«Αφού δεν παράγεις, γιατί να πληρωθείς;» (η «ουραγός της Ευρώπης» εν δράσει)

Πρόκειται για μία νέα «Ελληνική εταιρική λογική» που ρίχνει όλο το φταίξιμο για το… άδειο ταμείο (μιας εταιρείας) στον υπάλληλο (που μόλις προσέλαβε), τον οποίο… εξάντλησε κυριολεκτικά, ΧΩΡΙΣ καν να τον πληρώσει, ενοχοποιώντας τον για τη δική της ανεπάρκεια, προχειρότητα και ανοργανωσιά.

Το πρωί της Δευτέρας 26 Μαρτίου 2007, πήγα στα γραφεία μιας εταιρείας παραγωγής λογισμικού, συστημένος από «κολλητό του αφεντικού» (που έτυχε να γνωρίζω). Το βιογραφικό μου σημείωμα εντυπωσίασε τον επιχειρηματία, ενώ οι προσωπικές συστάσεις (του κοινού μας γνωστού) υπήρξαν άριστες, τόσο προς τη δική μου πλευρά (για το ήθος του επιχειρηματία) όσο και προς τη δική του πλευρά (για τις ικανότητες και το χαρακτήρα μου) …

Γρήγορα συμφωνήσαμε να πιάσω δουλειά full-time, ξεκινώντας τη μεθεπόμενη ημέρα (Τετάρτη 28 Μαρτίου) , προκειμένου να εργαστώ σε συγκεκριμένο πακέτο ανάπτυξης λογισμικού, μετά από σύντομη περίοδο εκπαίδευσης (ιδανικά όχι μεγαλύτερη από μήνα). Μετά την αρχική αυτή εκπαίδευση θα άρχιζα να επισκέπτομαι πελάτες της εταιρείας και να κάνω (επί τόπου) διορθώσεις ή επεκτάσεις του λογισμικού που τους είχε εγκαταστήσει.

Είχα ξεκαθαρίσει από την αρχή στη συνέντευξη, ότι η πείρα μου στο συγκεκριμένο τομέα λογισμικού ήταν πολύ λίγη, αλλά -βέβαια- οι υπόλοιπες γνώσεις και ικανότητές μου αναγνωρίστηκαν από την εταιρεία σαν κάτι παραπάνω από άριστες («state of the art«) σε πολλούς κλάδους ταυτόχρονα. (Είμαι ένας από εκείνους που θα μπορούσαν να… ξαναγράψουν το συγκεκριμένο πακέτο ανάπτυξης λογισμικού, από την αρχή).

Ο κώδικας του πακέτου είχε αναπτυχθεί από μία μικρή ξένη εταιρεία, αλλά πουλήθηκε -κάποια στιγμή- σε διεθνή κολοσσό, που έχει τα δικαιώματα εκμετάλλευσης και το διαθέτει σε πολλές χώρες. Στην Ελλάδα υπάρχουν καμιά δεκαριά «αντιπρόσωποι», και οι προγραμματιστές που γνωρίζουν το πακέτο δεν υπερβαίνουν τις 3 ή 4 δεκάδες, σε όλες τις Ελληνικές εταιρείες. Πολύ γρήγορα, αν μάθαινα το πακέτο, θα έμπαινα σε αυτό το «μικρό πρωτοποριακό club» όπου η καλή σταδιοδρομία (λόγω του ξένου κολοσσού) θεωρείται εξασφαλισμένη. Μου παραχωρήθηκε από την εταιρεία και ένα laptop για (αυτο-)εκπαίδευση, για χρήση εντός εταιρείας αλλά και στο σπίτι, ή αλλού. (Αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα, γιατί το δικό μου laptop είχε πρόσφατα χαλάσει ανεπανόρθωτα).

Κλείσαμε (προφορική) συμφωνία για άμεση πρόσληψη, με ένα μισθό που θα περιλάμβανε και την περίοδο εκπαίδευσης) Ο μισθός ήταν πολύ χαμηλός (σε σχέση με το επίπεδό μου σαν προγραμματιστής) αλλά μου φάνηκε «καλή αρχή» για ένα είδος λογισμικού που δεν γνώριζα (μέχρι τώρα) αλλά έχει άριστες προοπτικές ταχείας ανόδου και εξέλιξης. Μέχρι τώρα δούλευα «freelance», ενώ κάποτε είχα ιδρύσει μία μικρή επιχείρηση (την «HyperLogic R&D«) μέσω της οποίας προωθούσα ένα πρωτοποριακό (για την εποχή του) λογισμικό που είχα αναπτύξει, το «έξυπνο λεξικό HyperLEX«.

