Η είδηση διαδόθηκε παντού. Π.χ. Νετανιάχου: Οι Παλαιστίνιοι και όχι ο Χίτλερ αποφάσισαν το ολοκαύτωμα. Τα χάλια της χώρας μας και οι ψευτιές του Τσίπρα τραβάνε όλη μας την προσοχή και συνήθως δεν ασχολούμαστε με άλλα θέματα. Όμως αυτό το θέμα προκάλεσε τεράστια διεθνή κατακραυγή: Ο ακροδεξιός πρωθυπουργός του Ισραήλ ξέπλυνε τον… Χίτλερ, αποδίδοντας την αρχική ιδέα της εξόντωσης των Εβραίων στον Αλ-Χουσέϊνι (φιλο-ναζιστή μουφτή της Ιερουσαλήμ). Με αυτή την κραυγαλέα ιστορική ανακρίβεια, ο Νετανιάχου έγινε Αρνητής του Ολοκαυτώματος. Γι αυτό το θέμα έφτιαξα νέο video δυόμιση λεπτών:
Αναπόφευκτα, ο Νετανιάχου έγινε ρόμπα διεθνώς. Η Γερμανία τον διέψευσε απόλυτα, αναλαμβάνοντας την ιστορική ευθύνη για το Ολοκαύτωμα. Mέχρι και το Στέητ Ντηπάρτμεντ καταδίκασε τις δηλώσεις του σαν «εμπρηστικές» και «αντίθετες με την ιστορική γνώση», ενώ τη σκληρότερη κριτική την έφαγε από Ιστορικούς ερευνητές και προοδευτικούς Εβραίους, που μερικοί δεν δίστασαν να τον αποκαλέσουν ευθέως «Αρνητή του Ολοκαυτώματος» (π.χ. δείτε εδώ και εδώ).
Israeli academics were quick to denounce Netanyahu’s vile ploy. One of them, Professor Moshe Zimmermann, an expert in German studies at Hebrew University, said, «With this, Netanyahu joins a long line of people we would call Holocaust Deniers.«
Με το θέμα ασχολήθηκαν πολλά άρθρα στην ισραηλινή εφημερίδα «Haaretz», καθώς και η εξής γελοιογραφία της (όπου μετάφρασα τη λεζάντα):
Περίπου (ή αμυδρά) παρόμοιες ανιστόρητες απόψεις είχα εντοπίσει κάποτε και σε δηλώσεις του… γνωστού και μη-εξαιρετέου Τάκη Φωτόπουλου, και τις είχα ονομάσει «Αρνηση Ολοκαυτώματος (Λάϊτ) 2.0»:
Για εκείνη την κριτική (με τον τρόπο που εκφράστηκε σε ένα άλλο video) υπέστην… αγωγή (για ασφαλιστικά μέτρα) που απορρίφθηκε σε πρωτοδικείο, αλλά εκκρεμεί ακόμη εκδίκαση μήνυσης εναντίον μου, από τον Τ.Φ.! Ε, εύχομαι να μη με μηνύσει τώρα και ο… Νετανιάχου(!) 🙂 …ο οποίος φυσικά δεν είναι καθόλου αθώος: -Εκτός από χασάπης (Παλαιστίνιων), ρατσιστής και (πρακτικά-)ακροδεξιός, ανήκει σε μία ισραηλινή πολιτική παράταξη με πολύ σκοτεινές ρίζες. Πολιτικός «πρόγονός του» ήταν και ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ Γιτζάκ Σαμίρ, αρχηγός της ακροδεξιάς τρομοκρατικής οργάνωσης «Lehi», η οποία διέπραξε και την αποτρόπαιη σφαγή του Deir Yassin.

