Ο Νετανιάχου ξεπλένει τον Χίτλερ! (Netanyahu as a Holocaust Denier)

Η είδηση διαδόθηκε παντού. Π.χ. Νετανιάχου: Οι Παλαιστίνιοι και όχι ο Χίτλερ αποφάσισαν το ολοκαύτωμα. Τα χάλια της χώρας μας και οι ψευτιές του Τσίπρα τραβάνε όλη μας την προσοχή και συνήθως δεν ασχολούμαστε με άλλα θέματα. Όμως αυτό το θέμα προκάλεσε τεράστια διεθνή κατακραυγή: Ο ακροδεξιός πρωθυπουργός του Ισραήλ ξέπλυνε τον… Χίτλερ, αποδίδοντας την αρχική ιδέα της εξόντωσης των Εβραίων στον Αλ-Χουσέϊνι (φιλο-ναζιστή μουφτή της Ιερουσαλήμ). Με αυτή την κραυγαλέα ιστορική ανακρίβεια, ο Νετανιάχου έγινε Αρνητής του Ολοκαυτώματος. Γι αυτό το θέμα έφτιαξα νέο video δυόμιση λεπτών:

Τοπικός σύνδεσμος: Το ταξείδι ενός Ναζί στην Παλαιστίνη.

Αναπόφευκτα, ο Νετανιάχου έγινε ρόμπα διεθνώς. Η Γερμανία τον διέψευσε απόλυτα, αναλαμβάνοντας την ιστορική ευθύνη για το Ολοκαύτωμα. Mέχρι και το Στέητ Ντηπάρτμεντ καταδίκασε τις δηλώσεις του σαν «εμπρηστικές» και «αντίθετες με την ιστορική γνώση», ενώ τη σκληρότερη κριτική την έφαγε από Ιστορικούς ερευνητές και προοδευτικούς Εβραίους, που μερικοί δεν δίστασαν να τον αποκαλέσουν ευθέως «Αρνητή του Ολοκαυτώματος» (π.χ. δείτε εδώ και εδώ).

Israeli academics were quick to denounce Netanyahu’s vile ploy. One of them, Professor Moshe Zimmermann, an expert in German studies at Hebrew University, said, «With this, Netanyahu joins a long line of people we would call Holocaust Deniers.«

22-10-2015 7-59-18 μμ

Με το θέμα ασχολήθηκαν πολλά άρθρα στην ισραηλινή εφημερίδα «Haaretz», καθώς και η εξής γελοιογραφία της (όπου μετάφρασα τη λεζάντα):

22-10-2015 8-14-34 πμ

Περίπου (ή αμυδρά) παρόμοιες ανιστόρητες απόψεις είχα εντοπίσει κάποτε και σε δηλώσεις του… γνωστού και μη-εξαιρετέου Τάκη Φωτόπουλου, και τις είχα ονομάσει «Αρνηση Ολοκαυτώματος (Λάϊτ) 2.0»:

Ο Νετανιάχου, εκτός από χασάπης (Παλαιστίνιων), ρατσιστής και (πρακτικά-)ακροδεξιός, ανήκει σε μία ισραηλινή πολιτική παράταξη με πολύ σκοτεινές ρίζες.

Πολιτικός πρόγονός του Νετανιάχου ήταν και ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ Γιτζάκ Σαμίρ, αρχηγός της ακροδεξιάς τρομοκρατικής οργάνωσης «Lehi», η οποία διέπραξε και την αποτρόπαιη σφαγή του Deir Yassin.

