ελεγχόμενης χρεοκοπίας της δεν είναι άλλος, από την επαναφορά της φερεγγυότητας της – με τη βοήθεια της εξυγίανσης της οικονομίας της.
Μεταξύ άλλων με την ονομαστική διαγραφή του δημοσίου χρέους της, όπου οι δανειστές της οφείλουν να χάσουν (αποσβέσουν) εκείνο το μέρος των απαιτήσεων τους, το οποίο είναι αδύνατον να αποπληρωθεί – έτσι ώστε το εναπομένον χρέος να είναι βιώσιμο, χωρίς να κινδυνεύει η χώρα να χρεοκοπήσει ξανά (κάτι που προφανώς δεν συνέβη με την Ελλάδα το 2011, αφού την οδήγησε στο γκρεμό)..
Η χρεοκοπία της Ελλάδας
Με τον ίδιο τρόπο, όπως δηλαδή συνηθίζεται όταν πτωχεύει μία επιχείρηση, η Ελλάδα θα έπρεπε να καθίσει μαζί με τους δανειστές της σήμερα, έτσι ώστε να βρεθεί ένας τρόπος ανάκτησης της φερεγγυότητας της. Επομένως με τα κράτη της Ευρωζώνης, με το EFSF, με την ΕΚΤ, με το ΔΝΤ, καθώς επίσης με τους ιδιώτες επενδυτές – οι οποίοι φαίνονται στο γράφημα που ακολουθεί, με πηγή την ΕΛΣΤΑΤ, το ΔΝΤ, την Κομισιόν και το Υπουργείο Οικονομικών..
.
Περαιτέρω, επειδή στην περίπτωση της χρεοκοπίας ενός κράτους δεν υπάρχει ο θεσμός του συνδίκου πτώχευσης, ο συνομιλητής των δανειστών είναι υποχρεωτικά ο ίδιος ο «διευθυντής της επιχείρησης» – η κυβέρνηση δηλαδή. Στόχος της είναι προφανώς να μειώσει όσο περισσότερο μπορεί τις απαιτήσεις των δανειστών – ενώ η θέση της είναι πολύ πιο ισχυρή, σε σχέση με μία επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα, αφού ένα κυρίαρχο κράτος πληρώνει μόνο αυτά που πιστεύει το ίδιο ότι μπορεί και πρέπει να πληρώσει.
Οι κατασχέσεις, όπως στην περίπτωση των ιδιωτών, αποκλείονται σε μεγάλη έκταση – ενώ η βασική φροντίδα της κυβέρνησης της χώρας πρέπει να είναι η εξασφάλιση της μελλοντικής της χρηματοδότησης από τις αγορές.
Στα πλαίσια αυτά, θα πρέπει να επιτύχει αφενός μεν τη μείωση του δημοσίου χρέους της χώρας της σε επίπεδα που θα εξασφαλίζουν την εμπιστοσύνη των αγορών, όσον αφορά τη μελλοντική φερεγγυότητα της (80-90% του ΑΕΠ), αφετέρου την έγκαιρη εξυπηρέτηση των υφισταμένων δανειστών της, μετά τη διαγραφή και το διακανονισμό – έτσι ώστε να οικοδομηθούν στο μέλλον σωστές σχέσεις μαζί τους.
.
Τα αποτελέσματα της χρεοκοπίας για την Ελλάδα
Όταν ένα κράτος χρεοκοπεί (ανάλυση), ενδεχομένως χωρίς τη συμφωνία των δανειστών του, όταν προβαίνει σε μονομερή στάση πληρωμών καλύτερα, για να μπορέσει να διαπραγματευθεί τη διαγραφή και το διακανονισμό των υπολοίπων χρεών με τους πιστωτές του, τότε ένα μεγάλο μέρος της οικονομίας του ακινητοποιείται – ενώ αποκόπτεται από τις διεθνείς χρηματαγορές, με αποτέλεσμα να μην μπορεί πλέον να δανείζεται (κάτι που ήδη συμβαίνει στην Ελλάδα).