Η Lehi είχε καθαρά φασιστική ιδεολογία: Με επιρροές από τον Μουσσολίνι και τον Χίτλερ, δήλωνε φανερά πως πολεμούσε «για την ίδρυση ενός εθνικιστικού και ολοκληρωτικού κράτους» Εβραίων, μέσα στην (αγγλο-κρατούμενη, τότε) αραβική Παλαιστίνη. Με αντάλλαγμα τη γερμανική (χιτλερική) βοήθεια για ένα τέτοιο κράτος, η Λεχί επιδίωξε (ανεπιτυχώς) να γίνει μέχρι και σύμμαχος του… γερμανικού ναζισμού (για ένα διάστημα μέχρι το 1941 περίπου). Η αγγλόφωνη βικιπαίδεια γράφει, σχετικά (τονισμοί δικοί μου):
Lehi split from the Irgun militant group in 1940 in order to continue fighting the British during World War II. Lehi initially sought an alliance with Fascist Italy and Nazi Germany, offering to fight alongside them against the British in return for the transfer of all Jews from Nazi-occupied Europe to Palestine.[2] Believing that Nazi Germany was a lesser enemy of the Jews than Britain, Lehi twice attempted to form an alliance with the Nazis.[2] During World War II it declared that it would establish a Jewish state based upon «nationalist and totalitarian principles».[2][17]
Αργότερα, η φασιστική Λεχί, παρά τα εγκλήματά της και τον φιλο-ναζισμό της… δοξάστηκε και τιμάται μέχρι σήμερα στο Ισραήλ, σαν ηρωϊκή εθνικo-απελευθερωτική οργάνωση!
Υπήρξαν όμως και άλλες στενές σχέσεις ανάμεσα στον γερμανικό ναζισμό και σε σημαντικά μέρη του προπολεμικού σιωνιστικού κινήματος, παρόλη την τιτάνεια προσπάθεια απόκρυψής τους από την (φιλο-)ισραηλινή προπαγάνδα (π.χ. δείτε το άρθρο «Denying Nazi-Zionist Collusion» στο αριστερό site CounterPunch, το 2011).
Π.χ. η προπολεμική ναζιστική «αποστολή στην Παλαιστίνη» δύο φίλων, του ναζιστή αριστοκράτη των Ες-Ες Leopold von Mildenstein και του σιωνιστή γερμανο-Εβραίου Kurt Tuchler (ο σύνδεσμος οδηγεί σε αγγλική αυτόματη μετάφραση λήμματος της γερμανόφωνης βικιπαίδειας). Σκοπός της αποστολής ήταν η διερεύνηση των δυνατοτήτων για μαζική μετανάστευση των Εβραίων της Γερμανίας στην Παλαιστίνη, όπου θα έφτιαχναν (επιτέλους) δικό τους ανεξάρτητο εβραϊκό κράτος, με τις ευλογίες του… Χίτλερ(!), που ήθελε να τους ξεφορτωθεί. Αυτό το παλιό ναζιστικό σχέδιο ίδρυσης εβραϊκού κράτους εκπονήθηκε από τον Mildenstein σε συνεργασία και με τον περιβόητο Άϊχμαν, αλλά εγκαταλείφθηκε αργότερα, όταν επικράτησε η «Τελική Λύση» (πολύ πριν το Νοέβριο του 1941, όταν συναντήθηκε ο Αλ-Χουσέϊνι με τον Χίτλερ).
Πάντως, εκείνη η παλιά κοινή αποστολή (ναζιστών και σιωνιστών) στην Παλαιστίνη τιμήθηκε με εγκωμιαστικό άρθρο στο προπαγανδιστικό περιοδικό του Γκέμπελς «Der Angriff», καθώς και με επίσημο τιμητικό αναμνηστικό μετάλλιο του 3ου Ράϊχ, σε σχήμα νομίσματος δύο όψεων: -Η μία όψη με τη σβάστικα και η άλλη όψη με το εβραϊκό άστρο του Δαβίδ:
Περισσότερα γι’ αυτό το μετάλλιο θα βρείτε και εδώ: ‘The Flat’ – Some of Their Best Friends Were Nazis –μια βραβευμένη ταινία που έφτιαξε ο ισραηλινός -σήμερα- εγγονός της Γκέρντα Τούχλερ (συζύγου του Kurt Tuchler). Η ταινία υπάρχει και σε τόρεντ, αν θέλετε να τη δείτε… ψιλο-παράνομα.
