Ο Ρώσος διανοητής Alexander Dugin είναι περιθωριακός στη Ρωσία, αλλά παρουσιάζεται στη Δύση ως «Νο.1 σύμβουλος του Πούτιν», κάτι που ουδέποτε υπήρξε[0].Στην Ελλάδα άρχισε ήδη να λατρεύεται, κυρίως από ανθρώπους που… ποτέ δεν τον διάβασαν, αλλά επηρεάστηκαν από ορισμένες ωραιοποιήσεις των ιδεών του. Αυτό το άρθρο θα προσπαθήσει να αποδομήσει τις ωραιοποιήσεις, αλλά και τις ίδιες τις ιδέες του, που μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι ανήκουν στον πολιτικό χώρο της ακροδεξιάς και της λεγόμενης Alt-Right. Η Δύση σήμερα παρουσιάζει τον Dugin σαν [δήθεν] «εγκέφαλο του Πούτιν», έτσι ώστε να παρουσιάσει τον ίδιο τον Πούτιν σαν ακροδεξιό:
Julius Evola
Μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν αποκαλύπτει ότι ο Ντούγκιν υπήρξε (κατ’ ελάχιστον) ακραίος εθνικιστής και αντι-κομμουνιστής στα χρόνια πριν την πτώση της ΕΣΣΔ. Το 1980 (18 ετών) μετάφρασε στα ρωσικά το βιβλίο «Παγανιστικός Ιμπεριαλισμός» του ιδιόρρυθμου φασίστα και εσωτεριστή φιλόσοφου Julius Evola[e.1].
Το βιβλίο είναι φασιστικό μανιφέστο ακραίου ελιτισμού, αντισημιτισμού και προώθησης ενός νέου ιμπεριαλισμού, βασισμένου στη λατρεία της «Αρείας Φυλής». Περιέχει εγκώμια για τη σβάστικα, τον ρωμαϊκό αετό και το εξής «Ευρωπαϊκό μας σύμβολο» (σελ. 115, «Heathen Imperialism», 1933) [1a]:
Αυτό το σύμβολο είναι πιστό αντίγραφο του κρατικού εμβλήματος του 3ου Ράιχ, παραλείποντας όμως τη σβάστικα:
Ο νεαρός Dugin ενθουσιάστηκε απο το βιβλίο και κυκλοφόρησε τη μετάφρασή του μυστικά, μέσω των δελτίων «Samizdat« (του δικτύου Ρώσων αντιφρονούντων στην ΕΣΣΔ). Δεν πτοήθηκε από την εχθρότητα του βιβλίου προς τη Ρωσία[2], ούτε από τον αντισημιτισμό [3] και τον φιλο-μοναρχισμό του [4], ούτε και από την (εχθρική προς τον χριστιανισμό)[5]παγανιστική πνευματικότητά του.
Στα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ο Dugin εγκωμίαζε το τσαρικό καθεστώς, εκφράζοντας απογοήτευση επειδή ο Τσάρος δεν κατάφερε να… εξοντώσει τους Μπολσεβίκους(!), έτσι ώστε να αναδυθεί μια νέα «Μεγάλη Ρωσία». Η συμπάθειά του προς το ναζισμό δεν κρύβεται, ακόμη και μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Το 1993 έγινε πρωτεργάτης και συνιδρυτής του «Εθνομπολσεβίκικου Κινήματος» (NazBol), κατά τα πρότυπα του Εθνικοσοσιαλισμού, έμβλημα του οποίου έγινε… δικέφαλος ναζιστικός αετός, αντικαθιστώντας τη σβάστικα με σφυροδρέπανο:
Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, εκτός της φιλοναζιστικής πτέρυγας του κινήματος NazBol (με κύριο εκφραστή τον Dugin) υπήρξε και μια πατριωτική, όχι-φιλοναζιστική πτέρυγα, με εκφραστή τον αρχικό ιδρυτή Eduard Limonov. Όμως το κίνημα διαλύθηκε και τέθηκε εκτός νόμου στη Ρωσία το 2007. Αργότερα, ο Λιμόνοφ ίδρυσε το κόμμα «Άλλη Ρωσία» που υπάρχει και σήμερα (κάτι σαν τη δική μας «Πατριωτική Αριστερά»). Ο Λιμόνοφ πέθανε το 2020. Στο μεταξύ, ο Dugin είχε ήδη αρχίσει (από το 1997) να αναπτύσσει την ιδεολογία του «Ευρασιατισμού» (Eurasianism), έναν όρο που υπήρχε στη Ρωσία από το 1920, αλλά απόκτησε νέο νόημα μέσω του Dugin, π.χ. στο βιβλίο του «Τέταρτη Πολιτική Θεωρία».