Είναι υποχρεωμένο λοιπόν να καλύπτει τις υποχρεώσεις του (μισθούς, συντάξεις κλπ.) με δικά του μέσα – από τα δημόσια έσοδα του, τα οποία συνήθως μειώνονται, σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν.
Για τις ελληνικές τράπεζες όμως τα αποτελέσματα θα ήταν καταστροφικά – αφού έχουν δανείσει την κυβέρνηση, αγοράζοντας ομόλογα ή έντοκα γραμμάτια, τα οποία χάνουν πλέον εντελώς την αξία τους. Επομένως, οι τράπεζες θα κατέρρεαν, επειδή αφενός μεν θα έχαναν τα χρήματα τους, αφετέρου δεν θα μπορούσαν να αναχρηματοδοτηθούν ούτε από το εσωτερικό, ούτε από το εξωτερικό – ενώ η Τράπεζα της Ελλάδας θα έχανε τα χρήματα της από τον ELA, τα οποία της οφείλουν οι τράπεζες (περί τα 70 δις €).
Εδώ τα πράγματα είναι αρκετά περίπλοκα, επειδή η κεντρική τράπεζα ανήκει μόνο κατά 6% στο κράτος, το οποίο οφείλει να αναλάβει την κάλυψη των ζημιών της, ενώ (η ΤτΕ) συμμετέχει στο ευρωπαϊκό σύστημα – τον επόμενο υπεύθυνο δηλαδή για την αύξηση των κεφαλαίων της.
Εάν όμως η Ελλάδα χρεοκοπούσε εντός της Ευρωζώνης, κάτι που όπως αναφέραμε δεν μπορεί να της το απαγορεύσει κανείς, ενώ δεν επιτρέπεται από τις συμφωνίες να υποχρεωθεί στην έξοδο από το ευρώ, το κράτος θα έπρεπε να παγώσει τις καταθέσεις στις τράπεζες (με την επιβολή ορίων στις αναλήψεις) – να απαγορεύσει την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, καθώς επίσης να προστατεύσει τα περιουσιακά τους στοιχεία από τους πιστωτές τους, συμπεριλαμβανομένης της ΕΚΤ.
Ενδεχομένως δε να μεταφέρει τη συνολική διασυνοριακή διαδικασία πληρωμών σε άλλες τράπεζες, έτσι ώστε τα χρήματα να μην κινδυνεύουν από κατασχέσεις – όπως, για παράδειγμα, σε ρωσικές ή κινεζικές. Με τον τρόπο αυτό θα εξασφαλιζόταν οι εισαγωγές ενέργειας, φαρμάκων κλπ., χωρίς ιδιαίτερα μεγάλα προβλήματα – αφού το ευρώ, σε αντίθεση με τυχόν υιοθέτηση της δραχμής, δεν θα υποτιμάται, ενώ είναι αποδεκτό στις διεθνείς συναλλαγές.
Εντός των ελληνικών συνόρων τότε η συναλλαγές με ευρώ θα συνέχιζαν, χωρίς κανένα πρόβλημα – αφού η ποσότητα χρημάτων σε ευρώ θα υπήρχε, οι τράπεζες δεν θα χρειάζονταν έκτακτη ρευστότητα από την ΕΚΤ, επειδή δεν θα υπέφεραν από εκροές χρημάτων όπως σήμερα (αυτός είναι ουσιαστικά ο λόγος που χρειάζονται οι τράπεζες την ΕΚΤ – για να αναπληρώνει δηλαδή τις εκροές τους) και το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν θα χρεοκοπούσε.