έμβλημα της Lehi
έμβλημα της Lehi

Η Lehi είχε καθαρά φασιστική ιδεολογία: Με επιρροές από τον Μουσσολίνι και τον Χίτλερ, δήλωνε φανερά πως πολεμούσε «για την ίδρυση ενός εθνικιστικού και ολοκληρωτικού κράτους» Εβραίων, μέσα στην (αγγλο-κρατούμενη, τότε) αραβική Παλαιστίνη. Με αντάλλαγμα τη γερμανική (χιτλερική) βοήθεια για ένα τέτοιο κράτος, η Λεχί επιδίωξε (ανεπιτυχώς) να γίνει μέχρι και σύμμαχος του… γερμανικού ναζισμού (για ένα διάστημα μέχρι το 1941 περίπου). Η αγγλόφωνη βικιπαίδεια γράφει, σχετικά (τονισμοί δικοί μου):

Lehi split from the Irgun militant group in 1940 in order to continue fighting the British during World War II. Lehi initially sought an alliance with Fascist Italy and Nazi Germany, offering to fight alongside them against the British in return for the transfer of all Jews from Nazi-occupied Europe to Palestine.[2] Believing that Nazi Germany was a lesser enemy of the Jews than Britain, Lehi twice attempted to form an alliance with the Nazis.[2] During World War II it declared that it would establish a Jewish state based upon «nationalist and totalitarian principles».[2][17]

Αργότερα, η φασιστική Λεχί, παρά τα εγκλήματά της και τον φιλο-ναζισμό τηςδοξάστηκε και τιμάται μέχρι σήμερα στο Ισραήλ, σαν ηρωϊκή εθνικo-απελευθερωτική οργάνωση!

Υπήρξαν όμως και άλλες στενές σχέσεις ανάμεσα στον γερμανικό ναζισμό και σε σημαντικά μέρη του προπολεμικού σιωνιστικού κινήματος, παρόλη την τιτάνεια προσπάθεια απόκρυψής τους από την (φιλο-)ισραηλινή προπαγάνδα (π.χ. δείτε το άρθρο «Denying Nazi-Zionist Collusion» στο αριστερό site CounterPunch, το 2011).

Π.χ. η προπολεμική ναζιστική «αποστολή στην Παλαιστίνη» δύο φίλων, του ναζιστή αριστοκράτη των Ες-Ες Leopold von Mildenstein και του σιωνιστή γερμανο-Εβραίου Kurt Tuchler (ο σύνδεσμος οδηγεί σε αγγλική αυτόματη μετάφραση λήμματος της γερμανόφωνης βικιπαίδειας).  Σκοπός της αποστολής ήταν η διερεύνηση των δυνατοτήτων για μαζική μετανάστευση των Εβραίων της Γερμανίας στην Παλαιστίνη, όπου θα έφτιαχναν (επιτέλους) δικό τους ανεξάρτητο εβραϊκό κράτος, με τις ευλογίες του… Χίτλερ(!), που ήθελε να τους ξεφορτωθεί. Αυτό το παλιό ναζιστικό σχέδιο ίδρυσης εβραϊκού κράτους εκπονήθηκε από τον Mildenstein σε συνεργασία και με τον περιβόητο Άϊχμαν, αλλά εγκαταλείφθηκε αργότερα, όταν επικράτησε η «Τελική Λύση» (πολύ πριν το Νοέβριο του 1941, όταν συναντήθηκε ο Αλ-Χουσέϊνι με τον Χίτλερ).

Πάντως, εκείνη η παλιά κοινή αποστολή (ναζιστών και σιωνιστών) στην Παλαιστίνη τιμήθηκε με εγκωμιαστικό άρθρο στο προπαγανδιστικό περιοδικό του Γκέμπελς «Der Angriff», καθώς και με επίσημο τιμητικό αναμνηστικό μετάλλιο του 3ου Ράϊχ, σε σχήμα νομίσματος δύο όψεων: -Η μία όψη με τη σβάστικα και η άλλη όψη με το εβραϊκό άστρο του Δαβίδ:

nazi-zionist-medal

Περισσότερα γι’ αυτό το μετάλλιο θα βρείτε και εδώ: ‘The Flat’ – Some of Their Best Friends Were Nazisμια βραβευμένη ταινία που έφτιαξε ο ισραηλινός -σήμερα- εγγονός της Γκέρντα Τούχλερ (συζύγου του Kurt Tuchler). Η ταινία υπάρχει και σε τόρεντ, αν θέλετε να τη δείτε… ψιλο-παράνομα.