Ένας παλιός στενός πολιτικός σύμμαχος του Dugin στον Ευρασιατισμόπου μετάνιωσε αργότερα, ο πολιτικός επιστήμονας Anton Shekhovtsov, χαρακτήρισε τον Ευρασιατισμό του Dugin ως «μια μορφή φασιστικής ιδεολογίας που επικεντρώνεται στην ιδέα της επανάστασης στη ρωσική κοινωνία και της οικοδόμησης μιας ολοκληρωτικής ευρασιατικής αυτοκρατορίας που θα κυριαρχείται από τη Ρωσία…». Το αναφέρω ενδεικτικά (σαν δείγμα πολλών παρόμοιων απόψεων), αλλά… δεν θα βασιστώ σ΄ αυτό! Αντί αυτού, θα προχωρήσω σε κριτική της «Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας» και (ιδίως) συγκεκριμένων εδαφίων της.
Το βιβλίο «Τέταρτη Πολιτική Θεωρία» προωθεί την ιδέα ενός «νέου πολιτικού συστήματος» που θα αντικαταστήσει τα 3 «παλιά συστήματα» του Σοσιαλισμού, του Φασισμού και του Φιλελευθερισμού, ενώνοντας (σε… αχταρμά) τα «θετικά» αυτών των 3 «παλιών συστημάτων» και απορρίπτοντας τα «αρνητικά» τους. Στην πράξη, τα περισσότερα αρνητικά τα βρήκε ο Dugin στον φιλελευθερισμό, τα περισσότερα θετικά τα βρήκε στον φασισμό και πολύ λιγότερα θετικά βρήκε στον σοσιαλισμό ή μαρξισμό.
Alain De Benoist
Ένας λόγος που ο Dugin βρήκε πολύ περισσότερα θετικά στο φασισμό, είναι ότι βασίστηκε σε φασιστικές ή φασίζουσες ιδέες (π.χ. του Julius Evola), τις οποίες θεώρησε υπόδειγμα «άμεμπτου συντηρητισμού» (εξ ορισμού κάτι θετικό για τον ίδιο), χωρίς να υπολογίσει σωστά τις πρακτικές κοινωνικές συνέπειές τους.
Ένας άλλος λόγος, είναι ότι θεωρεί κύριο αντίπαλο της 4ης θεωρίας του τον (κυρίαρχο σήμερα παγκοσμίως) φιλελευθερισμό, οπότε ο «μηχανιστικός» μαρξισμός (κατά τον ίδιο) αδυνατεί να σταθεί ως ισχυρό «αντίδοτο» φιλελευθερισμού, άρα… το μοναδικό ισχυρό «αντίδοτο» στο φιλελευθερισμό απομένει ο φασισμός, ή -έστω- η φασίζουσα «Νέα Δεξιά» του Alain De Benoist, την οποία ο Dugin εκθειάζει συχνά, θεωρώντας το δικό της πολιτικό όραμα απολύτως συνεπές με την «Τέταρτη Θεωρία» του, αν όχι και συνώνυμό της….