Εάν χρειαζόταν μεγαλύτερη ρευστότητα από τη σημερινή, λόγω ίσως της κατάρρευσης της τους δύο προηγούμενους μήνες (γράφημα), τότε θα μπορούσε να υιοθετηθεί ένα παράλληλο νόμισμα, για ποσά της τάξης των 15-20 δις €, συνδεδεμένο με το ευρώ.
.
.
Εάν όμως οι ευρωπαϊκές συμβάσεις πράγματι δεν επιτρέπουν το παράλληλο νόμισμα, χωρίς προηγούμενη συμφωνία με την ΕΚΤ ή εάν θεωρηθεί πολύπλοκο, τότε το κράτος θα μπορούσε να πληρώνει πολύ απλά ένα μέρος των υποχρεώσεων του με μεταχρονολογημένες επιταγές.
Με τον τρόπο αυτό θα δημιουργούταν μία «δευτερογενής αγορά», για τις υφιστάμενες μεταχρονολογημένες επιταγές του κράτους σε ευρώ – κάτι που είναι γνωστό στην Ελλάδα, στην οποία οι μεταχρονολογημένες επιταγές έχουν κατά καιρούς ξεπεράσει τα 300 δις €. Ας μην ξεχνάμε πως οι επιταγές αυτές ήταν και είναι τύπωμα χρημάτων, το οποίο δεν μπορεί να απαγορευθεί από κανέναν.
.
Η προστασία των τραπεζών και του κράτους
Σε κάθε περίπτωση, το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν θα κατέρρεε, εάν οι υποχρεώσεις των τραπεζών (παθητικό) προστατευόταν επαρκώς από την κυβέρνηση. Όσον αφορά τις καταθέσεις, θα προστατεύονταν από το διασυνοριακό έλεγχο των κεφαλαίων, οπότε δεν θα ήταν αναγκαία η χρηματοδότηση τους από την ΕΚΤ.
Με απλά λόγια, τόσο η ΕΚΤ, όσο και η Τρόικα, μπορούν να κλείσουν την παροχή ρευστότητας προς την Ελλάδα, μπορούν να απαιτήσουν τα χρήματα τους, αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα να πετύχουν τίποτα – εάν απαγορευθούν οι εκροές κεφαλαίων και αυτού του είδους τα εμβάσματα (πληρωμές δανειστών).
Μπορούν βέβαια να επιχειρήσουν να κατασχέσουν τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους και των τραπεζών στο εξωτερικό – όχι όμως εάν τοποθετηθούν σε ξένες τράπεζες, οι οποίες δεν είναι υποχρεωμένες να υποκύπτουν στις πιέσεις της Ευρωζώνης. Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς πως ακόμη και η ναζιστική Γερμανία είχε καταφέρει να διατηρεί τη διεθνή κυκλοφορία των χρημάτων της – παρά το ότι σχεδόν όλος ο πλανήτης ήταν εναντίον της.
Εκτός αυτού η «πρακτική» στη Λατινική Αμερική (στάση πληρωμών της Αργεντινής), όπου οι εξωτερικές υποχρεώσεις ολόκληρης της οικονομίας (κράτος, τράπεζες, επιχειρήσεις, ιδιώτες) πάγωσαν, έως ότου γίνει η διαπραγμάτευση με τους πιστωτές της χώρας, έχει αποδείξει πως στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα το ξένο κεφάλαιο είναι στη διάθεση της εσωτερικής οικονομίας – η οποία συνεχίζει να λειτουργεί, χωρίς μεγάλα προβλήματα.
.
Επίλογος
Η κυβέρνηση οφείλει να διατηρήσει την ηρεμία της, χωρίς να χάσει την αποφασιστικότητα της – επειδή είναι σε θέση να τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, σε μεγάλο βαθμό, διαγράφοντας ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου χρέους χωρίς να διακινδυνεύσει την παραμονή της στην Ευρωζώνη, όπως απαιτεί η πλειοψηφία των Ελλήνων.