Πάντως… νομίζω πως -τώρα πια- ο Βενιαμίν Νετανιάχου, μετά τις δηλώσεις του… οπωσδήποτε δικαιούται (να απονεμηθεί και σ’ εκείνον) το ίδιο… «ενωτικό» μετάλλιο! 🙂
Υ.Γ. Το θεωρώ αυτονόητο, ότι ο Αλ-Χουσέϊνι ήταν… μεγάλο καθίκι, ναζιστής και φανατικός αντισημίτης, που προξένησε πολλά δεινά σε αθώους. Γλύτωσε το δικαστήριο της Νυρεμβέργης, όταν η Αίγυπτος του χορήγησε πολιτικό άσυλο και (πολύ κακώς) συνδέθηκε με το Παλαιστινιακό κίνημα. Η (φιλο-)ισραηλινή προπαγάνδα μονομερώς αξιοποιεί τον Αλ-Χουσέϊνι, αποσιωπώντας τις συνδέσεις ορισμένων παλιών σιωνιστών με τους ναζί. Όλα αυτά μπορείτε να τα βρείτε εύκολα, αλλά… είναι εκτός θέματος. Το ξέπλυμα του Χίτλερ που διέπραξε ο Νετανιάχου… δεν ξεπλένεται.
Δείτε επίσης:
- Για τις εμετικές δηλώσεις Νετανιάχου (Πάνος Πέτρου, R-project 22/10/2015)
- Israeli Filmmaker On Grandparents’ Friendship with Nazi (by Ralph Seliger on October 18th, 2012, «Tikkun»)
- Nazi-era family secrets revealed in ‘The Flat’ (2012)
- Despite global disgust, Netanyahu doubles down on claim that Hitler got idea of Final Solution from a Palestinian (Mondoweiss blog, 21 Oct. 2015)
- Haavara Agreement (wikipedia)
- Μας αγαπούσε ο Αδόλφος, σαν φίλος ήρθε – by To Skouliki Tom
Περί ναζισμού και Ολοκαυτώματος, κλπ. (σε αυτό το blog):
- Πότε ξεκίνησε το Ολοκαύτωμα; (έρευνα) +Ο λόγος του Χίμλερ στο Πόζεν (1943) στα ελληνικά
- Ντοκιμαντέρ για τους Ουκρανούς ναζί (Nazis-Skinheads: The Holocaust by Bullets and Modern Antisemitism in Ukraine)
- Holocaust Denial v2.0 is good for… Angela Merkel (new video)
- Η Ομιλία του Χίμλερ στο Πόζεν (new video with Greek subtitles, Himmler’s speech at Posen, October 4 1943)
Ο Netanyahoo ξεπλένει τον Χίτλερ!
μην τον καταντήσουμε και… Yahoo !!! 🙂
(όχι, η ΣΩΣΤΗ ορθογραφία είναι με u, NetanyahU ).
https://en.wikipedia.org/wiki/Benjamin_Netanyahu
Ιδού ένα πολύ καλό άρθρο για το ίδιο θέμα (και γενικά για το παλαιστινιακό, κλπ.)