René Guénon
Π.χ. στο ακόλουθο απόσπασμα, ο Dugin εκθειάζει τον «traditionalist» René Guénon ταυτόχρονα (και εξίσου) με τον εσωτεριστή φασίσταJulius Evola (μαθητή του Guénon), αλλά «γέρνει» περισσότερο προς τον Evola, θρηνώντας τον «εκφυλισμό» ενός κόσμου που εκφυλίστηκε επειδή… «αναμείχθηκαν μεταξύ τους οι κάστες» (ινδουιστικού τύπου) και «σάπισε η Ιεραρχία»:
Σαν λογική συνέπεια αυτών των ιδεών, ένας ιδανικός… τεταρτο-θεωρητικός κόσμος θα είναι ένα πολιτικό σύστημα με διακριτές κοινωνικές κάστες (προστατευμένες από «εκφυλιστικές αναμείξεις»), με βασικά ιεραρχική δομή (προστατευμένη από φθορά ή διάλυση), όπου θα κυριαρχεί (εδώ αρχίζουν πνευματικά «δώρα»)… το Αθάνατο Πνεύμα (αντί της πεπτωκόσας ύλης), η Ουράνια Μεταφυσική Αρμονία (αντί της γήινης) και η Αιωνιότητα (αντί της προσωρινότητας). Δηλαδή, ένας Γενναίος Νέος Κόσμοςιδεαλιστικά και ιεραρχικά δομημένος, που σίγουρα θα κάνει τον «Γενναίο Νέο Κόσμο» του Aldous Huxley να ωχριά μπροστά στο… ΟλοκληρωτικόΠνευματικόΜεγαλείο του.
Ιδού π.χ. τι γράφει ο Evola (και εγκωμιάζει ο Dugin):
«…πρέπει να δημιουργηθεί μια δομή που θα εκτείνεται κάθετα από πάνω προς τα κάτω, στην οποία οι αρχηγοί θα είναι σαν τις πολλές ακτίνες ενός μοναδικού κέντρου, κι αυτές με τη σειρά τους θα είναι κέντρα ενότητας για χαμηλότερους βαθμούς, συγκεντρωμένους σαν στρατιώτες γύρω από τους αξιωματικούς τους. Φυσικά, ένα τέτοιο σύστημα απαιτεί πάνω απ’ όλα τη δημιουργία κάποιων ελίτ, πραγματικών ελίτ και όχι μόνο κατ’ όνομα, των οποίων η εξουσία δεν θα βασίζεται στο αξίωμα, αλλά το αξίωμα θα βασίζεται στην εξουσία –και η εξουσία, με τη σειρά της, θα βασίζεται σε πραγματική ανωτερότητα...» [6]
Αυτή η δομή μοιάζει με στρατιωτική, αλλά ο Evola την επεκτείνει σε όλη την κοινωνία, καταργώντας τη δημοκρατική ισότητα μεταξύ πολιτών, που θα χωριστούν σε ανώτερες και κατώτερες κάστες. Είναι μια δομή οργάνωσης κατάλληλη για μυστικές αδελφότητεςστα πρότυπα της Μασωνίας και τίποτα δεν εγγυάται ότι θα βασίζεται σε «πραγματική ανωτερότητα» με αξιοκρατία. Ας θυμηθούμε π.χ. τον… καραγκιόζη Γκουάιντο, δοτό «πρόεδρο της Βενεζουέλας» με μασωνική ποδίτσα:
Εδώ αρμόζει μια αριστοφάνεια σάτιρα αυτών των εμφανώς επικίνδυνων… υψιπετών στοχασμών, αλλά δεν θέλω να μακρηγορήσω μέσα σε άρθρο που θα καταντήσει TL;DR (στη διαδικτυακή αργκό «Too Long, Didn’t Read»). Π.χ. «Τέρμα κάθε αυταπάτη, η εξουσία στον αριστοκράτη», κλπ.
Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε τις πολιτικές ρίζες, όχι μόνο του Dugin, αλλά και των αγαπημένων του φιλοσόφων. Γενικά, για τους φασίστες θεωρώ ότι ισχύει κάτι παρόμοιο με τους… ψεύτες: Μια φορά φασίστας, για πάντα φασίστας (όπως «μια φορά ψεύτης, για πάντα ψεύτης»). Ειδικά ο Αλαίν Ντε Μπενουά (Alain De Benoist), με τον οποίο ταυτίζεται υπέρμετρα ο Dugin, ξεκίνησε ως φανατικός υποστηρικτής των ακροδεξιών Γάλλων παραστρατιωτικών της Αλγερίας στην εποχή του OAS, πέρασε σε φανατική στήριξη του απάρτχάιντ της Ν. Αφρικής και σε συγγραφή βιβλίου-ύμνου για το απάρτχάιντ της Ροδεσίας (με το ψευδώνυμο Fabrice Laroche) όταν κυριαρχούσαν οι λευκοί, ένα βιβλίο που προλόγισε ο ρατσιστής πρωθυπουργός Ian Smith:
Το 1977 ο Ντε Μπενουά ξεκίνησε το κίνημα της «Νέας Δεξιάς» μέσω του θινκ-τανκ «GRECE» (καμία σχέση με την Ελλάδα, αρχικά του «Groupement de Recherche et d’Études pour la Civilisation Européenne») υποδυόμενος τον «μετα-πολιτικό» στοχαστή. Οι ιδέες του De Benoist άλλαξαν, βέβαια, αλλά στην πραγματικότητα προσαρμόστηκαν για να φαίνονται προοδευτικές… και ξεχάστηκαν από το ευρύ κοινό, μέχρι σχετικά πρόσφατα, στον 21ο αιώνα. Μια μετάγγιση ιδεών από τον De Benoist στον Dugin (ή αντιστρόφως) τους έφερε κοντά, με αποτέλεσμα το βιβλίο του De Benoist «Against Liberalism» να έχει υπότιλο «Προς την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία», όπως… καυχιέται ο Dugin στη σελ. 7 της «4ης Θεωρίας» του:
Αξιοσημείωτο είναι, ότι αντί να ξεκόψει ο Dugin από ναζιστικές ιδέες μετά τη συγγραφή της «Τέταρτης Θεωρίας», άνοιξε δίαυλο συνεργασίας με τη… Χρυσή Αυγή!
Βέβαια, είχαν προηγηθεί άλλες επαφές του Dugin με Έλληνες ακροδεξιούς, π.χ. συνέντευξή του στο ακροδεξιό περιοδικό «Patria» το 2011 (άγνωστη στο ευρύ κοινό) αναδημοσιευμένη πρόσφατα (Αύγ. 2022) από το νεοναζιστικό blog «Μαύρος Κρίνος» της «Τρίτης Θέσης». Στις 19/6/2013 έγινε βιβλιο-παρουσίαση της «Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας» στη «Στοά του Βιβλίου», όπου μίλησε και ο «Δρ. Νικόλαος Λάος» (γνωστός νεαρός… αρχι-μασώνος, ο οποίος κατά δήλωση του «συνέβαλε στην αναδιοργάνωση του Τεκτονισμού και του τάγματος των Βαυαρών Illuminati» -μας πληροφορεί ο «Μαύρος Κρίνος»).