Πάντως… νομίζω πως -τώρα πια- ο Βενιαμίν Νετανιάχου, μετά τις δηλώσεις του… οπωσδήποτε δικαιούται (να απονεμηθεί και σ’ εκείνον) το ίδιο… «ενωτικό» μετάλλιο!  🙂

netanyahus-medal


330px-Al-Husayni1929head

Υ.Γ. Το θεωρώ αυτονόητο, ότι ο Αλ-Χουσέϊνι ήταν… μεγάλο καθίκι, ναζιστής και φανατικός αντισημίτης, που προξένησε πολλά δεινά σε αθώους. Γλύτωσε το δικαστήριο της Νυρεμβέργης, όταν η Αίγυπτος του χορήγησε πολιτικό άσυλο και (πολύ κακώς) συνδέθηκε με το Παλαιστινιακό κίνημα. Η (φιλο-)ισραηλινή προπαγάνδα μονομερώς αξιοποιεί τον Αλ-Χουσέϊνι, αποσιωπώντας τις συνδέσεις ορισμένων παλιών σιωνιστών με τους ναζί. Όλα αυτά μπορείτε να τα βρείτε εύκολα, αλλά… είναι εκτός θέματος. Το ξέπλυμα του Χίτλερ που διέπραξε ο Νετανιάχου… δεν ξεπλένεται.


Δείτε επίσης:


Περί ναζισμού και Ολοκαυτώματος, κλπ. (σε αυτό το blog):

4 comments

  1. Ιδού ένα πολύ καλό άρθρο για το ίδιο θέμα (και γενικά για το παλαιστινιακό, κλπ.)

    ΝΑΖΙ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ F-16 (Κυρ. 1/11/15)
    http://prin.gr/?p=8611

    με πρόσθετους τονισμούς αναδημοσιεύτηκε και στην Ισκρα, όπου είναι πο ευανάγνωστο
    http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=22559%3Aeleftheratos-f-16&catid=78%3Aygeia&Itemid=178

    Ο ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ ΚΑΙ Ο ΧΙΤΛΕΡ, ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΟ »ΑΝΤΙΤΙΜΟ»
    Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΥ*

    Σκέφτεστε πόσο θα διαρκούσαν οι αντιδράσεις, ανά τον πλανήτη, εάν ο πρωθυπουργός οποιουδήποτε «συνηθισμένου» κράτους εκστό­μιζε αυτό που είπε ο Νετανιάχου; Υποθέτετε πόσο -και για πόσο- θα στηλιτευόταν κάθε άλλος ηγέτης χώρας που θα ισχυριζόταν πως ο -σχεδόν … καλοπροαίρετος απέναντι στους Εβραίους- Χίτλερ πείσθηκε από έναν μουφτή (!) να κάνει το Ολοκαύτωμα;

    Με τον ηγέτη του «περιούσιου» κράτους, βε­βαίως, δεν θα ήταν δυνατόν να ισχύουν τα «ει­ωθότα»… Δεν χρήζει αναλύσεων το όλο πράγ­μα. Αρκεί μία υπόμνηση: Ακόμη και ο Τό­νι Μπλερ είχε δηλώσει, προ εννέα ετών, ότι αδυνατεί να επικρίνει δημοσίως το Ισρα­ήλ… Ήταν τότε που ο ισραηλινός στρατός σκότωνε κατά συρροή αμάχους στο Λίβα­νο και έσβηνε από το χάρτη την Κανά, ανα­ζητώντας στις θανατώσεις γερόντων και γυ­ναικόπαιδων το «ισοδύναμο» της στρατιω­τικής του ήττας από τη Χεζμπολάχ…