ΝΑΖΙ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ F-16 (Κυρ. 1/11/15)
http://prin.gr/?p=8611
με πρόσθετους τονισμούς αναδημοσιεύτηκε και στην Ισκρα, όπου είναι πο ευανάγνωστο
http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=22559%3Aeleftheratos-f-16&catid=78%3Aygeia&Itemid=178
Ο ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ ΚΑΙ Ο ΧΙΤΛΕΡ, ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΟ »ΑΝΤΙΤΙΜΟ»
Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΥ*
Σκέφτεστε πόσο θα διαρκούσαν οι αντιδράσεις, ανά τον πλανήτη, εάν ο πρωθυπουργός οποιουδήποτε «συνηθισμένου» κράτους εκστόμιζε αυτό που είπε ο Νετανιάχου; Υποθέτετε πόσο -και για πόσο- θα στηλιτευόταν κάθε άλλος ηγέτης χώρας που θα ισχυριζόταν πως ο -σχεδόν … καλοπροαίρετος απέναντι στους Εβραίους- Χίτλερ πείσθηκε από έναν μουφτή (!) να κάνει το Ολοκαύτωμα;
Με τον ηγέτη του «περιούσιου» κράτους, βεβαίως, δεν θα ήταν δυνατόν να ισχύουν τα «ειωθότα»… Δεν χρήζει αναλύσεων το όλο πράγμα. Αρκεί μία υπόμνηση: Ακόμη και ο Τόνι Μπλερ είχε δηλώσει, προ εννέα ετών, ότι αδυνατεί να επικρίνει δημοσίως το Ισραήλ… Ήταν τότε που ο ισραηλινός στρατός σκότωνε κατά συρροή αμάχους στο Λίβανο και έσβηνε από το χάρτη την Κανά, αναζητώντας στις θανατώσεις γερόντων και γυναικόπαιδων το «ισοδύναμο» της στρατιωτικής του ήττας από τη Χεζμπολάχ…
Ιδού λοιπόν το φαινομενικώς παράδοξο: Εδώ και δεκαετίες κάθε κριτική εναντίον της -διαχρονικά εγκληματικής, ρατσιστικής- πολιτικής του Τελ Αβίβ σε βάρος των Παλαιστινίων επισύρει τους γνωστούς, μονότονους, βλακώδεις, εμετικούς αφορισμούς περί «αντισημιτισμού» και αναπαραγωγής ναζιστικών (!!) στερεοτύπων, αλλά, ω του θαύματος, ο ισραηλινός πρωθυπουργός προτιμά να ελαφρύνει τη θέση του Τρίτου Ράιχ, παρουσιάζοντάς το περίπου ως παρασυρμένο από τους «αληθινούς υπαίτιους», τους Παλαιστίνιους…
Η ιστορική αλήθεια στα ιδεολογικά κρεματόρια έμπνευσης Νετανιάχου. Μόνον αυτού; Όχι κι αυτό είναι το πλέον αξιοπρόσεκτο.
Στις αρχές του 2012, εσωκομματικός αντίπαλος του Νετανιάχου στη διεκδίκηση της αρχηγίας του ακροδεξιού Λικούντ ήταν ο Μοσέ Φάιγκλιν. Ο τύπος αυτός, που σε εκείνη την αναμέτρηση συγκέντρωσε το διόλου ευκαταφρόνητο 25%, ήταν ήδη διάσημος για τον απύθμενο θαυμασμό του προς τον ηγέτη του Τρίτου Ράιχ. Αυτήν την «απαράμιλλη στρατιωτική μεγαλοφυϊα» που «εξασφάλισε στη χώρα του δημόσια τάξη κι ένα καθεστώς – μοντέλο, με υποδειγματικό δικαστικό σύστημα». Ναι, ο Χίτλερ… Ο Φάιγκλιν τα έλεγε αυτά δημοσίως, κάμποσα χρονάκια προτού τον τιμήσει το ¼ των περίπου 60.000 μελών του Λικούντ που είχαν συμμετάσχει στις εσωκομματικές εκλογές του 2012.
Θαλάμους αερίων για τους Παλαιστίνιους δεν είχε ζητήσει βεβαίως ο θαυμαστής του Χίτλερ, Φάιγκλιν. Αρκέστηκε σε ηπιότερες προτάσεις: Να κοπεί η παροχή νερού και ηλεκτρικού ρεύματος στους Παλαιστίνιους, να μην εκπροσωπούνται οι Άραβες πολίτες του Ισραήλ στο κοινοβούλιο της χώρας, κλπ. Εξυπακούεται πως η πρόσφατη αποστροφή του Νετανιάχου για τον παρασυρμένο Φύρερ είναι κατά πολύ σοβαρότερη, καθώς προέρχεται από χείλη πρωθυπουργού. Ανεξήγητη όμως δεν τη λες, εκτός αν παραβλέψεις πόσα στοιχεία επί μέρους κτηνωδιών, «τελικών λύσεων» («σύγχρονης» κοπής) αλά Ισραήλ, σε βάρος των Παλαιστινίων, επεδίωκε ο σημερινός πρωθυπουργός.