Στις 15 Μαϊου 2014 κλιμάκιο της Χρυσής Αυγής πήγε στη Μόσχα για επίσημη συνάντηση με τον Dugin, η οποία προβλήθηκε υπέρμετρα στο site της Χ.Α. και άλλα μέσα, με έμφαση στο μύθο ότι είναι «σύμβουλος του προέδρου Πούτιν». Για τους Έλληνες ναζί αυτός ο μύθος ήταν αιτία περηφάνιας, αλλά για την αντι-ρωσική προπαγάνδα της εποχής έγινε αιτία για… χαρές και πανηγύρια, αφού έτσι ο ίδιος ο Πούτιν χρεωνόταν το φιλοναζισμό του δήθεν «συμβούλου του». Η ανακοίνωση της συνάντησης σβήστηκε (μαζί με το site της Χ.Α) αλλά προβάλλεται μέχρι σήμερα από φιλο-ουκρανικά και νατοϊκά site. Μπορείτε να δείτε την αρχική ανακοίνωση στο Μουσείο του Διαδικτύου, εδώ. Κυκλοφορεί και σε screen-shots μέχρι σήμερα:
Δυστυχώς, αρκετοί «αντι-νεοταξίτες» στο ελληνικό facebook λατρεύουν φανατικά τον Dugin ως «αντι-νεοταξικό διανοητή» και… αν τους δείξετε το προηγούμενο screen-shot πολύ πιθανώς θα φάτε… βρισίδια, μαζί με συκοφαντίες ότι είστε… πληρωμένος πράκτορας, κλπ. Aυτό οφείλεται σε πολιτική παράνοια, αλλά και σε μία απλοϊκή αντίληψη ότι «οι πραγματικοί ναζί είναι μόνο το Σύστημα» και ότι «δεν έχει σημασία» αν ο Dugin «έκανε παρέα με ναζί και φασίστες» διότι είναι «πολέμιος της παγκοσμιοποίησης» σε έναν κόσμο όπου «δεν υπάρχει πια δεξιά κι αριστερά». -Ισχύει αυτό; Κατ’ αρχάς…
Ψάξτε τη φράση «neither left nor right» και θα βρείτε αμέτρητες τέτοιες περιπτώσεις, π.χ. «the Nazis represented themselves as a “third force,” neither left nor right, neither simply nationalist or only socialist, a force that would renew the nation and restore its future.» Direct Link: https://archive.ph/VMatd#selection-865.9-865.224 (το λινκ πάει στο ακριβές εδάφιο, αν διαβάζετε από υπολογιστή, όχι από κινητό).
Η βιτρίνα «ούτε αριστερά, ούτε δεξιά» προβάλλεται από ένα σωρό κινήματα, από φασίζοντα ή ακροδεξιά έως και αμιγώς ναζιστικά, ανεξαρτήτως του «πόσο φασίστες» είναι στην πραγματικότητα, ή «πόσο ναζί».
Ακόμη και οι πραγματικοί νεοναζί του ουκρανικού τάγματος Αζόφ, προσπαθούν τώρα, έστω κι αργά… να παραστήσουν τους αγνούς πατριώτες μαχητές, «πέρα από αριστερά και δεξιά»!
Το να αρνούμαστε ότι υπάρχει και σήμερα πραγματικός ναζισμός, όχι μόνο σε «γιορτές των Ες-Ες» Βαλτικών χωρών, αλλά ακόμη και στα υψηλότερα κλιμάκια της διεθνούς ελίτ, είναι ολέθρια εθελοτυφλία, τελείως εκτός πραγματικότητας.
Παράδειγμα: Ο κόμης Richard von Coudenhove-Kalergi ήταν ένας φασίζων (και μασώνος) διανοούμενος του μεσοποπολέμου, γνωστός σαν «Νονός της Ευρωπαϊκής Ιδέας». Υπήρξε ιδρυτής και (επί 49 χρόνια) πρόεδρος της «Διεθνούς Πανευρωπαϊκής Ένωσης»(Στην ελληνική βικιπαίδεια δεν υπάρχει αντίστοιχο λήμμα, αλλά αξίζει να δείτε το αγγλικό,ειδικά για τις διασυνδέσεις του).
Λοιπόν… όταν στις 14 Μαϊου 1933 ο Julius Evola πήρε συνέντευξη από τον κόμη Kalergi, ως συντάκτης στη φασιστική εφημερίδα «Regime Fascista», ο Kalergi δήλωσε απεριόριστη στήριξη στον Φασισμό του Μουσολίνι, προτείνοντας μάλιστα το Ιταλικό Φασιστικό Σύνταγμα σαν καταλληλότερο και για την οικοδόμηση της «Ομοσπονδιακής Ευρώπης»[k1].