Πρέπει βέβαια να είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει όλα τα νόμιμα και έξυπνα όπλα που έχει στη διάθεση της, τα οποία είναι κάτι περισσότερο από αρκετά για να πετύχει τον παραπάνω διπλό στόχο της – χωρίς να αναγκαστεί να υποταχθεί στις εντολές της πρωσικής Γερμανίας, στην οποία έχει τη δυνατότητα και πρέπει να δώσει ένα μεγάλο μάθημα:
να την κάνει να καταλάβει πως είναι ένας από τους πολλούς, ισότιμους εταίρους της Ευρωζώνης και όχι ο κυρίαρχος της. Πως πρόκειται δηλαδή για ανεξάρτητα κράτη που έχουν επιλέξει τη συνεργασία μεταξύ τους και όχι για την αυτοκρατορία της.
Φυσικά η κυβέρνηση πρέπει να καταπολεμήσει την ηττοπάθεια της, καθώς επίσης να διευρύνει τον ορίζοντα της – επειδή υπάρχουν πολύ περισσότερες λύσεις των προβλημάτων της οικονομίας μας, εκτός από αυτές που αναφέραμε παραπάνω.
Όσον αφορά το ευρώ, είναι ένα νόμισμα που μας ανήκει, που το πληρώσαμε πολύ ακριβά, που δεν πρέπει και που δεν μπορεί να μας το πάρει κανένας – αφού η συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη είναι τελεσίδικη και ανέκκλητη, δεν είμαστε εκβιάσιμοι, ενώ φυσικά κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει τη χρεοκοπία μίας χώρας της, η οποία προφανώς δεν αποτελεί επιλογή αλλά αναγκαιότητα.
Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας. Έχει εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ενώ έχει δημοσιεύσει πάνω από 5.000 αναλύσεις σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, με κέντρο βάρους την εθνική και διεθνή μακροοικονομία, καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Για το πλήρες βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα, πατήστε εδώ.
( e-mail: viliardos@analyst.gr )
Ειδικότητα: Mάκρο-οικονομικά / Πολιτική Οικονομία
OMADEON 
Παρακαλώ, να λάβετε υπ΄όψη σας πως το πρωτότυπο κείμενο είχε προστασία από αντιγραφή κατά την εμφάνισή του στους γνωστούς Browsers.
Πιστεύω πως δεν είχε γίνει τυχαία.
Σας ερωτώ: – έχετε επικοινωνήσει με τον συγγραφέα προσωπικά ώστε να του ζητήσετε άδεια αναδημοσίευσης;
Ευχαριστώ.
Δεν έχω επικοινωνήσει μαζί του, αν και θα το κάνω (ισως και σημερα, με προοπτική να του πάρω και συνέντευξη).
Κοιτάξτε, τη δική μου θέση την εξήγησα ήδη σύμφωνα με τους κανόνες, τα καθιερωμένα ήθη και έθιμα του διαδικτύου, στο οποίο μπήκα το 1994. Εφόσον το άρθρο είναι δημόσιο, όχι ιδιωτικό ή συνδρομητικό, δεν ισχύουν απαγορεύσεις αναδημοσίευσης.
Οπωσδήποτε οι θέσεις και το περιεχόμενο του άρθρου είναι ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ώστε… προτιμώ να με μηνύσει ο κ. Βιλιάρδος παρά να μη διαδοθούν. Ενδεχομένως θα χρειαστεί κόπος να τον πείσω για αυτή την ακράδαντη πεποίθηση μου. Εδώ και χρόνια ήθελα να του μιλήσω γι αυτό, αλλά… ΤΩΡΑ δεν υπάρχει χρόνος. Το άρθρο του πρέπει να διαβαστεί από ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ανθρώπους, ακόμη και όσους (ενδεχομένως λόγω προκατάληψης) δεν τον διαβάζουν.
