UPDATE (9/8/2015): Αυτή η ελπίδα πέθανε, μετά την οριστική προσχώρηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ στο μνημονιακό στρατόπεδο…
Μία θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα σε μια παλιο-μοδίτικη, ρεφορμιστική, στενά «σοσιαλδημοκρατική» διακυβέρνηση του παρελθόντος και σε μια ριζοσπαστική αριστερή διακυβέρνηση του 21ου αιώνα, είναι ότι η δεύτερη δεν γνωρίζει όρια στις βελτιώσεις και στις ριζοσπαστικές αλλαγές που θάθελε να υλοποιήσει, παρά μόνο τα προσωρινά πρακτικά και υλικά όρια, των εκάστοτε συνθηκών. Είναι δηλαδή ανοιχτή σε κάθε θετική, επαναστατική κοινωνική αλλαγή, αρκεί αυτή η αλλαγή να καταστεί πρακτικά υλοποιήσιμη. Ποτέ δεν επαναπαύεται λέγοντας «αρκετά κάναμε, φτάνει τώρα…», διότι ποτέ δεν (θα) είναι αρκετά, όσα κάνει…
- Αυτό είναι -νομίζω- ένα απολύτως ρεαλιστικό ιδανικό και ταυτόχρονα μια γενική στρατηγική αριστερής διακυβέρνησης, που μούρθε στο νού…
- …συνειδητοποιώντας ότι και στην «παραδοσιακή αριστερά», υπήρχαν σαφή όρια και πολύ συγκεκριμμένοι, περιορισμένοι στόχοι, πέραν των οποίων η αριστερά δεν είχε ιδέα ΤΙ ακριβώς να κάνει μετά. Κι αυτό πρέπει να συνέβαινε επίσης στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», όχι μόνο σε δυτικές σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις!
Στα αγγλικά, η νέα «σοσιαλιστική στρατηγική για τον 21ο αιώνα» που αναδύεται σαν δυνατότητα (πρώτη φορά στην Ιστορία λόγω της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ) συνοψίζεται νομίζω στα εξής:
ENGLISH SUMMARY:
- The traditional social-democratic and left-wing policies of the past had clear goals and limits, which were regarded as adequate, once reached. The new left-wing governance of the 21st century is likely to have NO such limits, except the temporary, real restrictions at each stage reached.
- First we take Athens, then we take Madrid. First we overcome austerity, then we implement prosperity. First we strengthen democracy, then we move towards socialism….
Βέβαια, προς το παρόν δεν έχουμε κυβέρνηση «με στόχο το σοσιαλισμό». Παρόλ’ αυτά, ο κορμός αυτής της νέας κυβέρνησης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα αριστερό κόμμα, πολύ πιο αριστερό από όλα τα παραδοσιακά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα…
Στο μεταξύ, συνειδητοποίησα ότι στη χώρα μας η λέξη «αριστερός» ξανα-απόχτησε μια χαμένη αίγλη, που είχε απωλέσει επί δεκαετίες, όταν… σε μια στάση λεωφορείου κάποιος γκρίνιαζε για το ρέμα δίπλα και του είπα «φταίει ο δήμαρχος που είναι δεξιός». Και μου απάντησε «μααα… δεν είναι δεξιός. ΠΑΣΟΚ είναι». Οπότε του φώναξα «καμμία διαφορά ΠΑΣΟΚος από δεξιό. Τώρα κυβερνάει η αριστερά!». Ο άνθρωπος με κοίταζε με δέος… και συμφώνησε απόλυτα!!! (χαχαχα)
Μερικοί αριστεροί (ακόμη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ) κριτικάρουν έντονα την επιλογή συγκυβέρνησης με τους δεξιούς ΑΝΕΛ. Όμως, το πρόβλημά μας δεν είναι καν η δεξιά, είναι η ακροδεξιά και η διαπλεκόμενη καθεστωτική δεξιά. Ο απλός δεξιός, απλώς δεν πιστεύει ότι ο σοσιαλισμός είναι πρακτικά εφικτός. Κι έχει ένα δίκιο ο απλός (περισσότερο κεντρώος) δεξιός (όχι ο οπαδός της ΝΔ ή το δεξιό κομματόσκυλο, ή ο διαπλεκόμενος δεξιός αστός). Εχει ένα δίκιο, διότι σε πολλά η αριστερά απέτυχε (όπως στα καθεστώτα του υπαρκτού) και έχει ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να αποδείξει ότι ΜΠΟΡΕΙ να πετύχει. Ε, λοιπόν, ας αποδείξει, ότι ΜΠΟΡΕΙ να κάνει καλό σ’ αυτή τη χώρα, όπου για πρώτη φορά έγινε κυβέρνηση, και τότε ο κόσμος θα πιστέψει ότι μπορεί να πετύχει και πολύ περισσότερα…
Μια καλή, σχετικά πλήρη εικόνα μέτρων και προτεραιοτήτων που θάπρεπε να ακολουθήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, δίνει το εξής εξαιρετικό άρθρο του Τάσου Αναστόπουλου:
Στο βήμα [5] του εν λόγω άρθρου, ο Τάσος προτείνει να γίνουν νέες εκλογές σε μία ευνοϊκή στιγμή (επιτυχιών της παρούσας κυβέρνησης) έτσι ώστε η αριστερά να αποκτήσει αυτοδυναμία. Μετά από αυτό το στάδιο, η επόμενη (πολύ ισχυρότερη) αριστερή κυβέρνηση μπορεί να ξεκινήσει την υλοποίηση ενός καθαρά σοσιαλιστικού (αλλά και απόλυτα δημοκρατικού) κυβερνητικού προγράμματος, κατάλληλου για τον 21ο αιώνα.
Οπότε…
Στο μεταξύ, η Niki Vikou έγραψε το εξής σημαντικό σχόλιο στο facebook:
Επειδή πέρασε στα ψιλά. Η νέα κυβέρνηση, εγκάλεσε την ΕΕ επειδή δεν ζητήθηκε η άποψη της για τις οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία και διατύπωσε την αντίρρησή της για την οικονομική ενίσχυση της (ναζιστικής) κυβέρνησης της Ουκρανίας.
Τελικά δεν είμαστε μικρή χώρα, οι μέχρι σήμερα κυβερνώντες μας ήταν πολιτικοί νάνοι και παρέσυραν την χώρα στην ανυπαρξία και την υποταγή.
Οπότε…
(χο χο χο…) 🙂
Τελειώνω αυτή την ανάρτηση με ένα video πρόσφατης εντυπωσιακής εμφάνισης του Μανώλη Γλέζου στο Mega, που έγραψα κι ανέβασα στο YouTube:
OMADEON 