    Ιδού λοιπόν το φαινομενικώς παράδο­ξο: Εδώ και δεκαετίες κάθε κριτική εναντί­ον της -διαχρονικά εγκληματικής, ρατσι­στικής- πολιτικής του Τελ Αβίβ σε βάρος των Παλαιστινίων επισύρει τους γνωστούς, μονότονους, βλακώδεις, εμετικούς αφορι­σμούς περί «αντισημιτισμού» και αναπαραγωγής ναζιστικών (!!) στερεοτύπων, αλλά, ω του θαύμα­τος, ο ισραηλινός πρωθυπουργός προτιμά να ελα­φρύνει τη θέση του Τρίτου Ράιχ, παρουσιάζοντάς το περίπου ως παρασυρμένο από τους «αληθι­νούς υπαίτιους», τους Παλαιστίνιους…

    Η ιστορική αλήθεια στα ιδεολογικά κρεματό­ρια έμπνευσης Νετανιάχου. Μόνον αυτού; Όχι κι αυτό είναι το πλέον αξιοπρόσεκτο.

    Στις αρχές του 2012, εσωκομματικός αντίπα­λος του Νετανιάχου στη διεκδίκηση της αρχη­γίας του ακροδεξιού Λικούντ ήταν ο Μοσέ Φά­ιγκλιν. Ο τύπος αυτός, που σε εκείνη την αναμέ­τρηση συγκέντρωσε το διόλου ευκαταφρόνητο 25%, ήταν ήδη διάσημος για τον απύθμενο θαυ­μασμό του προς τον ηγέτη του Τρίτου Ράιχ. Αυ­τήν την «απαράμιλλη στρατιωτική μεγαλοφυϊα» που «εξασφάλισε στη χώρα του δημόσια τάξη κι ένα καθεστώς – μοντέλο, με υποδειγματικό δικα­στικό σύστημα». Ναι, ο Χίτλερ… Ο Φάιγκλιν τα έλεγε αυτά δημοσίως, κάμποσα χρονάκια προτού τον τιμήσει το ¼ των περίπου 60.000 μελών του Λικούντ που είχαν συμμετάσχει στις εσωκομμα­τικές εκλογές του 2012.

    Θαλάμους αερίων για τους Παλαιστίνιους δεν είχε ζητήσει βεβαίως ο θαυμαστής του Χίτ­λερ, Φάιγκλιν. Αρκέστηκε σε ηπιότερες προτά­σεις: Να κοπεί η παροχή νερού και ηλεκτρικού ρεύματος στους Παλαιστίνιους, να μην εκπροσω­πούνται οι Άραβες πολίτες του Ισραήλ στο κοι­νοβούλιο της χώρας, κλπ. Εξυπακούεται πως η πρόσφατη αποστροφή του Νετανιάχου για τον παρασυρμένο Φύρερ είναι κατά πολύ σοβαρό­τερη, καθώς προέρχεται από χείλη πρωθυπουρ­γού. Ανεξήγητη όμως δεν τη λες, εκτός αν παρα­βλέψεις πόσα στοιχεία επί μέρους κτηνωδιών, «τε­λικών λύσεων» («σύγχρονης» κοπής) αλά Ισρα­ήλ, σε βάρος των Παλαιστινίων, επεδίωκε ο ση­μερινός πρωθυπουργός.

    Για όσους δεν γνωρίζουν ή δεν θυμούνται, σημειώνουμε κάτι: Τον Αύγουστο του 2005 ο Νε­τανιάχου παραιτήθηκε από το αξίωμα του υπουρ­γού Οικονομικών της κυβέρνησης Σαρόν, επειδή έκρινε ως ανεπαρκώς (!) επιθετική την πολιτική του Τελ Αβίβ εναντίον των «μιασμάτων». Ήθελε περισσότερους, πολλούς περισσότερους εποίκους στα παλαιστινιακά εδάφη και καμία «απαγκίστρω­ση» του Ισραήλ από τη Λωρίδα της Γάζας. Επα­ναλαμβάνουμε αυτό που, αν δεν ήταν εφιαλτικό, θα έμοιαζε ανέκδοτο: Ο Νετανιάχου θεωρούσε τον Σαρόν υπερβολικά ήπιο απέναντι στους Πα­λαιστίνιους. Ναι, τον διαβόητο εγκληματία Σαρόν!