Παρατήρησα κι εγώ οτι το συγκεκριμένο ιστολόγιο δεν επιτρέπει αναπαραγωγή – copy paste. Και ενώ ήθελα να αναδημοσιεύσω, δεν μπορούσa. Οπότε χάνει σε διάδοση. Από την άλλη βέβαια, αν έτσι θέλουν οι διαχειριστές και συγγραφείς του, εμείς τι να κάνουμε;
Με όλο το σεβασμό στον κ. Βιλιάρδο, ειλικρινά ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ότι έχει κανείς δικαίωμα, μέσα στο διαδίκτυο, να εμποδίσει αναδημοσίευση ενός ήδη-δημόσιου άρθρου. Βέβαια, το θέμα είναι αμφιλεγόμενο και δεν είμαι νομικός, αλλά εφόσον ένας σύνδεσμος οδηγεί έτσι κι αλλιώς στο ίδιο ακριβώς υλικό, ακόμη κι αν υπάρχει «νομικό εμπόδιο» είναι ΤΕΛΕΙΩΣ παιδαριώδες και αναχρονιστικό (και…. μάλλον ανύπαρκτο).
Την πιο μεγάλη ζημιά προκαλούν οι ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ κειμένων, βέβαια, αλλά… είναι ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ, έτσι κι αλλιώς.
Και αν ΝΟΜΙΖΕΙ κανείς ότι θα τις εμποδίσει με τεχνικά «κόλπα» είναι βαθιά νυχτωμένος.
Διότι…
Οσον αφορά τα «τεχνικά εμπόδια», είναι εύκολο να παρακαμφθούν.
Π.χ.
Αν θέλει κάποιος.να αναδημοσιεύσει αποσπάσματα άρθρου που έχει απο-ενεργοποιημένη την αντιγραφή, μπορεί να ζητήσει από τον browser να δείξει το source-code της σελίδας. Με λίγο ψάξιμο εκεί, μοιραία θα βρει τα αποσπάσματα κώδικα που περιέχουν το κείμενο που θέλει να αναπαράγει. Τα αντιγράφει μετά στο δικό του editor, σε μορφή source-code και στη συνέχεια τα βλέπει σαν κείμενο προς αναδημοσίευση. (και στον browser Seamonkey αυτό καθίσταται ιδιαίτερα εύκολο)
Ενας δεύτερος τρόπος, είναι με ειδικό εργαλείο (π.χ. firefox plugin) που μετατρέπει κώδικα HTML σε απλό κείμενο (plain text) αλλά με αυτό τον τρόπο μπορεί να χαθούν τονισμοί, χρώματα, εικόνες και fonts…
Υ.Γ. Ενας άλλος λόγος που ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ η «απαγόρευση» αναδημοσίευσης, ειναι διότι στη γλώσσα προγραμματισμού ιστοσελίδων HTML η εντολή «iframe» εξασφαλίζει ότι κάποια άλλη ιστοσελίδα αναπαράγεται αυτούσια μέσα σε παράθυρο.
(Εξάλλου, η απόσταση ανάμεσα σε αρχικό άρθρο και σύνδεσμο-που-οδηγεί-σ’αυτό είναι ΕΝΑ κλικ ποντικιού, έτσι κι αλλιώς).
Η μοναδική (απατηλή) «βλάβη» που υφίσταται το άλλο site, το οποίο αναπαράγει κάποιος, είναι ότι του στερεί έναν αριθμό επισκέψεων. Ειναι όμως άκρως απατηλή, διότι (αντιθέτως) συνήθως προσθέτει αντί να αφαιρεί επισκέψεις, με την απλή προύπόθεση ότι αναφέρεται ρητά (και στην ΑΡΧΗ της αναδημοσίευσης) σύνδεσμος που οδηγεί στην πηγή. Σε 99% των περιπτώσεων το αποτέλεσμα είναι διάδοση της πηγής και αύξηση των επισκέψεων σ’ αυτή.