Ε, ΟΚ (θα μου πείτε τώρα…) «το 1933 ήταν άλλη εποχή».-Όμως (προσέξτε…) σήμεραο κόμης Richard von Coudenhove-Kalergi τιμάται επίσημα από την Ε.Ε. ως «Πατέρας της Πανευρωπαϊκής Ιδέας», και… δεν είναι ο μόνος φασίστας που τιμήθηκε (ή έπαιξε σημαντικό ρόλο) στην Ε.Ε.!
UPDATE 1 (12/9/2022): Για τη σχέση ναζισμού και ΕΕ, διαβάστε επίσης:
Οι ναζί της ΕΕ κι η οικογένεια Quandt (δυστυχώς το video που περιέχει δεν υπάρχει σήμερα, αφού κατέβασαν το κανάλι μου «δημοκρατικά» στο YouTube -video της γερμανικής τηλεόρασης, όχι κάτι… ψεκασμένο)
Συνιστώ το άριστα τεκμηριωμένο βιβλίο (που έχω σε ψηφιακή μορφή ΚΑΙ στα ελληνικά): «Οι Ναζιστικές Καταβολές της ΕΕ των Βρυξελλών»: The Nazi Roots of the Brussels EU
(τέλος Update 1)
_____________________________________
Άρα, στην πραγματικότητα δεν έχει ξεπεραστεί ο διαχωρισμός «δεξιά-αριστερά», εκτός αν αφορά κόμματα και οργανώσεις ή απλοϊκές ιδέες. Απλά έχει περιπλακεί, λόγω της ανάδυσης ενός νέου, ύπουλου ολοκληρωτισμού των διεθνών ελίτ, και ταυτόχρονα διότι η ακροδεξιά έχει γίνει πιο ευέλικτη, ενώ το Σύστημα «παίζει σκάκι κι από τις 2 μεριές», με μέρη της ακροδεξιάς «χρήσιμους ηλίθιους» και άλλα μέρη της που συνεργάζονται με το κατεστημένο, υποδυόμενα μια προοδευτικότητα.
Βέβαια, και η αριστερά έχει σωρεία χρήσιμων ηλίθιων ή συνεργών με τις ελίτ, αλλά το απλοϊκό συμπέρασμα ότι «ξεπεράστηκε ο διαχωρισμός» είναι παραπλανητικό. Χρειάζεται νέος ορισμός του τι είναι αριστερά, ή και αποφυγή φθαρμένων όρων, με βασική αρχή την αντίσταση στις ταξικές διαφορές, στη φτωχοποίηση και στον υπερ-πλουτισμό.ΓΝΗΣΙΑ αντίσταση σε όλα αυτά, όμως, δεν μπορεί να υπάρξει από έναν Dugin που ταυτίζεται με τον Alain De Benoist[a.1], ενώ συμφωνεί με τις «κοινωνικές κάστες« του Evola και ένα σωρό φασίζουσες ή φασιστικές ιδεολογίες. Εν κατακλείδι…
Από το 2011, όταν και γνώρισα τον Ντούγκιν στην Αθήνα, όπου είχε έρθει προσκεκλημένος του ΙΔΙΣ (Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων) του Παντείου Πανεπιστημίου και του διευθυντή του Κων. Φίλη (του γνωστού διεθνολόγου), έχοντας μια περίπου 15λεπτη συνομιλία μαζί του, έχω κατ’ επανάληψη γράψει ότι ο άνθρωπος αυτός ΟΥΔΕΠΟΤΕ αποτέλεσε mainstream φιγούρα στη Ρωσία, ούτε φυσικά και ήταν ποτέ… «μυστικοσύμβουλος» ή… «φανεροσύμβουλος» του Πούτιν… Ουδέποτε είχε την παραμικρή σχέση με κρατικά αξιώματα, ούτε καν με άμισθες θέσεις… Πριν μερικά χρόνια η Σύγκλητος του MGU (Πανεπιστημίου «Λομονόσοφ» της Μόσχας) τον ΑΠΕΒΑΛΕ από το καθηγητικό σώμα του Πανεπιστημίου, εξαιτίας των προσβλητικών χαρακτηρισμών που είχε εκστομίσει κατά του ουκρανικού λαού γενικά (και ΟΧΙ κατά της χούντας του Κιέβου)….
