Οι Έλληνες 2009-2021: Νόμιζαν πως ήταν ελεύθεροι

Παράφραση αποσπασμάτων από το «Νόμιζαν πως είναι ελεύθεροι: οι Γερμανοί 1933-1945» του Milton Mayer

Η Κατάσταση της Ελευθερίας (Omadeon collage)

Στην αρχή κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί το εύρος της επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του ελληνικού λαού από την παγκοσμιοπρασινοσοσιαλδημοκρατική κυβέρνησή του. Και όμως αυτή η επίθεση γινόταν όλο και πιο άγρια. Η όλη διαδικασία εξέλιξής της ήταν ως επί το πλείστον παρελκυστική (από «τα λεφτά υπάρχουν: πως βρέθηκαν άλλωστε τα 28 δις από τον Καραμανλή για τις τράπεζες» μέχρι τα επόμενα 50 δις για τις τράπεζες, από τις «αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό» στις περικοπές μόνον στους υψηλόμισθους που κατέληξαν σε περικοπές στους μικροσυνταξιούχους, από το «κόβονται-δεν κόβονται οι 13ος και 14ος μισθός» μέχρι τα περίφημα «3 δεν» του ασφαλιστικού που κατέληξαν στα 159 ναι κ.ο.κ.) και μας έκανε να μην θέλουμε να σκεφτούμε –για ανθρώπους που έτσι κι αλλιώς δεν ήθελαν να σκέφτονται και προτιμούσαν να βλέπουν τα πρωινάδικα και τις τσόντες της εθνικής πορνοστάρ το να σκέφτονται ότι μπορεί να χάσουν τη δουλειά, το σπίτι τους και να πεινάσουν ήταν αρκετά δυσοίωνο και δυσβάσταχτο. Και έτσι ασχολούμαστε με τους εσωτερικούς και τους εξωτερικούς εχθρούς (δημόσιους υπάλληλους, συντεχνίες, κακούς κερδοσκόπους, γερμανικές φυλλάδες), για να μην σκεφτόμαστε το δυσοίωνο μέλλον μας.

Κάθε μέτρο εξάλλου ήταν τόσο μικρό (μείωση 10% στα επιδόματα, αύξηση μόλις 2% και μετά άλλα 2% στο ΦΠΑ κ.ο.κ.), τόσο ανεπαίσθητο, τόσο καλά τεκμηριωμένο (όσο το Τ10 της Τράπεζας της Ελλάδας, το 1,5 εκατομμύριο των δημόσιων υπαλλήλων, το διογκωμένο δημόσιο, το 13,2 % του ΑΕΠ όφελος από το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων άνευ ΔΝΤ, η μείωση των τιμών στον οικιακό καταναλωτή από την ιδιωτικοποίηση και το διαμελισμό της ΔΕΗ κοκ) και καμιά φορά συνοδευόμενο από τις κλάψες του Λοβέρδου, τις ενστάσεις των Παπουτσή και Ρέππα αλλά και τις διακηρύξεις του αντιεξουσιαστή στην εξουσία πρωθυπουργού πως με την κρίση έχει γίνει σοσιαλιστικότερος σοσιαλιστής, πως κρατιέται για να μην κατέβει και αυτός σε διαμαρτυρία υπέρ των συνταξιούχων κλπ,  που μόνον αν κάποιος είχε καταλάβει από την αρχή τι συνέβαινε σφαιρικά, πού όλα αυτά τα ‘μικρά μέτρα’ κάποια μέρα αναπόφευκτα οδηγούσαν, αυτός και μόνον μπορούσε να παρακολουθεί την καθημερινή εξέλιξη των πραγμάτων όπως ένας αγρότης βλέπει στο χωράφι του να μεγαλώνει το καλαμπόκι του…Κάθε πράξη είναι χειρότερη από την προηγούμενη, όμως μόνο πολύ λίγο χειρότερη. Περιμένεις την επόμενη και τη μεθεπόμενη.

Περιμένεις ένα μεγάλο συγκλονιστικό γεγονός να συμβεί (ελπίζεις στην 6η Σεπτεμβρίου, ή στη ΔΕΘ ή στην πανευρωπαϊκή διαμαρτυρία της 29 Σεπτεμβρίου ή στην οργή που θα ξεσπάσει κάποια στιγμή μές το φθινόπωρο ή τέλος στις δημοτικές εκλογές), νομίζοντας πως οι άλλοι, όταν επιτέλους αυτό το συγκλονιστικό συμβεί, θα ενωθούν μαζί σου για να αντιδράσετε με κάποιο τρόπο. Δεν θέλεις να δράσεις, ούτε καν να μιλήσεις, μόνος … δεν θέλεις «να πάψεις να κάνεις τα συνηθισμένα πράγματα και να μπεις σε μπελάδες». Αλλά αυτό το συγκλονιστικό γεγονός που θα κάνει δεκάδες ή εκατοντάδες ή χιλιάδες να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας μαζί σου, δεν έρχεται ποτέ (στις 6 Σεπτεμβρίου κάθεσαι στο σπιτάκι σου, στις 29 Σεπτεμβρίου συμμετέχεις υποτονικά και τις δημοτικές τις βρίσκεις ως τη μεγαλύτερη ευκαιρία για κανένα ρουσφετάκι ειδικά στους δύσκολους καιρούς που περνάμε).

Κι εδώ είναι η δυσκολία. Όλες οι μορφές είναι εδώ, όλες ανέπαφες, όλες καθησυχαστικές, τα σπίτια, τα μαγαζιά, οι δουλειές, τα γεύματα, οι επισκέψεις, οι συναυλίες, τα σινεμά, η τηλεόραση, οι διακοπές. Όμως η ουσία, την οποία ουδέποτε πρόσεξες επειδή έκανες το ίδιο λάθος μια ζωή να την ταυτίζεις με τις μορφές, έχει αλλάξει. Τώρα πια ζεις σε έναν κόσμο μίσους και φόβου, σε έναν κόσμο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», σε έναν πολτοποιημένο κόσμο ασύστολης βίας κι ο ίδιος ο κόσμος που μισεί και φοβάται και επιζητεί την ατομική του σωτηρία και πολτοποιεί βίαια ανθρώπινες αρχές και αξίες, δεν το γνωρίζει καν. Όταν όλοι έχουν μεταμορφωθεί, κανείς δεν έχει μεταμορφωθεί.

Έχεις αποδεχθεί πράγματα που δεν θα αποδεχόσουν επουδενί πριν από πέντε χρόνια (π.χ. επί Γιαννίτση) , πριν ένα χρόνο (π.χ. επί Αλογοσκούφη) , πράγματα που ο πατέρας σου … δεν θα μπορούσε καν να διανοηθεί (πχ. την άνευ όρων και χωρίς αντίσταση παράδοση στο ΔΝΤ και την παγκόσμια τραπεζοκρατορία).