Γι αυτούς τους λόγους, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ υπάρχει(?) κάποια πεπαλαιωμένη νομική διάταξη που απαγορεύει την αναδημοσίευση «άνευ αδείας», ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΗΜΑ απολύτως και χρήζει ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ.
Εκείνο που ΕΠΕΙΓΕΙ σήμερα, ειναι να ΥΠΑΡΞΕΙ ξεκάθαρη νομική προστασία ενάντια σε αναδημοσιεύσεις που ΔΕΝ έχουν σύνδεσμο στην πηγή. Αυτό αποτελεί σύνηθες είδος ΚΛΟΠΗΣ κα ΑΛΗΤΕΙΑΣ (στην οποία επιδίδονται ασύστολα, τα περισσότερα μεγάλα «δημοσιογραφικά site» στην Ελλάδα).
Παρόλ’ αυτά, όταν ένα άρθρο παρέχεται έναντι συνδρομής σε (αναγκαστικά) ιδιωτικό κοινό, όπως συμβαίνει π.χ. με τα άρθρα των Financial Times, ΥΠΑΡΧΕΙ αυστηρή διεθνής προστασία τους από αντιγραφή, αφού ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δημόσια και αποφέρουν εισόδημα στην πηγή, το οποίο βλάπτεται από κάθε αναδημοσίευση.
Υ.Γ.2
Και… τώρα που το σκέφτομαι ακόμη καλύτερα, ΑΛΙΜΟΝΟ αν αύριο μας απαγορεύσουν ορισμένα μεγάλα site να αναδημοσιεύουμε τα κείμενά τους με τον ΠΟΝΗΡΟ σκοπό να μας στερήσουν το δικαίωμα κριτικής ή κριτικού σχολιασμού, καθώς και το δικαίωμα «διαφύλαξης της Ακεραιότητας του Ψηφιακού Λόγου», δηλαδή την προστασία του κοινού από αλλοιώσεις άρθρων που αλλάζονται εκ των υστέρων στην πηγή τους, ΚΡΥΒΟΝΤΑΣ ή αλλάζοντας εκ των υστέρων όσα έγραψαν αρχικά.
Π.χ. μια δήλωση που αποτελεί καυτό και ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ (για κριτικό σχολιασμό) θα μπορούσε εκ των υστέρων να αλλαχτεί κατά το δοκούν (αφού πρώτα έκανε ζημιά) και αν απαγορευτεί η αναπαραγωγή της (αρχικής) δήλωσης, αυτό συνιστά ακραία ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ που θυμίζει Οργουελικές καταστάσεις… «1984».
Το θέμα αυτό είναι καυτό και τεράστιο. Τέτοιες απαγορεύσεις πλήττουν την ίδια την ελευθερία του Λόγου. Γι’ αυτο και επείγει να αρθούν (αν υπάρχουν).
___________
Υ.Γ.3
Τέλος, είναι σύνηθες να αναδημοσιεύονται άρθρα που έχουν σωθεί σε «ασφαλή αντίγραφα» μέσω χρήσης του site http://archive.today, έτσι ώστε να αποφεύγεται η ΑΜΕΣΗ πρόσβαση στο αρχικό site, που π.χ. μπορεί να είναι… ναζιστικό (!!!) και να… καταγράφει τα i.p. addresses των δικών μας επισκέψεων !!!
ΜΕΓΑΛΟΣ αριθμός άρθρων της Χρυσής Αυγής, σήμερα σώζονται με αυτό τον τρόπο συστηματικά, για κριτικό σχολιασμό, ιδίως εφόσον τα αρχικά άρθρα κινδυνεύουν άμεσα να αλλοιωθούν κατά το δοκούν, από τη Χ.Α. (ένας λόγος παραπάνω που ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ καμμιά απαγόρευση αναδημοσίευσης).
Ας σημειωθεί όμως, ότι ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ τα «ασφαλή αντίγραφα» που δημιουργούνται από το site http://archive.today, ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ.