Με τη δολοφονία της Ντάσα επανήλθε στο φως η ευρέως διαδεδομένη στα δυτικά Μέσα μπούρδα για τον Ντούγκιν, περί δήθεν «μυστικοσύμβουλου» και «ιδεολογικού καθοδηγητή» του Προέδρου Πούτιν. Η αλήθεια είναι από πολύ, έως πάρα πολύ διαφορετική: ο Ντούγκιν ουδέποτε ανήκε στους λεγόμενους «οργανικούς ιδεολόγους» (με τη γκραμσική έννοια) του ρωσικού πολιτικού συστήματος. Στις απαρχές της πορείας του, τα τελευταία χρόνια της σοβιετικής εξουσίας, ήταν μάλλον ένας κοινός αντικομμουνιστής, με έντονα εθνικιστικά και φιλομοναρχικά στοιχεία, ιδεολόγος. Στη συνέχεια, αποκρυσταλλώνοντας περισσότερο τις θεωρίες του, ήλθε σε επαφή με τον — μακαρίτη, πλέον – συγγραφέα και πολιτικό Εντουάρντ Λιμόνοφ, με τον οποίο ίδρυσαν μαζί το κίνημα των «Εθνομπολσεβίκων» («Νατσμπόλ», σε σύντμηση στα Ρωσικά). Αργότερα οι σχέσεις των δύο ανδρών διαρρήχθηκαν και ο Ντούγκιν αποχώρησε από τους «Νατσμπόλ», ακολουθώντας αυτόνομη πολιτική και ιδεολογική πορεία. Οι «Νατσμπόλ» στη συνέχεια διαλύθηκαν και παραχώρησαν τη θέση τους στο κίνημα «Η Άλλη Ρωσία», που έφερε τη σφραγίδα του Λιμόνοφ με περισσότερα στοιχεία «πατριωτικής αριστεράς» (αν το μεταφέρουμε στις «καθ’ ημάς» αναλογίες), τη στιγμή που ο Ντούγκιν παρέμεινε ένας σκληρός εθνικιστής, ενίοτε και με στοιχεία αντισημιτισμού. Τα τελευταία 10, περίπου, χρόνια και η δική του ρητορική έχει αμβλυνθεί αρκετά (τουλάχιστον δεν βάζει στο στόχαστρό του τους λαούς του Καυκάσου και τους Εβραίους), ενίοτε έχει πει και πράγματα κοινώς παραδεκτά στο ρωσικό politicum, ωστόσο παραμένει ένα άτομο χωρίς πολιτική εξουσία και, εν πολλοίς, στο περιθώριο της ρωσικής πολιτικής σκηνής. Από την έδρα της Κοινωνιολογίας του MGU (Πανεπιστημίου «Λομονόσοφ» της Μόσχας) είχε εκδιωχθεί πριν μερικά χρόνια με απόφαση της Συγκλήτου, εξαιτίας των υπερεθνικιστικών του τοποθετήσεων και κυρίως εξαιτίας της ασεβούς του θέσης κατά του ουκρανικού λαού (προσοχή: ΟΧΙ της ουκρανικής ηγεσίας!). Η κόρη του Ντάρια, από την άλλη, αποτελούσε «αυτόνομη» και «αυτόφωτη» παρουσία, έχοντας τη δική της πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα, η οποία ωστόσο δεν επηρέαζε τις σχέσεις της με τον πατέρα της. Ειπώθηκαν ξετσίπωτα ψέματα γι’ αυτήν και τη δράση της από τα ξεπουλημένα δυτικά Μέσα, αλλά και από πολιτικά πρόσωπα της Ουκρανίας και χωρών της Δύσης, που δεν αξίζουν ούτε τον εμετό μας… Ας είναι ελαφρύ το χώμα της και ας τιμωρηθούν, όταν βρεθούν, παραδειγματικά οι δολοφόνοι της (φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί)…»
Η πλήρης ανάρτηση του Βασίλη είναι
[1a] σελ. 115, Julius Evola, «Heathen Imperialism», Thompkins & Cariou 2007, Originally published in German as Heidnischer Imperialismus, Armanen-Verlag, Leipzig,1933.