Για όσους δεν γνωρίζουν ή δεν θυμούνται, σημειώνουμε κάτι: Τον Αύγουστο του 2005 ο Νετανιάχου παραιτήθηκε από το αξίωμα του υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης Σαρόν, επειδή έκρινε ως ανεπαρκώς (!) επιθετική την πολιτική του Τελ Αβίβ εναντίον των «μιασμάτων». Ήθελε περισσότερους, πολλούς περισσότερους εποίκους στα παλαιστινιακά εδάφη και καμία «απαγκίστρωση» του Ισραήλ από τη Λωρίδα της Γάζας. Επαναλαμβάνουμε αυτό που, αν δεν ήταν εφιαλτικό, θα έμοιαζε ανέκδοτο: Ο Νετανιάχου θεωρούσε τον Σαρόν υπερβολικά ήπιο απέναντι στους Παλαιστίνιους. Ναι, τον διαβόητο εγκληματία Σαρόν!
Τον Σαρόν… Τον «άνθρωπο» που ως υπουργός «Άμυνας» συνέδεσε το όνομά του με την εξολόθρευση χιλιάδων αμάχων στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα (Λίβανος, Σεπτέμβριος 1982) και ως πρωθυπουργός με μια ακόμη μαζική σπορά θανάτου, στην ισοπεδωμένη Τζενίν (Απρίλιος 2006).
Τον πρωθυπουργό που προκάλεσε την Ιντιφάντα του 2000 με την επίσκεψη- πρόκληση στο τέμενος Αλ Ακσά της Ιερουσαλήμ. Τον «γενναίο» εκτελεστή 69 γυναικόπαιδων στο παλαιστινιακό χωριό Κίμπια το 1953 -ω, ναι, από τα 25 του έτη έδειξε πόσο «λαμπρή» καριέρα θα έκανε. Τον υπεύθυνο για τη θανάτωση 270 αιγυπτίων αιχμαλώτων πολέμου το 1956, καθώς και για την εν ψυχρώ δολοφονία 104 Παλαιστινίων, το 1971. Και αυτά είναι μόνον τα γνωστά, τα εξακριβωμένα «ανδραγαθήματα» του «ενδοτικού» Σαρόν… Εάν, πάντως, ο άγνωστος συνήγορος του Νετανιάχου επιθυμούσε να ανιχνεύσει κάποια ιστορική, σιωνιστική συνέπεια στην περί (και υπέρ…) Χίτλερ αποστροφή, θα μπορούσε να επικαλεστεί τη «γραμμή» των σκληροπυρηνικών σιωνιστών της τρομοκρατικής οργάνωσης «Λέχι», κατά τη χαραυγή της δεκαετίας του 1940: Εισηγούνταν να συμμετάσχουν οι ένοπλες εβραϊκές οργανώσεις στον πόλεμο, στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας, με στόχο να εκδιωχθούν οι Άγγλοι από την Παλαιστίνη…
Όσο για την ισραηλινή αντιπολίτευση, η οποία δήλωσε έκπληκτη και οργισμένη με τη δήλωση Νετανιάχου, καλύτερα θα ήταν να αναλογιστεί το προφανές: Η κραυγαλέα, άνευ επιφάσεων ανάδειξη της συγγένειας σιωνισμού και ναζισμού είναι μάλλον αναπόδραστη, όταν πρόκειται για ένα κράτος που θεωρεί τη διαρκή, αιώνια καταπίεση των «μέσα» και των «δίπλα», ως όρο για την επιβίωσή του. Ας το διατυπώσουμε κάπως σχηματικά: Όταν θεωρείς «κανονικότητα» την εξαθλίωση των ανθρώπων στη Λωρίδα της Γάζας (αρκεί να μην εκτοξεύεται καμία ρουκέτα από εκεί…), τότε τα μόνα ιδεολογήματα που μπορούν να σε «δικαιώσουν» είναι όσα τεκμαίρουν την «ανάγκη» των γκέτο – και μάλιστα στην πιο απάνθρωπη εκδοχή τους. Όπως ακριβώς η χιτλερική «σύλληψη» του «αναγκαίου ζωτικού χώρου» αναβιώνει χάρη στους ισραηλινούς εποικισμούς, τους οποίους μάλιστα συνοδεύουν άφθονα κρούσματα βιαιοτήτων, σε βάρος των «άλλων».