Δυστυχώς όμως, η εταιρεία που με προσέλαβε τώρα (σε φιλικό και εγκάρδιο κλίμα) μαστιζόταν από σοβαρά και μακροχρόνια οικονομικά προβλήματα. Είχε γλυτώσει «στο παρά-πέντε» την πτώχευση (πριν μερικά χρόνια) και είχε ανακάμψει μόνο εν μέρει, χρωστώντας ακόμη μεγάλα ποσά. Δεν θα μπορούσε (βέβαια) να ανακάμψει, χωρίς το μίνιμουμ απαραίτητο προσωπικό. Αν και είχε απολύσει τους μισούς υπαλλήλους της, είχε προσλάβει (μετά από δάνειο) και έναν ιδιοφυή, ικανότατο νεαρό προγραμματιστή (που έκανε την περισσότερη δουλειά) , πριν δύο χρόνια. Αυτός όμως έπρεπε τώρα να φύγει οριστικά, για λόγους ανωτέρας βίας. Η εταιρεία έψαχνε ήδη για αντικαταστάτη του, και προσέλαβαν εμένα, για να καλυφθεί (όσον το δυνατόν πιο γρήγορα) το κενό.

Κάθε μέρα, άρχισα να προσέρχομαι στο γραφείο ανελλιπώς, αρχίζοντας να δουλεύω στις 28 Μαρτίου. Μετά από λίγες μέρες ζήτησα ευγενικά (και μου παραχωρήθηκε) μία μικρή προκαταβολή μισθού (300 ευρώ). Με αυτό το ποσό, συν κάτι άλλα από δικές μου πηγές (εκτός εταιρείας) πέρασα ενάμιση μήνα (περίπου) με στερήσεις, υπερένταση και με… απότομα αυξημένα έξοδα (βενζίνης, παρκαρίσματος, πρόχειρου φαγητού στο γραφείο, κλπ) προσπαθώντας να μάθω (μόνος μου ένα πολύπλοκο πακέτο λογισμικού, το οποίο δεν καταλάβαινε καλά-καλά (σε βάθος) ούτε ο διεθνής κολοσσός που το διένειμε παγκόσμια. Βέβαια δεν επρόκειτο για κάτι ιδιαίτερα δύσκολο. Αντίθετα, ήταν σε γενικές γραμμές απλό για τον προγραμματιστή, αν ακολουθούσε κατά γράμμα τα εγχειρίδια οδηγιών αναπτύσσοντας… χρήσιμες παρωπίδες, που να του έκρυβαν σχεδόν κάθε δυνατότητα πλήρους κατανόησης του πακέτου αυτού σε βάθος (ενοποιώντας το με την υπόλοιπη Επιστήμη της Πληροφορικής).

Τελικά, έφυγα οικειοθελώς, από την εταιρεία αυτή – που δεν πλήρωνε.

Μου πήρε πίσω το… laptop(!!!) και μου χρωστάει ακόμη πολλά χρήματα, αλλά… περιμένει (πως-και-τι) να ξαναγυρίσω για να δώσω «εξετάσεις πιστοποίησης» στο διεθνές πακέτο λογισμικού που ανέφερα (χωρίς να κατονομάσω). Υπόσχεται ότι θα με ξοφλήσει μετά τις εξετάσεις, όταν θα κάνει «πρόσληψη». Ε, από την πλευρά μου έχω τώρα 2-3 άλλα projects. Σιγά μην.. επενδύσω 2-3 εβδομάδες για να διαβάζω… τζάμπα για «εξετάσεις» (ζώντας το διάστημα αυτό με δικά μου έξοδα). Ισως κάποια στιγμή να το κάνω, αλλά… το αποτέλεσμα είναι ΑΚΟΜΗ πιο μεγάλη καθυστέρηση για την ίδια την εταιρεία αυτή (που κατά τα άλλα υπήρξε πολύ φιλική -αλλά… τι να το κάνω;)

Από τότε, μέχρι σήμερα, πέρασε αρκετός καιρός…

Από μία εντελώς τυχαία συνομιλία μου (τέλη Μαϊου) με υπάλληλο αυτής της εταιρείας (εκτός γραφείου) έμαθα ότι… κανείς δεν πληρώθηκε ακόμη, ούτε καν για το δώρο του Πάσχα. Η εταιρεία αυτή συνηθίζει να… πανικοβάλλεται, εντελώς «στο παρά πέντε», κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις, όπως νέες προσλήψεις ΠΟΛΥ ικανών (κατά τη γνώμη της) προγραμματιστών (τους οποίους… δεν πληρώνει!!!) που να τη βγάλουν από το οικονομικό της αδιέξοδο… διορθώνοντας λάθη σε κώδικα που έγραψαν άλλοι, σε άλλη χώρα, αλλά οι οποίοι… δεν έκαναν καν τον κόπο να διανθίσουν με επεξηγηματικά σχόλια!

• Ας ΜΗΝ απορούμε, μετά από όλα αυτά, για την κατάντια της Ελλάδας, να είναι «ουραγός της Ευρώπης» (στην Πληροφορική και όχι μόνο)…