[2] ibid, σελ. 122, «Russia is actually the power which most threatens our future...»
[3] ibid, σελ. 48. «…the Semitic God, arbiter of providence and grace, and on the other, gold and ‘public opinion’. These are the tools of the Jewish conspiracy, as are the fetish of socialised, impersonal law…»
[4] ibid, σελ. 42, «Where monarchy, no longer able to hold sword and sceptre, has been beaten down by the intrigues of the rabble of Jews and merchants, it must be restored…»
[5] ibid, σελ. 5, «If Fascism is the will to empire, then it is only by returning to the heathen tradition that it will really be true to itself and will be able to provide the fire in the soul which is lacking right now, and that no Christian belief will be able to give it…»
[6] ibid, σελ. 41 (δική μου μετάφραση από τα αγγλικά).
[e.1] Για τον Julius Evola και τον κεντρικό ρόλο του στο νεοφασισμό, δείτε Julius Evola, Fascism, and Neofascism. Επίσης το λήμμα της βικιπαίδειας, που… φαίνεται σαν να μεροληπτεί υπέρ του(!), αλλά δεν κρύβει όλη την αλήθεια, κοντά στο τέλος. https://en.wikipedia.org/wiki/Julius_Evola#Third_Reich. Πιο παλιά, η βικιπαίδεια έγραφε ότι ο Evola υπήρξε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου μετά το 1934, αλλά το εδάφιο δεν υπάρχει πια, παρόλο που ισχύει. Αποδείξεις θα βρείτε αλλού. π.χ.
σελ. 223, Fascism: Post-war fascisms, edited by Roger Griffin, Matthew Feldman, Taylor & Francis, 2004
[k1] Το screen-shot είναι από ακροδεξιό site που ανακάλυψε τη συνέντευξη, η οποία υπάρχει ολόκληρη στις σελ. 69-73 του βιβλίου «A Traditionalist Confronts Fascism» (Julius Evola, Arktos 2015). Ενδεικτικά παραθέτω τα εξής εδάφια (σε δική μου μετάφραση):
«Το Φασιστικό σύνταγμα θα μπορούσε να έχει αξία μεγαλύτερη από καθαρά ιταλική, αλλά να είναι γενικότερα ευρωπαϊκή» (απαντά ο Coudenhove) «στο βαθμό που εκφράζει ένα σοφό μείγμα αυταρχικών και αριστοκρατικών αρχών με ο,τιδήποτε ίσως παραμένει υγιές μέσα στις δημοκρατικές αρχές». (σελ.69) και…
«Είναι η ακλόνητη πίστη μου στην υπερεθνική αποστολή του Φασισμού, που με έφερε στη Ρώμη, όπου είχα την τιμή να γίνω δεκτός δύο φορές και με κάθε εγκαρδιότητα από τον Ντούτσε», κατέληξε ο Κόμης… (σελ. 72).
OMADEON 
Reblogged στις Ώρα Κοινής Ανησυχίας.
Ευχαριστώ θερμά. Νάστε καλά…
Εξαιρετική ανάρτηση!!! Θεωρώ ότι ήταν υποχρέωση μου. Και εγώ σας ευχαριστώ πολύ!!! Με εκτίμηση Selana.
Reblogged στις 0madeon Zero-start.