    Τον Σαρόν… Τον «άνθρωπο» που ως υπουρ­γός «Άμυνας» συνέδεσε το όνομά του με την εξο­λόθρευση χιλιάδων αμάχων στους παλαιστινια­κούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα (Λίβανος, Σεπτέμβριος 1982) και ως πρωθυπουργός με μια ακόμη μαζική σπορά θανάτου, στην ισοπεδωμέ­νη Τζενίν (Απρίλιος 2006).

    Τον πρωθυπουργό που προκάλεσε την Ιντι­φάντα του 2000 με την επίσκεψη- πρόκληση στο τέμενος Αλ Ακσά της Ιερουσαλήμ. Τον «γενναίο» εκτελεστή 69 γυναικόπαιδων στο παλαιστινια­κό χωριό Κίμπια το 1953 -ω, ναι, από τα 25 του έτη έδειξε πόσο «λαμπρή» καριέρα θα έκανε. Τον υπεύθυνο για τη θανάτωση 270 αιγυπτίων αιχμα­λώτων πολέμου το 1956, καθώς και για την εν ψυχρώ δολοφονία 104 Παλαιστινίων, το 1971. Και αυτά είναι μόνον τα γνωστά, τα εξακριβωμέ­να «ανδραγαθήματα» του «ενδοτικού» Σαρόν… Εάν, πάντως, ο άγνωστος συνήγορος του Νετα­νιάχου επιθυμούσε να ανιχνεύσει κάποια ιστορι­κή, σιωνιστική συνέπεια στην περί (και υπέρ…) Χίτλερ αποστροφή, θα μπορούσε να επικαλεστεί τη «γραμμή» των σκληροπυρηνικών σιωνιστών της τρομοκρατικής οργάνωσης «Λέχι», κατά τη χαραυγή της δεκαετίας του 1940: Εισηγούνταν να συμμετάσχουν οι ένοπλες εβραϊκές οργανώ­σεις στον πόλεμο, στο πλευρό της ναζιστικής Γερ­μανίας, με στόχο να εκδιωχθούν οι Άγγλοι από την Παλαιστίνη…

    Όσο για την ισραηλινή αντιπολίτευση, η οποία δήλωσε έκπληκτη και οργισμένη με τη δήλωση Νετανιάχου, καλύτερα θα ήταν να αναλογιστεί το προφανές: Η κραυγαλέα, άνευ επιφάσεων ανά­δειξη της συγγένειας σιωνισμού και ναζισμού εί­ναι μάλλον αναπόδραστη, όταν πρόκειται για ένα κράτος που θεωρεί τη διαρκή, αιώνια καταπίεση των «μέσα» και των «δίπλα», ως όρο για την επι­βίωσή του. Ας το διατυπώσουμε κάπως σχηματι­κά: Όταν θεωρείς «κανονικότητα» την εξαθλίωση των ανθρώπων στη Λωρίδα της Γάζας (αρκεί να μην εκτοξεύεται καμία ρουκέτα από εκεί…), τότε τα μόνα ιδεολογήματα που μπορούν να σε «δικαι­ώσουν» είναι όσα τεκμαίρουν την «ανάγκη» των γκέτο – και μάλιστα στην πιο απάνθρωπη εκδο­χή τους. Όπως ακριβώς η χιτλερική «σύλληψη» του «αναγκαίου ζωτικού χώρου» αναβιώνει χά­ρη στους ισραηλινούς εποικισμούς, τους οποίους μάλιστα συνοδεύουν άφθονα κρούσματα βιαιο­τήτων, σε βάρος των «άλλων».