Αν δεν μας απατά η μνήμη μας, το δόγμα πως το Ισραήλ δεν τηρεί κανέναν κανόνα «αναλογικότητας» όταν πρόκειται να απαντήσει σε (υπαρκτές ή ανύπαρκτες) εχθρικές κινήσεις, διατυπώθηκε το 2006, όχι από κάποιον Νετανιάχου, αλλά από την Τζίπι Λίβνι. Την αρχηγό –τότε- του κεντροδεξιού κόμματος Καντίμα και υπουργό Εξωτερικών στη συγκυβέρνηση με το Εργατικό Κόμμα, η οποία ήδη διενεργούσε την επιδρομή στο Λίβανο.
Αλήθεια, τι περισσότερο ή λιγότερο από αυτό, το «δεν δεσμευόμαστε από καμία αναλογικότητα», της κεντροδεξιάς Λίβνι, θα μπορούσαν να επικαλεστούν οι ναζί τον Νοέμβριο του 1938 για να «δικαιολογήσουν» τα πογκρόμ της Νύχτας των Κρυστάλλων; Και ποια δόγματα «ασφάλειας» εξηγούν τη βάναυση συμπεριφορά που επιφυλάσσουν, πλέον, οι ισραηλινές αρχές ακόμη και στους αφρικανούς πρόσφυγες και μετανάστες; Η αηδιαστική στάση των ΗΠΑ και της Ευρώπης για όλα αυτά δεν εντάσσεται στο αντικείμενο του παρόντος σημειώματος (δεν επαρκεί κι ο χώρος). Περιοριζόμαστε σήμερα, έστω και δίκην επιλόγου, στην ελληνική αριστερή κυβέρνηση, η οποία προσφάτως επισφράγισε την «κολιγιά» με τον εκλαμπρότατο Νετανιάχου (η ίδια «κολιγιά» ισχύει βεβαίως και με τη χούντα του Καϊρου), στέλνοντας F-16 να συμμετάσχουν στη «Μπλε Σημαία», τη μεγαλύτερη ισραηλινή αεροπορική άσκηση που έγινε ποτέ, σύμφωνα με το Τελ Αβίβ. Εμείς και οι ΗΠΑ σπεύσαμε…
Επειδή αφομοιώσαμε το μάθημα πως «η εξωτερική πολιτική βασίζεται σε υπολογισμούς και όχι σε συναισθηματισμούς», περιμένουμε με έντονο ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε το αντίτιμο αυτής της επιλογής. Είναι μήπως η προσδοκία ότι θα ρουφήξουμε ευκολότερα (με «καλαμάκι» τον άξονα Αθήνας- Τελ Αβίβ- Καϊρου – Λευκωσίας) τους υδρογονάνθρακες της Κύπρου; Ποιους; Αυτούς που διαπιστώθηκε ότι είναι τόσο λίγοι, ώστε μάλλον δεν αξίζουν τον κόπο -και το κόστος- σοβαρών γεωτρήσεων; Μήπως ότι καλοπιάνουμε τους Αμερικανούς και θα ανταμειφθούμε στο «μέτωπο» του χρέους και της οικονομικής πολιτικής; Καλά, ας το συζητήσουμε αυτό εάν κάποτε ο Τσίπρας, περιχαρής για τα μυστηριώδη «ευήκοα ώτα» στις ΗΠΑ, προλάβει να προσγειωθεί στο «Ελ. Βενιζέλος» χωρίς η Λαγκάρντ να «ευφράνει» τα δικά μας ώτα με την απαίτηση για 1,4 δισ. περικοπών ακόμα…
Προς το παρόν τα ώτα μας αναμένουν την απάντηση: Ποιο είναι το αντίτιμο για αυτό το κατάντημα;