Π.χ. Δείτε την εξής ιστοσελίδα
https://archive.today/OkxAM
…που είναι «ασφαλές αντίγραφο» του ΑΡΧΙΚΟΥ άρθρου του κ. Βασίλη Βιλιάρδου !
(περιέχει σύνδεσμο στην πηγή, στο πάνω μέρος της).
Δείτε τώρα την εξής σελίδα (σε νέο παράθυρο)
https://archive.today/r4olF
…που είναι «ασφαλές αντίγραφο» ενός άλλου, σημαντικού άρθρου του κ. Βιλιάρδου, αυτού εδώ
http://viliardos.analyst.gr/?p=1056
(σε νέο παράθυρο)
Το μεγάλο πλεονέκτημα του «ασφαλούς αντιγράφου» είναι ότι, τώρα… όχι μόνο ΜΠΟΡΟΥΜΕ να κάνουμε κόπη-πέηστ από ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ απόσπασμά του, αλλά επίσης αποκτάμε την πρόσθετη δυνατότητα να δώσουμε συνδέσμους σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΜΕΝΑ αποσπάσματα, μαυρίζοντάς τα με το ποντίκι και αντιγράφοντας από το πάνω μέρος του browser τη ΝΕΑ διαδικτυακή τους διεύθυνση, η οποια εμφανίζεται αυτομάτως !!!
Π.χ. ας «μαυρίσουμε» (=επιλέξουμε με το ποντίκι) το απόσπασμα του «ασφαλούς αντιγράφου» που λέει
Τότε, η URL αλλάζει αμέσως και γίνεται η εξής:
https://archive.today/r4olF#selection-519.0-523.98
Κάντε κλικ σε ΑΥΤΗ τη νέα διεύθυνση, και θα δείτε το απόσπασμα τονισμένο και προ-επιλεγμένο (σε νέο παράθυρο).
Εικάζω ότι ο κ. Βιλιάρδος δεν ξέρει αυτές τις νέες δυνατότητες. ΑΝ τις μάθει, ίσως σταματήσει την «τεχνική απαγόρευση» κάθε αντιγραφής αποσπασμάτων της δουλειάς του! 🙂
[…] […]
[…] Παρόλ’ αυτά, η παλιά εκείνη πρόταση του Βαρουφάκη για «χρεωκοπία εντός Ευρωζώνης» παραμένει εφαρμόσιμη, σύμφωνα και με τον αναλυτή Βασίλη Βιλιάρδο. […]
[…] […]
Η καλύτερη οικονομική ανάλυση για την Ελλάδα και το Ευρωπαικό όνειρο:
Πραγματικά χρειάζεται μετάφραση και διάδοση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Θενκς!
Με… πρόλαβες. ετοιμαζόμουν να διαδώσω το εν λόγω βίντεο κι αν μπορέσω να το μεταφράσω κιόλας, όπως λες.
Υ.Γ. Σόρυ, δεν εννοούσα αυτό το βίντεο που έδωσες. Νόμιζα ότι είχες δώσει αυτό εδώ
Απάντησα πολύ βιαστικά και… μπέρδεψα τα 2 βίντεο.
Το παραπάνω σχόλιο δεν είναι του blog Κεράσια και Κρίνοι, εξάλλου βγαίνει άλλο ανθρωπάκι της wordpress .
Ναι, κι εγώ το κατάλαβα, μόλις είδα τις διαφορές.
Στο διαδίκτυο αυτό αποτελεί φάουλ, κάτι σαν πλαστοπροσωπεία. Σε ακραίες περιπτώσεις έχει χρησιμοποιηθεί αυτή η τακτική για να αλλοιώσει δημόσιες εντυπώσεις απόψεων κάποιου προσώπου, που «φορτώνεται» με πράματα που δεν έχει πει ή δεν πιστεύει…