    Αν δεν μας απατά η μνήμη μας, το δόγμα πως το Ισραήλ δεν τηρεί κανέναν κανόνα «ανα­λογικότητας» όταν πρόκειται να απαντήσει σε (υπαρκτές ή ανύπαρκτες) εχθρικές κινή­σεις, διατυπώθηκε το 2006, όχι από κάποιον Νετανιάχου, αλλά από την Τζίπι Λίβνι. Την αρχηγό –τότε- του κεντροδεξιού κόμματος Καντίμα και υπουργό Εξωτερικών στη συ­γκυβέρνηση με το Εργατικό Κόμμα, η οποία ήδη διενεργούσε την επιδρομή στο Λίβανο.

    Αλήθεια, τι περισσότερο ή λιγότερο από αυτό, το «δεν δεσμευόμαστε από καμία ανα­λογικότητα», της κεντροδεξιάς Λίβνι, θα μπο­ρούσαν να επικαλεστούν οι ναζί τον Νοέμ­βριο του 1938 για να «δικαιολογήσουν» τα πογκρόμ της Νύχτας των Κρυστάλλων; Και ποια δόγματα «ασφάλειας» εξηγούν τη βάναυ­ση συμπεριφορά που επιφυλάσσουν, πλέον, οι ισραηλινές αρχές ακόμη και στους αφρικανούς πρόσφυγες και μετανάστες; Η αηδιαστική στά­ση των ΗΠΑ και της Ευρώπης για όλα αυτά δεν εντάσσεται στο αντικείμενο του παρόντος σημει­ώματος (δεν επαρκεί κι ο χώρος). Περιοριζόμα­στε σήμερα, έστω και δίκην επιλόγου, στην ελλη­νική αριστερή κυβέρνηση, η οποία προσφάτως επισφράγισε την «κολιγιά» με τον εκλαμπρότα­το Νετανιάχου (η ίδια «κολιγιά» ισχύει βεβαίως και με τη χούντα του Καϊρου), στέλνοντας F-16 να συμμετάσχουν στη «Μπλε Σημαία», τη μεγα­λύτερη ισραηλινή αεροπορική άσκηση που έγι­νε ποτέ, σύμφωνα με το Τελ Αβίβ. Εμείς και οι ΗΠΑ σπεύσαμε…

    Επειδή αφομοιώσαμε το μάθημα πως «η εξω­τερική πολιτική βασίζεται σε υπολογισμούς και όχι σε συναισθηματισμούς», περιμένουμε με έντο­νο ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε το αντίτιμο αυτής της επιλογής. Είναι μήπως η προσδοκία ότι θα ρουφήξουμε ευκολότερα (με «καλαμάκι» τον άξονα Αθήνας- Τελ Αβίβ- Καϊρου – Λευκωσί­ας) τους υδρογονάνθρακες της Κύπρου; Ποιους; Αυτούς που διαπιστώθηκε ότι είναι τόσο λίγοι, ώστε μάλλον δεν αξίζουν τον κόπο -και το κόστος- σοβαρών γεωτρήσεων; Μήπως ότι καλοπιάνου­με τους Αμερικανούς και θα ανταμειφθούμε στο «μέτωπο» του χρέους και της οικονομικής πολι­τικής; Καλά, ας το συζητήσουμε αυτό εάν κάπο­τε ο Τσίπρας, περιχαρής για τα μυστηριώδη «ευ­ήκοα ώτα» στις ΗΠΑ, προλάβει να προσγειωθεί στο «Ελ. Βενιζέλος» χωρίς η Λαγκάρντ να «ευ­φράνει» τα δικά μας ώτα με την απαίτηση για 1,4 δισ. περικοπών ακόμα…

    Προς το παρόν τα ώτα μας αναμένουν την απάντηση: Ποιο είναι το αντίτιμο για αυτό το κα­τάντημα;

Αφήστε απάντηση στον/στην L’Enfant de la Haute Mer Ακύρωση απάντησης